• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dresden Dolls | Yes, Virginia

Volwassen derde album onthult een contrastrijk meesterwerk.
CD, Roadrunner/CNR

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 16 april 2006

Bruut hakkend drumspel, intense piano forte en teksten die er niet om liegen qua expliciet seksuele inhoud: hiermee werden The Dresden Dolls het snoepje van de maanden rond de release van hun eerste studioalbum The Dresden Dolls. Live kreeg het op Kurt Weill geïnspireerde punkcabaret een waardig vervolg en anno 2006 blijkt het duo rijp voor een plekje op Pinkpop.

Het nieuwe album Yes, Virginia zal daaraan zeker bijgedragen hebben. Niet dat The Dresden Dolls inmiddels een afgezwakt popidioom hanteren of dat Amanda Palmer de zweverigheid van Tori Amos omarmt heeft (ze moet er niet aan denken, ben ik bang.) The Dresden Dolls blijven pal staan voor hun volstrekt unieke punky stijl vol theatraliteit en dramatiek. De verpakking klinkt slechts een tikje anders; meer volwassen, gegroeid en gerijpt. Het tweetal blijkt klaar voor de volgende stap in hun carrière, op naar de grotere podia dus. Gewend zijn ze daar toch al na een voorprogrammatour met niemand minder dan Nine Inch Nails.

The Dresden Dolls vormen na die ellenlange tournee het perfect op elkaar ingespeelde yin-yang symbool. Ze weten wat ze aan elkaar hebben, buiten elkaars sterkste troeven maximaal uit en zetten uitroeptekens achter elkaars zinnen. Tegelijk weten de twee klein te houden wat klein mag blijven en tekenen ze in de kraakheldere prachtproductie met vlijmscherp contrast. Yes, Virginia is daarvan de bloedstollende weerslag.

De wat naïeve, kinderlijke insteek van The Dresden Dolls is zo goed als verleden tijd. De flirts met Weill zijn wat naar de achtergrond gedrongen. The Dresden Dolls presenteren op Yes, Virginia meer dan ooit een eigen gezicht. Misschien eenvoudiger, minder gemaakt, maar nog steeds razend doeltreffend. Drie akkoorden, meer heb je niet nodig voor een goed nummer, lijkt de aan punk ontleende grondgedachte geweest te zijn.

‘Backstabber’ en ‘Dirty Business’ kunnen genoemd worden als redelijk recht-toe-recht-aan poppy rocknummers met kop, middenstuk, refreinen en staart. ‘Necessary Evil’ is een stomende punktrack, compleet met vervormde stem en jagend tempo. Dat het nog een tandje rapper kan, bewijst het furieuze ‘Modern Moonlight’. Helemaal aan de andere kant van het spectrum vinden we een gevoelige ballad als ‘Deliah’ die door Viglione langzaam naar een climax gedrumd wordt. Of ‘Sing’, dat door kan gaan voor The Dresden Dolls’ eigen ‘Disarm’ mét politieke ondertoon. Dan is er ook nog het zwoele, cabaretachtig swingende ‘Mandy Goes to Med School’.

Tussen deze extremen speelt het absurdistische, zwart-humoristische klankschouwspel van The Dresden Dolls zich af. “Life is no cabaret, we don’t care what you say, we invite you anyway”, stelt Palmer in ‘Sing’. Geen cabaret misschien, maar wel een rariteitenkabinet vol spitsvondige, volwassen en volslagen eigenzinnige rock.

http://www.kindamuzik.net/recensie/dresden-dolls/yes-virginia/12561/
Meer Dresden Dolls op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dresden-dolls