• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Chris Whitley Tribute

Teleurstellend eerbetoon van marathonlengte.
03 maart 2006, Vooruit, Gent

Tekst: Robin van Cleemput

Beeld: Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 11 maart 2006

Terwijl de Chris Martins en de Bono's dezer wereld nog een stapel bankbiljetten in de open haard gooiden, stierf afgelopen november in Houston rasartiest en singer-songwriter Chris Whitley een stille dood, ondanks een carrière die vijftien jaar en bijna evenveel sterke albums oogstte. De wereld is niet eerlijk, maar dat wist u al. Gelukkig vond dochterlief Trixie een schare artiesten bereid om de ooit in België wonende muzikant te eren in een goedgevulde Vooruit.

Het eerst op het podium is een voor de gelegenheid samengestelde Belgische semi-supergroep bestaande uit Alan Gevaert, Whitleys boezemvriend en in de vroege jaren tachtig bassist van diens groep A Noh Rodeo, aan de zijde van Mauro, Stéphane Misseghers en Steven Janssens. Hun cover van Bread's 'The Guitar Man' is origineel en puik gebracht, alleen jammer dat het hun enige wapenfeit is van deze avond.

Een half uur verstrijkt eer het Berlijnse Tijuana Mon Amour Broadcasting Inc aan zijn set begint. De vroegere backing band van Chris Whitley speelt een set met vluchtige elektronica en evenveel elementen van jazz als triphop, die maar matig weet te boeien. Nee, geef ons dan maar Kai-Uwe Kohlschmidt – met hem schreef Whitley ooit een nummer voor een soundtrack – die een stereotiepe Duitser neerzet zoals weinigen het hem hebben voorgedaan. Hij brengt vijf nummers waarbij hij telkens keurig de inhoudelijke boodschap aankondigt. Muzikaal is het niet meer dan wat op een elektrische gitaar rammen over "ze bloody backing track", maar ach: er kan al eens gelachen worden.

De eerste en enige keer dat we de karakteristieke national steel gitar te zien en te horen krijgen wordt ze gebruikt door Alan Gevaert om Trixie Whitley [foto rechtsboven] te begeleiden, bij een cover van haar vader. De negentienjarige Trixie begeeft zich daarna naar het keyboard om een greep uit haar eigen, nog prille oeuvre te brengen. Haar stem is erg indrukwekkend, de nummers iets minder. Soulvol, dat wel, maar een tikje richtingloos zwalpend. Hoewel de intenties ongetwijfeld goed zijn, is het soms lang zoeken naar hoe het optreden nou precies een eerbetoon aan de mens en de artiest Chris Whitley moet voorstellen.

Don Croissant aka Little Jimmy dan. De avond is al vergevorderd en de helft van het publiek – bij momenten schaamteloos luidruchtig trouwens – heeft het voor bekeken gehouden. Betreurenswaardig, want wat deze ouwe witte bluesneger brengt is veruit het beste van de avond. De man brengt nummers als 'Secret Porto' en vertelt er met duidelijk genoegen uiterst smakelijke anekdotes bij over zijn overleden vriend. Van de eerste noot tot de laatste écht, en ook de eerste keer dat we kunnen voelen wat Whitley voor sommige mensen betekende. Ook goed zijn PJDS [foto linksonder] en Gents eigen Johnny Cash-lookalike Steven Janssens. Zij brengen wat de meeste aanwezigen hadden verwacht: respectvolle eigen versies van songs als 'Weightless', van het album Terra Incognita, en Whitleys interpretatie van 'The Model'.

En dan is het voorbij. Het is half drie 's ochtends, Roland is nergens te bespeuren, de dj draait oude rock-'n-roll, en wij hebben met moeite 45 minuten goeie muziek gehoord. Chris Whitley verdiende beter dan deze flauwe bedoening.

http://www.kindamuzik.net/live/chris-whitley/chris-whitley-tribute/12197/
Meer Chris Whitley op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/chris-whitley