Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Collega-scribent Looge beschreef onlangs op ludieke doch duidelijke wijze hoe triest het momenteel gesteld is met de emoscene. Het erge is; hij heeft nog gelijk ook. Van alle huidige emo-releases kan ongeveer 95% afgeschreven worden als zijnde niet origineel, niet creatief en al helemaal niet onderscheidend. Kortom, meer van hetzelfde.
Hoe zalig is het dan om op een plaat als Catch Without Arms van het Californische Dredg te stuiten. Eigenlijk is ‘stuiten’ niet het goede woord, want reeds in oktober 2001 bombardeerde ondergetekende het viertal tot Next Big Thing?! op basis van hun album Leitmotif uit datzelfde jaar. Een experimenteel conceptschijfje, waarmee het viertal zich kon meten met grootheden als het magistrale Tool en Radiohead.
Een jaar later lag opvolger El Cielo in de schappen en hoewel daarop het experiment iets minder prominent aanwezig is, wordt ook dat album bijzonder lovend ontvangen. De plaat wordt vandaag de dag nog altijd gezien als het beste werk van het kwartet.
In de tussentijd bouwde Dredg gestaag verder aan zijn carrière. Grote marketingcampagnes zijn er niet voor de groep ingezet. Dat is ook niet nodig, want dat Dredg niet tot die bovengenoemde 95% hoort, wisten we al langer dan vandaag. De band doet veel op eigen kracht. Fan voor fan weet ze middels imponerende liveshows voor zich te winnen, zoals onlangs in de Amsterdamse Melkweg waar de band een ongekende klasse ten toon spreidde.
De trend die op El Cielo is gezet, wordt op Catch Without Arms doorgetrokken. Het schijfje is, ondanks tracks als het prachtige ‘Sang Real’ met een schitterend pianoriedeltje over de beats, het minst experimentele werk tot dusver. Toch is de plaat niet risicoloos. Dredg heeft zich qua geluid en songstructuren meer richting de emoscene begeven en dat stelt wellicht sommige fans van het eerste uur teleur. Het tempo van de songs ligt vaak – en eigenlijk over bijna de gehele linie - aan de lage kant, maar toch weet de band continu te imponeren.
Een hoofdrol is daarbij weggelegd voor frontman Gavin Hayes, die een fantastisch bereik heeft en altijd oprecht klinkt en daarnaast ook nog eens een ‘lap steel’ ter hand neemt. Het geeft een mooi sfeertje aan nummers als ‘Bug Eyes’, is daardoor functioneel en komt de tracks ten goede. Ook drummer/pianist Dino Campanella is een belangrijke schakel binnen de band. Hij fungeert wederom als de regisseur die alles in goede banen leidt.
De klasse van Catch Without Arms is daarmee gewaarborgd en de heren laten zo met gemak andere emogroepen als Taking Back Sunday achter zich. De reden is simpel: Dredg is eigenwijs en muzikaal.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dredg/catch-without-arms/10318/
Meer Dredg op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dredg
Deel dit artikel: