http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Evan Dando | Baby I'm Bored

Verveel ons nog maar ietsje meer, meneer Dando...
CD, Sentanta/Pias

Tekst: Wilko van Iperen

Publicatiedatum: 24 maart 2003

Een van mijn boekminnende vrienden: ‘Evan Dando, is dat niet die kerel die zich helemaal tureluurs dronk tijdens concerten van anderen en al schreeuwend het concert verknalde, die drugs en drank als ontbijt nam en ook met Courtney Love het bed deelde?’ Zelfs op mensen die zich niet ontzettend voor muziek interesseren heeft de rockster met het jongensachtige uiterlijk klaarblijkelijk een indruk achtergelaten.
Behalve dat hij zich in de jaren negentig flink in beeld wist te manoeuvreren door al zijn rare streken, overtuigde hij toch vooral met z’n platen It’s A Shame About Ray (1992) en Come On Feel The Lemonheads (1993), die beiden tot de leukste gitaarplaten van het vorige decennium behoren. Alhoewel het oeuvre van The Lemonheads verder terug te voeren is, betreft dit de twee meest succesvolle platen. Beiden bevatten toegankelijke rock zonder pretenties, gebracht met aanstekelijke melodieën en teksten die altijd een vleugje humor bevatten. Terwijl hij hard op weg was om het helemaal te maken vond hij drugs en drank steeds belangrijker, en uiteindelijk werd dat dan ook belangrijker de muziek. Met Baby I’m Bored – het eerste nieuwe materiaal sinds zes jaar – markeert Dando een nieuwe periode en introduceert ons tot de wereld van een meer melancholieke singer-songwriter. Het vrolijke en onbevangene dat de platen van The Lemonheads typeerde heeft plaatsgemaakt voor retrospectieve liedjes die toch met nonchalance lijken te zijn ingespeeld. Geholpen door enkele collega’s uit de muziekwereld ligt er nu een album dat weliswaar meerdere luisterbeurten nodig heeft om te beklijven maar dat je het gevoel geeft dat een oude vriend na lange afwezigheid is teruggekeerd. De ogenschijnlijk luchtige nummers van Dando – en de voor hem geschreven nummers – laten een rustigere indruk achter.

Niet alle nummers zijn dus door Dando zelf geschreven. De voor hem geschreven nummers hebben Dando wel als lijdend voorwerp. Ik zou hier nog over kunnen uitweiden wat de aanleiding van die nummers precies is maar dat doe ik niet. Behalve een cd sturen veel platenmaatschappijen tegenwoordig geen enkele extra informatie over de ‘te beoordelen’ opnames. Mij is dus verder compleet onbekend wie de producer is, waar de plaat is opgenomen, of het art-work te doen heeft met de plaat, wie de gastmuzikanten zijn, etc. Zelfs op internet is hier niets over te vinden; weliswaar nu in een interview in een ander blad maar het zou te duidelijk plagiaat zijn als ik gebruik maak van die informatie: en we hebben op dit moment al genoeg van dergelijke schandaaltjes in de Nederlandse dag- en weekbladen.

Hoewel het een meer naar binnen gekeerde plaat is, weet Dando met kleine pijnlijke details en knipogen alles tegelijk te relativeren. “Well I see that we’re coming to the end of the affair/ […]/Can we pretend that it was you on the receiver and tell our friends that it was all my idea”. Het tegendraadse en speelse ‘Walking Up’ doet je al snel meebrullen bij een volgende luisterbeurt terwijl ‘Hard Drive’ – een lief popliedje over het tevreden zijn met het hier en nu – je elke keer weer een traantje doet ontschieten. In ‘Shots’ Is Fired’ blikt Dando terug op een roerige periode waarin het zomaar ergens ontwaken op de grond geen uitzondering was en komt dan tot de conclusie: “Whatever part of you that’s been calling the shots, is fired”. Laten we dat hopen. Een bescheiden pareltje.