Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het lijkt zowaar te gaan schemeren. Na tweeënhalve plaat aan toenemende duisternis is daar ineens de vieze, fletse, grauwe ochtendschemer van Yanqui U.X.O. (Yankee Unexploded Ordnance). Oude tonen grijs, groen en bruin. Verwijten en beschuldigingen die maar half blijken te kloppen. Een uitroepteken dat van plek verandert. Een gladde hand van Steve Albini. Het is onprettig wakker worden.
Het negenkoppige orkest sleept zich dus andermaal voorwaarts voor een kleine negentig minuten "rauwe, boze, epische, instrumentale rockmuziek". Een beschrijving uit de mond van de band zelf; één die in al haar banaliteit weinig recht doet aan de plaat. En dan is er Steve Albini, die al dan niet met instemming van de band alle woeste, rauwe, collectieve agressie met gepaste hand plat produceert. In het verstilde coda van '09-15-00 (cont.)' levert dat nochtans prachtige, weidse tristesse op. Glazige schoonheid, regen tegen de ruiten.
Op de momenten dat de band vol op het orgel gaat, lijkt alle gal en azijn echter in een zacht vacuüm op te lossen. De onvermijdelijke mars naar een laaiend crescendo: dodenmars opgevangen in een bassin kussens. Of is het de herkenbaarheid? Met de inmiddels bekende patronen recht in het gezicht trekt Godspeed You! Black Emperor namelijk een bijzonder wankele spanningsboog op. Minder effectief. Onvaste atmosfeer. Dezelfde looplijnen. Drie bommen hangen bewegingloos in de lucht: de ziedende lucht eromheen gevangen in stilstand. Bijna tien jaar lang.
http://www.kindamuzik.net/recensie/godspeed-you-black-emperor/1-1483/26398/
Meer Godspeed You! Black Emperor op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/godspeed-you-black-emperor
Deel dit artikel: