http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Feeder | Silent Cry

Nog altijd troost in hun muziek.
CD, Echo/Bertus

Tekst: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 29 juni 2008

Feeder is een band met een geschiedenis. Niet zozeer omdat ze al zestien jaar bij elkaar zijn. Dat is zonder meer knap, maar komt wel vaker voor. Het verhaal zit hem vooral in het diepe dal waar de heren doorheen zijn gegaan. In 2002 maakte drummer Jon Lee namelijk een abrupt eind aan zijn leven. Uitgerekend kort nadat Feeder was doorgebroken met het prachtige Echo Park.

Dat de verwerking van deze tragiek een rode draad vormde door volgende albums Comfort in Sound en Pushing the Senses, zal niemand hebben verbaasd. Na een plichtmatige hitcompilatie is nu dan het moment gekomen voor een iets andere muzikale koers. De band wil een wat hardere en ruigere kant op dan op de afgelopen twee platen. Dat resulteert nu in Silent Cry.

Die stille schreeuw bevat ook een oproep tot geweldloze en positieve verandering in de wereld. Zo moet single 'We Are the People' volgens de mannen een soort lijflied voor het ochtendgloren van een betere wereld worden. Ook een nummer als 'Miss You' is nog steeds onmiskenbaar Feeder. Lekkere rocknummers, met de direct herkenbare heldere vocalen van frontman Grant Nicholas. Zo gek veel is er dan eigenlijk ook niet veranderd bij de Welshmen.

Silent Cry is een plaat die, zoals je van Feeder gewend bent, lekker in het gehoor ligt. Maar het is tegelijkertijd ook een album van een band die weet dat de kans niet groot is dat hits als 'Buck Rogers' en 'Seven Days in the Sun' ooit nog geëvenaard gaan worden. En of ze dat zelf heel erg vinden, is nog maar de vraag. Zeker zo lang ze troost in hun muziek blijven vinden.