• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De directe rechtse van Dredg

Sommige bands scoren één hit en er liggen direct duizenden fans aan hun voeten. Zo echter niet bij Dredg; het artrockgezelschap met emo-inslag wint zijn fans één voor één. “Degenen die je langzaam voor je wint, zijn degenen die bij je zullen blijven”, aldus drummer Dino Campanella, die kort voor het gesprek in een hotel in Amsterdam een huisarts op bezoek heeft gehad wegens keelklachten.

Tekst: Bart Nijssen

Publicatiedatum: 28 augustus 2005

Het is de tweede keer dat Dredg in Nederland een podium betreedt (de Melkweg, om precies te zijn), maar vandaag gebeurt dat pas voor de eerste keer als headliner. Reeds in 2002 stond de band op de planken van 013 in Tilburg als support van Alien Ant Farm, maar het destijds nog behoorlijk experimentele viertal werd niet bepaald begrepen door de veelal jonge kids die gekomen waren om te pogoën en te crowdsurfen op de cover van Michael Jacksons ‘Smooth Criminal’. Campanella kijkt dan ook met gemengde gevoelens terug op die toer. “Zowel onze Europese als onze Amerikaanse toer hebben we met Alien Ant Farm gedaan. We zijn gewoon heel goede vrienden en ze vroegen ons mee; natuurlijk wilden we dat wel, maar het was geen echte match. Zij en wij lijken wel tegengestelden. We hebben continu het probleem gehad dat de kids ons niet begrepen. Het was voor ons gewoon de verkeerde toer en we waren natuurlijk nog een stuk onervarener. Wel hebben we er heel veel van opgestoken. Het was een soort van reality check. Je komt er achter dat er veel mensen zijn die je muziek simpelweg niet begrijpen. Je vraagt je dan af wat er mis is met je muziek en hoe je het publiek dan toch aan je zijde kunt krijgen tijdens zo’n show. Je wordt daar vervolgens beter van. Weet je, soms is het geweldig om gehaat te worden. Het is goed voor je ego; je bent blijkbaar dus toch niet zo goed. Dat is gezond voor elke band. Eens in de zoveel tijd moet je gewoon een emmer stront over je heen gegooid krijgen. Dat gebeurt elke band. Zelfs de ‘shitty’ bands, hahaha!”

Wat verder ook niet echt aan het begrip voor de band bijdroeg, waren de kamerplanten die destijds het podium sierden. De huiskamersfeer die de band hierdoor creëerde nodigde niet echt uit tot een flinke moshpartij. “Hadden we toen planten bij ons?” Campanella kijkt verwonderd en probeert het zich te herinneren. “Echt? Hoe kwamen we daaraan? Hmmm, uit het hotel waarschijnlijk… Vanavond niet. Onze trailer is echt vol. We moeten in de toekomst echter wel weer aan onze props gaan werken, vind ik. We worden een beetje lui. We focussen ons momenteel meer op hoe we spelen en vergeten de planten en schilderijen die we voorheen bij ons hadden om aan de sfeer bij te dragen. In de Verenigde Staten doen we het nog wel eens, maar hier kan het nauwelijks want dan moet je die spullen allemaal overvliegen. Het gedoe alleen al. Het draagt ook niet echt bij aan een beter spel, hoewel het me wel een goed gevoel geeft. Vooral als ik van tevoren door de zaal loop en ik de lichten zie weerkaatsen op de schilderijen en planten. Dat is leuk. Alsof het een kas is…”

Nu moet wel gezegd worden dat de muziek van Dredg nooit echt uitnodigde tot moshen. Dredg is wat men noemt een echte ‘luisterband’. Maar wel één die zich kan meten met de groten der aarde, zoals Tool en Radiohead. Het debuutalbum van de heren, Leitmotif uit 2001, is een experimenteel conceptalbum waarvan de songs nauwelijks los van elkaar gezien kunnen worden. Elk nummer op het schijfje heeft een reden, een doel. Opvolger El Cielo uit 2002 had ook nog wel een experimentele inslag, zij het in mindere mate dan het debuut. En nu is er dan Catch without Arms, het meest toegankelijke werk van de band tot dusverre. Maar muziek om op te moshen? Om volledig op uit je dak te gaan? Ho, maar. Campanella vindt het soms wel jammer. “Ik haat het als de mensen er als standbeelden bij staan. Bij onze fans is dat nogal vaak het geval. Ze vinden het blijkbaar leuk om te observeren. Soms bewegen ze gewoon een show lang helemaal niet, zelfs niet als ze vooraan staan. Misschien moet ik me maar realiseren dat onze muziek daar inderdaad ook niet voor bedoeld is. Dat ze zich er meer voor leent om naar te luisteren. Maar als ik zo hard zit te werken op het podium, heb ik soms wel zoiets van ‘kom op!’. Op sommige nummers mag best bewogen worden.”

