Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
‘Speciaal volk’, zo durven ze dat in de provincie wel eens te noemen. De AB werd er in vele schakeringen van grijs en zwart door ‘gekleurd’. Het maakte dat de avond iets weg heeft van een minifestivalletje met de Dresden Dolls, die drie voorprogramma’s hebben meegebracht, als kers op de taart.
De eerste daarvan, Thomas Truax, een man die zijn bizar instrumentarium zelf bouwt uit gevonden objecten, intrigeert vooral door het grote enigma dat hem omgeeft. In welk licht je zijn muziek moet smaken of naar waarde schatten, blijft vooralsnog de vraag.
Mistress of ceremony Amanda Palmer weet te vertellen dat de volgende groep de plaatselijke straatkermissen aandeed onder de toepasselijke naam Bang On. Het tweetal brengt een amusante potten –en pannensessie. Terwijl de lichten nog aan zijn in de zaal heeft het publiek meer (binnen)pret met de twee slomo’s die in een moffenuniform door de zaal wandelen met in de hand een karton waarop een keurig geschreven 'We are the nicies'. Inderdaad, dat en retegek.
De echte supportact is het uit Denver afkomstige Devotchka. Hun muziek laveert tussen bezwerende en aanstekelijke zigeunerpop die telkens veelbelovend begint, maar onderweg nergens echt een pointe vindt. Hun wat makke optreden wordt op de valreep nog gered als de Dresden Dolls als gaststerren in hun eigen show, Rufus Wainwrights 'Oh What a World' mee komen spelen.
Het optreden van Dresden Dolls is één en al pointe. Wat zij laten horen, is een krachttoer van inspiratie en smaak, van uitgepuurde muzikaliteit en prikkelende fantasie. Een triomf over banale pop en rock, die de radio en televisiekanalen teisteren, en over elk routineus en vrijblijvend entertainment waarmee je liever niet geassocieerd wilt worden tijdens een goed gesprek op café.
Amanda Palmer en Brian Viglione slagen er van bij het prille begin van hun optreden in om een spanningsveld te creëren dat de aandacht dwingend opeist. Niet vanzelfsprekend overigens, want ook de nummers van hun nieuwe plaat Yes, Virginia zijn verre van hapklare popdeuntjes waarop het vlot meefluiten is.
Ze plukken er vrij spaarzaam enkele songs uit, waardoor heel het optreden inhoudelijk een beetje een wazige indruk achterlaat. Een aanzienlijk deel van hun setlist wordt namelijk gevuld met covers. 'Tous Les Garçons et Les Filles De Mon Age' van Françoise Hardy is daarvan één van de meest markante.
Viglione wordt al eens geplaagd door de technische onwil van zijn akoestische gitaar, maar achter zijn drumstel laat hij hallucinant straffe dingen horen en stoeit hij samen met Palmer moeiteloos met ritmes en timing. Zoals in 'Coin-Operated Boy', waarop ze samen perfect het bijna oneindig blijven haperen van een plaat simuleren. Meteen daarna komt een breed uitgesponnen en met grote verbetenheid gespeelde 'War Pigs'.
Het optreden verliest vanaf dat moment eigenlijk nooit aan vaart en het enthousiasme van het publiek mist duidelijk zijn uitwerking niet op het tweetal. Amanda Palmer is zeer sterk bij stem en Viglione zit zo goed in zijn rol dat hij er duidelijk plezier in schept om tijdens en tussen de bedrijven door de show te stelen.
Als toegift konden ze in dé concerttempel van België geen beter lied kiezen dan één van de grootste Brusselaar en chansonnier ooit. Hoe voorspelbaar het misschien ook is, Amanda Palmer zingt 'Le Port d’Amsterdam' met een blikje Stella Artois in de hand en draagt al vlug zelf het schuim op de lippen.
Aan het einde van hun dramatische ode aan Brel blijft het blikje fijngeknepen en leeggetoast achter in Palmers vuist. Ook Vigliones gitaar moest het bij de zoveelste hapering nog bekopen en spat uiteindelijk tegen de vlakte in honderden stukjes uiteen, waarna ze beiden bijna kinderlijk en theatraal triomferend in de coulissen verdwijnen. Terecht.
http://www.kindamuzik.net/live/dresden-dolls/dresden-dolls-devotchka/12936/
Meer Dresden Dolls op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dresden-dolls
Deel dit artikel: