http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Howe Gelb | The Listener

Voor de luisteraar.
CD, Thrill Jockey/Bang!

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 05 april 2003

De gedachte aan Howe Gelb wekt tegenstrijdige gevoelens op. Enerzijds doemt een charismatische man op die met piano en gitaar een heel publiek met prachtige nummers kan entertainen op een manier dat het lijkt of hij de nummers ter plaatse uit zijn mouw schudt. Daarnaast is er Howe de speelvogel die het experiment niet kan laten en niet afkerig is van de chaos die dat creëert. Zo bleef hij tijdens één van zijn eerdere Belgische optredens proberen om met ‘Can’t Get You Out Of My Head’ van Kylie Minogue mee te spelen en stond hij eindeloos aan zijn diskman prutsen. Op zijn soloplaten is er van dit geëxperimenteer gelukkig niet veel terug te vinden.

Intussen hebben Convertino en Burns het zo druk met Calexico dat er besloten werd om Giant Sand op sterk water te zetten. Howe moet dus alleen voort en gaat verder in de richting die hij met Confluence insloeg.

Waar eerder de gitaar nog alomtegenwoordig was, moet het instrument nu meer en meer plaats maken voor de piano. Op zich is deze evolutie niet verwonderlijk, bij Giant Sand kwam dit soms voor en twee jaar geleden bracht Howe met Lull Some Piano een verzameling pianostukken uit.
Een groot deel van het album kwam in het Deense Aarhus tot stand waar hij zijn vrouw begeleidde bij de geboorte van hun tweede kindje. Op die nummers werd hij bijgestaan door leden van de lokale band Under Byen. De rest werd in thuisbasis Tucson opgenomen waar hij onder meer hulp kreeg van Joey Burns en John Convertino.

Piano en violen leiden je The Listener binnen. Na het instrumentale ‘Glisten’ brengt Howe met ‘Felonius’ een nummer dat qua stem en pianospel erg aan Lou Reed doet denken. Tekstueel bevestigt hij dit: “My tongue is talking like Lou now, like it had no chance or nothing else to do...”. In ‘Cowboy boots’ is vervolgens de verteller aan het woord die zichzelf op gitaar begeleidt zoals enkel hij dat kan. Dit resulteert in een heerlijk nummer dat voortkabbelt zoals “cowboy boots on cobblestones”. ‘Lying There’ en ‘Now I Lay Me Down’ zijn uit hetzelfde leer gesneden. Verder zorgt de piano vaak voor een loungeachtige sfeer terwijl her en der een vrouwenstem weerklinkt. Zo hoor je op het latino getinte ‘Torque (Tango De La Tongue)’ de Deense Henriette Sennenvaldt wiens stem, zoals deze van Marie Frank op ‘Blood Orange’, iets van Bjork weg heeft.

Zoals we van hem gewoon zijn, prijkt er op The Listener ook een cover. Na de prachtige bewerking van Black Sabbaths ‘Iron Man’ die vorig jaar op Giant Sands’ Cover Magazine te vinden was, stonden de verwachtingen hoog gespannen. Helaas worden ze dit maal niet ingelost. Het flauwe en haast kinderachtige ‘B 4 U (Do Do Do)’ is een adaptatie van ‘Lean On Me’ dat ooit door Bill Withers werd geschreven maar dat in Europa eind jaren ’80 vooral bekendheid verwierf door Club Nouveau. Dit euvel brengt het karakter van het album echter nauwelijks in het gedrang. The Listener openbaart zich na een aantal luisterbeurten als iets moois.