Opvallend genoeg heeft één en ander wel invloed gehad op de totstandkoming van Catch without Arms. Gitarist Mark Engles is inmiddels ook aangeschoven en legt kort aan Campanella uit dat hij inmiddels dezelfde symptomen vertoont en van dezelfde huisarts een recept gekregen heeft om zich te laten behandelen. Engles steekt vervolgens direct mee van wal: “Als je live speelt, zie je wat werkt. Je ziet wat aanslaat bij het publiek. We wilden af en toe wat vaker een directe rechtse uit kunnen delen en daar is het nieuwe album een directe afspiegeling van. Ik vind echter wel dat we nog steeds laten zien en horen dat we experimenteel zijn. We hebben op dit album de experimentele elementen enkel wat meer in de nummers verwerkt dan er echte aparte tracks van gemaakt.”

En dat is te horen. Catch Without Arms is een ijzersterk emo-achtig album geworden, waarmee het viertal, dat verder bestaat uit frontman Gavin Hayes en bassist Drew Roulette, menig band mijlenver achter zich laat. Minder experimenteel of niet, wat Dredg laat horen blijft imponerend en laat je niet snel los. De wanhopige stem van Hayes sluit naadloos aan bij de jankende riffs van Engles. Hayes bedient zich verder van een zogenaamde ‘steel lap’, maar dat is ten allen tijde functioneel en nooit overdone. De fans van het eerste uur zullen het gezelschap vanwege de lichte koerswijziging wellicht gedag zeggen, maar dat zou hoogverraad zijn. Campanella maakt zich er echter niet zo druk over: “Er zijn altijd wel mensen die je gaan haten om een evolutie die je doormaakt. En hoe meer mensen je leuk vinden, hoe meer er zullen zijn die je zullen gaan haten. Dat is in dit leven gewoon een feit.” Engles valt hem bij: “En weet je, dit album is nog steeds niet heel erg doorsnee. Het klinkt misschien voor ons doen wat meer gefocust, maar in vergelijking met de meeste rockplaten die nu uitkomen is het nog steeds een vreemd schijfje. Men mag het toegankelijker en meer gefocust noemen, maar men kan zeker niet zeggen dat we een rip-off zijn.”

Het album is dan ook met veel zorg in elkaar gezet. Elk Dredg-album klinkt erg samenhangend en daarop is het nieuwe schijfje zeker geen uitzondering. Engles: “We hebben van te voren wel enig zicht op hoe het album moet klinken, in welke volgorde de nummers moeten staan en wat voor tracks we nog nodig hebben om het schijfje compleet te maken. Zo stellen we een plaat samen.”
Campanella sluit zich daarbij aan: “Als je vooraan begint bij het album, heb je al een soort onderbewust gevoel van welke kant het op moet. Dan ga je naar de volgende track en voel je vanzelf of het klopt. Het is een soort reis die je maakt. Als het voelt alsof je tegen een muur loopt, is het niet in orde. Dan begin je opnieuw. Zo doen we dat met elke plaat. Bovendien hebben we voor deze plaat talloze opties uitgeprobeerd, ook qua arrangementen. Drie of vier jaar geleden hadden we nogal snel zoiets van ‘oké, dat is prima zo’, wat niet altijd tot een even goed resultaat leidt. Nu proberen we vaak vijf verschillende richtingen die we met een nummer op kunnen. We proberen ze stuk voor stuk en kiezen vervolgens de beste optie. We zijn nu intenser en kritischer. We zien het in een groter geheel.”

Hayes kwam op het idee van de titel van de plaat: Catch without Arms. Het staat voor een gevoel van machteloosheid. Een gevoel dat de band onlangs ook in Londen ervoer. Tijdens de terroristische aanslagen aldaar stond er namelijk een show op het programma. “Die werd dus geannuleerd, maar who cares”, vertelt Engles. “Het was wel raar en beangstigend om daar te zijn, maar de mensen in Londen gingen vrij snel door met hun eigen dingen. Tja, wat kun je erover zeggen? Je kunt het toch niet voorkomen. Het is verschrikkelijk. Alles wat we doen wordt dan opeens relatief onbelangrijk. Onze toer werd opeens héél klein. Maar wat doe je er aan? Het is Catch without Arms.”

live foto: Michiel Bastmeyer

http://www.kindamuzik.net/interview/dredg/de-directe-rechtse-van-dredg/10366/
Meer Dredg op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dredg