http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Evan Dando

Man met gitaar.
03 november 2003, Rotown, Rotterdam (NL)

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 03 november 2003

En terwijl de drank rijkelijk vloeit, de wereldproblematiek aan de bar wordt besproken en buiten de regen met herfstbladeren uit de lucht dwarrelt, zingt een man bijna onopgemerkt voor wie maar horen wil een droevig lied over een verloren liefde. Het brengt mij tien jaar terug in de tijd

Ik moet zestien of zeventien geweest zijn toen ik de videoclip van ‘Mrs. Robinson’ veelvuldig voorbij zag komen op MTV. In die periode kwam ik tot ontdekking dat ik mijn pubertijd had verdaan met het luisteren naar goedkope cassettebandjes met pompeuze hardrockmuziek en uitverkoopelpees van The Jackson 5. De nasleep van jeugdzondes woog ontiegelijk zwaar. In 1988 kocht ik weliswaar Document van R.E.M., liep ik als enige met een elpee van The Stone Roses op het schoolplein en ontdekte ik ‘Girlfriend in a Coma’ van The Smiths , maar het was uiteindelijk een gratis toegankelijk optreden van The Lemonheads waardoor ik besefte dat zowel mijn hardrockvriendjes als housekennissen het mis volledig mis hadden. U moet weten dat men tegen het einde van een grijs tijdperk liep waarin muziek als statussymbool gold en het gros van mijn leeftijdgenoten in diverse kampementen was verdeeld.

Wij schrijven 3 juli 1993. The Lemonheads spelen op het Leidschendamse popfestival Vlietpop. Ze wisten het misschien nog niet, maar The Lemonheads waren zo goed als aan het einde van hun hoogtijdagen. Even absurd en melig als troosteloos stond een stomdronken Evan Dando op het grote openluchtpodium van Vlietpop. Het optreden verliep alles behalve gepland, maar het stoorde mij geenszins. Ik had tenslotte bijna alles van de elpees It’s a Shame about Ray en Come On and Feel the Lemonheads op een cassettebandje gekopieerd.
Mijn walkman, eentje van een duister Japans merk, speelde de A-kant voor de heenreis naar school en de B-kant voor de terugreis, zodoende kostte het mij weinig moeite om de liedjes mee te zingen in Leidschendam.

Op Vlietpop werd ‘Mrs. Robinson’ niet alleen voor het laatst gespeeld, maar ook verdween Evan Dando drie lange jaren uit het zicht. Pas in 1996 bliezen The Lemonheads hun laatste adem uit met het album Car Button Cloth, waarna het even leek alsof Evan Dando voorgoed aan de drank en drugs zou bezwijken. Niets bleek minder waar. Weliswaar schrok ik enorm toen ik een lijkbleke en wederom stomdronken Evan Dando een paar jaar later de hand schudde, maar het was goed om hem eindelijk weer eens te zien. Uiteindelijk zag hijzelf ook wel in dat hij verkeerd bezig was.

Net zoals Bob Dylan zich tot het christendom bekeerde, had Evan zich volledig gestort op de countrymuziek van Gram Parsons. En wie de tragische levensloop een beetje kent van de rijkeluiszoon annex vallende countryster ziet natuurlijk veel overeenkomsten bij de ex-zanger van The Lemonheads, waardoor het niet moeilijk is om te begrijpen dat Evan Dando zich de laatste jaren bezighoudt met het vertolken van nummers van Hank Williams en Gram Parsons. Voor sommigen is het misschien een reden om te denken dat Evan Dando de schaduwzijde van de rockwereld romantiseert, maar de pretenties zijn gemeend en het warme stemgeluid klinkt oprechter dan ooit tevoren.

Zondag 2 november 2003, exact tien jaar na mijn eerste ontmoeting met Evan Dando, ik moest mij haasten vanuit het Haarlemse Patronaat, waar ik nog nét de optredens van John Guilt, Herman Dune en Scout Niblett had meepikt. Die zaterdagavond ervoor was ik bij John Cale, dus het was sowieso een hectisch weekend voor mij. Maar het optreden van Evan Dando begon godzijdank vrij laat, zoals gebruikelijk is voor het Rotterdamse Rotown. Gelukkig was het niet al te druk. Zonder veel moeite begaf ik mij naar voren. Het optreden was niet zo bijzonder, maar dankzij de sympathieke Evan en zijn prachtige vocalen had het een helende werking voor de paar aanwezigen. Helaas mocht het niet lang duren. Toen na een half uurtje een snaar van Dandos akoestische gitaar brak, wilde hij meteen het optreden beëindigden. De ongelukkige had geen reservesnaar bij zich. Wie gaat er nu ook op tournee zonder reservesnaren? Gelukkig kon Evan even verder met een snaar minder, waarna hij later een gitaarsnaar van iemand kon lenen. Na krap een uurtje gespeeld te hebben, verontschuldigde Dando zich dat hij niet verder kon spelen. Hij voelde zich blijkbaar ongemakkelijk met de hele situatie en staakte het hele optreden. Exit Dando.

Als je weet dat Evan Dando wel eens met rookmachines smijt of een pak vanillevla over zijn hoofd smijt, valt dit eigenlijk allemaal best mee. Voor wie er toentertijd bij was (Dando refereerde ook aan het optreden met The Lemonheads in Nighttown), is het goed geweest om de intieme performance in Rotown mee te maken. Voor de barhangers is het de zoveelste loser met gitaar, waarbij ik meteen moet denken aan het lied ‘Man met Gitaar’ van Jaap Boots.