• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Grinderman | Grinderman

Nick Cave verlaat de kabbelende binnenwatertjes en gaat de woelige baren weer op.
CD, Mute/EMI

Tekst: Jurgen van den Brand

Publicatiedatum: 04 maart 2007

‘Al die dood en duivel niet vrezen
Moeten mannen met baarden zijn
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, die hebben baarden
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, zij varen mee’

Met Grinderman verlaat Nick Cave de kabbelende binnenwatertjes en gaat hij de woelige baren weer op. De koerswijziging kondigde zich al enigszins aan in de pas tussen No More Shall We Part naar Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus. De kopstem overboord gegooid, op volle kracht richting de woeste getormenteerde bluesrock waarmee hij zichzelf na zijn Birthday Partyperiode op de kaart zette.

Tot zover de zeevaartverwijzingen. Grinderman bestaat naast Cave (flinke sik) uit drie leden van zijn vaste begeleidingsband The Bad Seeds: de bebaarde Warren Ellis (ook The Dirty Three) en Jim Sclavunos (ooit Teenage Jesus & The Jerks) en de gladgeschoren Martyn Casey (ex-The Triffids). Gevieren zijn ze in Parijs een studio ingegaan om er met vijftig uur materiaal onder de arm weer uit te komen.

Twee grote verschillen met de reguliere manier van werken bij de Bad Seeds: Cave domineert niet alle procedures door met complete op de piano geschreven nummers aan te komen. De gitaar staat centraal. Daarnaast krijgt iedere muzikant de ruimte om te improviseren, Grinderman is een band. Niet Cave met aanhang. De vijftig uur muziek is hiermee meteen verklaard.

Niet dat hij muzikaal terug is bij stormrammen From Her to Eternity (1984) of The Firstborn Is Dead (1985) waarop Cave met uitpuilende ogen zijn demonen te lijf gaat. Die furie horen we alleen terug in ‘Get it on’ en het zinderende ‘No Pussy Blues’.

En op ‘Electric Alice_Grinderman’ waant de luisteraar zich in het tweede gedeelte even terug op zijn beste album Your Funeral … MyTrial (1986). Cave’s duivels (drank, drugs, religie, vrouwen) zijn twintig jaar later voor een groot deel uitgedreven, zodat naar het einde toe toch onherroepelijk de melancholische ballads weer alle ruimte krijgen.

Dat is een gemiste kans, voor zulke nummers heeft Cave zijn reguliere band. Met iets meer durf had Grinderman een onstuitbare duivelse bluesrockband kunnen zijn, die ieder publiek overweldigt. Maar misschien is dat ook te veel gevraagd voor de 49-jarige. Over blijft natuurlijk wel een kwalitatief hoogstaand album, de Cave-standaard meer dan waardig.

http://www.kindamuzik.net/recensie/grinderman/grinderman
Meer Grinderman op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/grinderman