http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Interpol | El Pintor

Interpol bestaat nog.
CD, Matador/V2

Tekst: Bart Breman

Publicatiedatum: 11 september 2014

Goh, Interpol. Bestaat dat nog? Op Turn on the Bright Lights uit 2002 graaide de band naar hartenlust in de erfenis van groepen als Joy Division en The Smiths. Niks mis mee trouwens, want de plaat was bijzonder spannend en meeslepend. Inmiddels is het trio twaalf jaar en vier platen verder, waarvan El Pintor de nieuwste poging is. Graaien in de erfenis van jarentachtigbandjes doet Interpol nog steeds, maar het resultaat is, net als de voorgaande platen, nogal slapjes.

Misschien dat de band niet zo topzwaar en bloedeloos klinkt als op de vorige, titelloze schijf, maar heel veel meer hebben de heren ook niet te bieden. Het album opent nog vrij behoorlijk met het gejaagde 'All the Rage Back Home' en een karakteristieke gitaarlick in 'My Desire'. Het zijn goede, sfeervolle nummers met donkere gitaarpartijen en de zwaarmoedige zang van Paul Banks. Natuurlijk heeft Interpol dergelijke songs al vaker geschreven, maar dat geeft niet.

Daarna daalt het niveau gaandeweg. Dat is niet eens zozeer omdat nummers als 'Same Town, New Story' en ' My Blue Supreme' richtingloos rondspoken of omdat er echt idiote dingen gebeuren. De bandleden lijken gewoonweg geen idee meer te hebben wat ze moeten doen. El Pintor gaat hoe langer hoe meer vervelen door het ongeïnspireerde en zoekende karakter. Paul Banks klinkt ronduit vermoeid als hij het zoveelste prietpraatje over een verbroken relatie in weer zo'n jarentachtigpostpunknummer moet proppen. Interpol heeft nog maar bar weinig te vertellen.