Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Niet alleen veranderde de in Texas geboren Chris Whitley per album van stijl ook geografisch gezien blijft hij niet op dezelfde plek vastroesten. Was hij voorheen te vinden in New York, Mexico, Vermont en België nu situeert hij in Duitsland waar hij zijn negende album in dertien jaar tijd heeft opgenomen, tezamen met Heiko Schramm op bas en Matthias Macht op drums. Chris doet de rest, dat wil zeggen zang, dobro en banjo. Deze sobere, akoestische setting staat weer haaks op Whitley's vorige album Rocket House waar hij zijn versie van Americana in een elektronisch jasje stak, zoals hij het ook eens op een jazzy manier heeft gedaan.
Over Hotel Vast Horizon hangt een blueswolk die wordt versterkt door Chris' donkere en hese stemgeluid. In rustig tempo worden de sobere kale nummers afgewerkt, te rustig naar mijn idee. Van begin tot eind kabbelt het allemaal voort en dat je in een nieuw nummer bent beland merk je alleen aan een verandering in toonsoort. Mocht er in de toekomst echter een greatest hits cd van deze troubadour uitkomen, dan mogen de opgedoken pareltjes 'New Lost World' en 'Frontier' zeker niet ontbreken.
Geen al te gemakkelijke plaat dus, gezien de liedjes geen duidelijke structuur kennen en er weinig dynamiek inzit. De diehards in het rootsgenre zullen er echter wel wat meekunnen, want het vakmanschap wat ten toon gespreid wordt, is van een hoog niveau. Anderen verwijs ik liever door naar het soortgelijke, maar toegankelijkere Crossing Muddy Waters van John Hiatt of het favoriete Whitley-album van Bruce Springsteen: Dirt Floor.
http://www.kindamuzik.net/recensie/chris-whitley/hotel-vast-horizon/2858/
Meer Chris Whitley op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/chris-whitley
Deel dit artikel: