Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Gebruik je nog steeds tape?", vraagt Howe Gelb als hij de recorder ziet en in een bankstel neerploft in het Amsterdamse People's Place. Ik zeg dat ik digitaal niet vertrouw sinds een interview op de telefoon hopeloos verloren raakte. Gelb knikt: "It's not even there when it is."
Wonderlijk universum
Alles loopt vandaag anders dan bedacht. Welkom in het wonderlijke universum van de man uit Tucson, Arizona. Het toeval wil dat we met een groep vrienden van Gelb heerlijk hebben gegeten en we nu met zijn vieren boven zitten in een bruin interieur met een warm jaren zeventig gevoel. Twee personen van KindaMuzik, de Amerikaanse muzikant en een Nederlandse actrice die zich liefdevol opwerpt als Gelbs PR-dame zonder zich in het gesprek te mengen. Verderop hangt een groot schilderij van een rode pick-up wagen dat Gelb heeft staan bewonderen.
Alle heruitgaven van Giant Sand liggen op tafel. "Ik heb dat spul nog nooit zo bij elkaar gezien", zegt Gelb. Welke uit dit stapeltje heeft voor hem de meeste waarde? "Altijd de laatste plaat natuurlijk. Altijd. En van de hele serie, denk ik déze… " Gelb heeft Center of the Universe eruit gepikt. "Dit was de enige keer dat ik helemaal alleen was, dat is daarna nooit gebeurd. Toen had ik geen mensen om heen, in the middle of nowhere. Ik kan mezelf erop horen denken zonder tussenkomst van anderen."
"Toen mijn vader stierf in 2007, leek het alsof al die platen niets meer voorstelden. Toen werden mijn kinderen het belangrijkste voor me. Vreemd om dat te ontdekken", blikt Gelb terug. Dochter Patsy duikt regelmatig op in de reeks cd's. "Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat ik een huis zou bezitten en dat ik allerlei herinneringen een plek kon geven. Dus strooide ik er een aantal over de platen uit. Sommige songs zijn als foto's van mijn dochter. Praktisch hè?"
Tucson' scene
De plaat die niet op tafel ligt omdat die nog niet uit is, is het nieuwe werkstuk Tucson waarvoor Gelb zijn band omdoopte tot Giant Giant Sand. Gelb wil er graag over vertellen en schuift naar het puntje van de bank. "De laatste tien jaar had ik wat afstand genomen van Tucson vanwege nare ervaringen. Eén ervan is de dood van Rainer [Ptacek – KindaMuzik]. En dat mijn band uiteenviel. De laatste tien jaar ben ik veel in Europa geweest en heb ik mijn band in Denemarken hervormd. Pas de laatste zomer hoorde ik over een nieuwe scene in Tucson. Ik rolde erin en raakte onder de indruk van de muzikanten. Goede songwriters en goede muzikanten. Het viel me op dat ze voor 95% Mex-American van afkomst zijn. Ze spelen allemaal in elkaars bands en zien Giant Sand als inspiratiebron."
Met die nieuwe generatie muzikanten ging Gelb vervolgens aan de slag. "Er was een festival in Berlijn en ik mocht drie gasten meenemen. Ik bracht hen mee. Carice kwam ook", zegt Gelb en hij grinnikt naar de dame tegenover hem. "Ze werd de muze van een liedje. Ze had mij al eens uitgenodigd voor een singer-songwriter-avondje in Utrecht. Dus vroeg ik haar om naar Berlijn te komen." De actrice reageert bits: "Je nodigde me uit om op het pódium op te komen, Howe." Gelb grijnst: "Yeah, just down the road."
Pijn, noodzaak, gevoel
Samenspelen met tien muzikanten beviel Gelb meteen. Een gok die goed uitpakte, zo omschrijft hij het. Weer een festival later is de formatie inmiddels uitgebreid naar twaalf man. "That was the shit. Toen zijn we de volgende dag de studio ingedoken. We wisten niet hoe we klonken, alleen hoe het aanvoelde om samen te spelen. Ik was zo onder de indruk van het resultaat. Vooral dat niemand een ander in de weg zat. Het leek onmogelijk om met een band te spelen ter grootte van de bevolking van een klein dorp, zonder repeteren. En alles had die vertrouwde vibe van Giant Sand."
Terug in Tucson nam Gelb alle beschikbare tracks op met de helft van zijn nieuwe groep Giant Giant Sand. Hij stuurde de tapes naar Denemarken en daar speelde de andere helft van de band live mee met wat ze hoorden. Gelb ontsteekt in een betoog over de klasse van zijn Deense muzikanten en hoe die te herleiden zou zijn tot het sociale systeem in dat land. Iets waar Amerika onbekend mee is. "Ze spelen perfect. Het enige wat ik kan toevoegen, is de noodzaak, de pijn, het gevoel."
Beperkingen en stijl
Al met al klinkt het resultaat – op basis van de eerste twee beschikbare tracks – niet zo gek anders dan het reguliere Giant Sand. Gelb: "Dat komt door mijn beperkingen. Ik ben alleen in staat om te spelen wat ik goed kan. I try to make abilities of my disabilities. Of ik nu met een gospelkoor speel of met flamenco-artiesten, ik zal nooit pretenderen dat ik hun muziek beheers. Ben ik gewoon niet toe in staat. Ik moet met mijn eigen stijl en songs komen."
Een beetje cynisch wellicht als mensen straks zullen zeggen dat Giant Giant Sand klinkt als Calexico? "Als dat zo is, dan is dat omdat Calexico ooit mijn ritmesectie was", zegt Gelb. Hij heeft niet veel moeite meer met de split van Joey Burns en John Convertino en spreekt lovend over hen. Net als over zijn goede vriend Rainer. Gelb heeft geholpen bij de komende heruitgaven van Rainer op Fire Records, het label dat ook Giant Sand deed. Dat zal dus wel goed komen, gezien de fraaie kwaliteit van alle Giant Sand-reissues. "So far so good.", fluistert Gelb.
Mooie afsluiter. We bedanken de vriendelijke Amerikaan voor zijn tijd. Howe kijkt naar zijn PR-dame-voor-één-dag die druk met haar telefoon in de weer is. "Ben ik nog iets vergeten Carice?" Ze heeft haar antwoord snel klaar: "Heb je de naam van je nieuwe plaat genoemd?" Gelb knikt trots. "Tucson! Dat betekent zwarte rots. Er was daar een vulkaan lang geleden. The end…"
Tucson van Giant Giant Sand komt op 11 juni uit. Op 16 juni is Howe Gelb te zien op het Naked Song Festival in Eindhoven.
http://www.kindamuzik.net/interview/howe-gelb/howe-gelb-pakt-het-groots-aan-met-giant-giant-sand/22957/
Meer Howe Gelb op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/howe-gelb
Deel dit artikel: