• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Dresden Dolls geven het leven zin

Man en vrouw. Hard en zacht. Zwart en wit. Yin en yang. Elementen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Het één kan niet bestaan zonder het ander. De ultieme muzikale samensmelting van al deze dingen is te vinden op Yes, Virginia, het nieuwe meesterwerk van The Dresden Dolls. Drummer Brian Viglione licht het album toe en kijkt met KindaMuzik alvast vooruit naar Pinkpop.

Tekst: Bart Nijssen

Publicatiedatum: 28 mei 2006

Twintig minuten heeft Viglione en daarin doet zijn best om zoveel mogelijk los te laten over het nieuwe schijfje. Dat er sinds de titelloze voorganger uit 2004 het één en ander veranderd en gebeurd is, moge duidelijk zijn.

De carrière van The Dresden Dolls nam een hoge vlucht. Spontaan werd het duo, dat naast Viglione bestaat uit zangeres en pianiste Amanda Palmer, gebombardeerd tot ‘heetste nieuwkomer’. Bovendien mocht het eigenzinnige tweetal aantreden als support act van Nine Inch Nails én deed het diverse festivals aan. Lowlands sloegen The Dresden Dolls echter over, want Viglione was niet fit.

Punkcabaret
Met Pinkpop in het tourschema dient een herkansing zich aan en het kan haast niet anders of The Dresden Dolls gaan het definitief maken in Nederland. Toch zal het wel raar zijn; het duo Palmer en Viglione op dat immense podium voor tienduizenden mensen.

Komt hun op Kurt Weill geïnspireerde ‘Brechtiaanse punkcabaret’ überhaupt over? De set hoeft in ieder geval nauwelijks aangepast te worden, meent Viglione. “De beste raad is om gewoon het podium op te gaan en wat je doet zo goed mogelijk te doen. De rest zien we wel.”

Nervositeit
Viglione klinkt rustig en doordacht. Hij weet wat hij zegt. Eens kijken wat er gebeurt als we melden dat er misschien wel zestig duizend mensen staan te kijken als de twee begin juni het Pinkpoppodium betreden en dat andere bands die spelen onder meer Tool en de Red Hot Chili Peppers zijn, toch niet de minste namen. “Aaaaaaaaaaaaaah! O, mijn god!”, schreeuwt Viglione vanuit Frankrijk – waar hij is ter promotie van het nieuwe album – door de telefoon.

Hij maakt echter een grapje, want al snel vervolgt hij: “Nee, het maakt me echt niet uit om wat voor optreden het gaat. Nerveus ben ik nooit. Ik ben altijd zo ontzettend opgewonden om het podium op te gaan, dat dat elk gevoel van nervositeit overstemt. Ik ben nog nooit geïntimideerd geraakt door een massa mensen. Toen ik als kind al in toneelstukken speelde of aan muziekstukken meewerkte, was het al opwinding alom als ik opkwam. Ik ben nog nooit bang geweest als ik het podium op moest.”

Speciale voorbereidingen voor Pinkpop treft Viglione dan ook niet. Sterker nog: festivals vindt hij relaxter dan ‘gewone’ shows. “Normaal is het een heel leuke omgeving om in te spelen: lekker buiten, met heel veel verschillende mensen en er gebeurt zoveel tegelijk. Soms verlaagt het juist de druk, omdat je maar één band bent in zo’n opeenvolging van evenementen die de hele dag door duurt.”
Een extra paar onderbroeken voor het geval hij het in zijn broek doet van angst, heeft Viglione op toer dan ook niet nodig. “Ik hoef me daar sowieso geen zorgen om te maken, aangezien ik volledig gestopt ben met ondergoed te dragen”, grapt hij. Of was hij nu toch serieus?

Verantwoordelijkheid
Snel door naar het nieuwe album dan maar. Een album waarop de band volwassener lijkt geworden. Gezonde groei, sinds het debuut uit 2004. Waar de band destijds nog wel eens naïef en kinderlijk uit de hoek kon komen, klinkt het duo nu doeltreffender en meer ingespeeld dan ooit. Viglione: “Muzikaal gezien en vanuit productioneel oogpunt wilden we de band zo goed mogelijk vastleggen zoals hij daadwerkelijk is. We gebruiken ook wat andere instrumenten, zoals bas, gitaar en orgel, maar dat is allemaal erg subtiel.”

“We wilden de nummers zo rauw en zo krachtig mogelijk opnemen, terwijl we op de eerste plaat veel meer experimenteerden met verschillende geluidseffecten. We hadden ditmaal dus een meer vrijmoedige benadering. De drums zijn meer geïntegreerd in het geheel. In vergelijking met vroeger voelt Amanda zich beter bij het schrijven van eenvoudigere liedjes. Ze zijn net zo goed als liedjes met complexere structuren, tempowisselingen en akkoorden. Bovendien stonden op de eerste plaat nummers die al stamden uit 1999. Nu is alles recent. De titel Yes, Virginia gaat over het positivisme en de hoop die je uit muziek kunt halen. Amanda en ik geloven er erg sterk in dat in alle gekte die het leven met zich meebrengt, wij een verantwoordelijkheid hebben om anderen te helpen en het leven zin te geven.”

Het leven zin geven. Precies dat deed de brief uit 1897 die een klein meisje schreef aan een krant met de prangende vraag of de kerstman echt bestaat. Het antwoord: Yes, Virginia, natuurlijk bestaat de kerstman. Dat niemand hem ooit ziet, wil niet zeggen dat hij niet bestaat. Het klinkt filosofisch, haast spiritueel zelfs. Viglione: “Muziek ís een soort religie voor ons. Het heeft ons vaak in onszelf laten geloven en ons door moeilijke tijden heen geholpen. Daar ligt een parallel met het geloof, want bij religie is het niet anders. Het geeft zin aan het leven. Artistieke elementen kunnen ook betekenis geven aan het leven en dat is waar Amanda en ik om de hoek komen kijken.”

Seksualiteit
Betekenis geven aan het leven: het lijkt in schril contrast te staan met de seksueel getinte, veelal expliciete teksten van Palmer. Volgens Viglione draait het echter allemaal om menselijke emoties en daar hoort seksualiteit absoluut bij. “Voor Amanda is het schrijven van nummers een manier om met problemen om te gaan. Ze schrijft vaak op momenten dat ze met conflicten kampt. We zijn zo druk bezig met de band dat we op sociaal gebied af en toe afgesloten zijn van de buitenwereld. Op ‘Shores of California’, ‘Sex Changes’, ‘First Orgasm’ en ‘Me & the Minibar’ behandelen we verschillende aspecten van de menselijke seksualiteit en eenzaamheid.”

Ook de tegenstelling tussen de geslachten is een terugkerend onderwerp op het nieuwe album. “Tja, Amanda ervaart dat als vrouw natuurlijk heel goed”, licht Viglione toe. “Zij is regelmatig het lijdend voorwerp geweest van het seksuele verlangen van verschillende mannen in haar leven. Ik denk dat het best een lastige situatie is voor een vrouw, als je daar continu mee achtervolgd wordt en mee moet omgaan. Omgekeerd geldt het echter ook: mannen worden vaak gezien als de vervolgers. Ze moeten omgaan met afwijzing, aanvaarding, etcetera. Ze moeten rekening houden met de sterke, biologische krachten die we als dieren hebben meegekregen.”

Dualiteit
Samen zoeken de twee tijdens het schrijven naar muzikale weerhaken. Ze completeren elkaar en gaan de confrontatie aan. De band die ze opgebouwd hebben, is uniek. “Mijn relatie, mijn vriendschap met Amanda is sterker geworden de laatste jaren”, aldus Viglione. “Je bent zo ontzettend close met iemand, maar dat is een artistieke en een professionele relatie. Weet je, als Amanda en ik een stelletje waren geweest, waren we vast al lang geleden uit elkaar gegaan. Omdat we in een band zitten, hebben we elkaar de meest uitdagende problemen zien verteren. Ook al zijn we verschillend. Dualiteit is een belangrijke factor die deze band opwindend heeft gemaakt voor ons beiden. Het komt terug in onze muziek, in onze persoonlijkheden. Die balans herkennen en vervolgens gebruiken is sowieso belangrijk in het leven, denk ik.”

http://www.kindamuzik.net/interview/dresden-dolls/the-dresden-dolls-geven-het-leven-zin/12992/
Meer Dresden Dolls op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dresden-dolls