Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ben Christophers ziet er uit als een verlegen jongen. Je vermoedt dat hij misschien zelfs een beetje alleen is wanneer zijn ogen voorzichtig omhoog kijken of verdwaald naar de grond staren. Praten doet de blonde Engelsman zachtjes en behoedzaam en dat maakt het beeld compleet. Een bedeesd ventje.
En god ja, dat klopt eigenlijk wel. De man werd daarnaast uitentreuren vergeleken met de troubadours van het zelfbeklag Jeff B. te VS en Th. Y. te GB. De eerste twee albums van Christophers werden niet voor niets gezien als kleine meesterwerkjes vol ingetogen popliedjes. Tijdens de concerten scheen iedereen verstild te luisteren. Brrrrrrr, denkt u, wat een klef gedoe.
Het derde album van Christophers, The Spaces In Between, trapt niet anders af dan verwacht. ‘Flowers Drink upon the Ground’ begint als een rustig popliedje met zwierige melodieën maar ontwikkelt zich in enkele minuten tot een dramatisch nummer dat meerstemmig tot een bombastisch hoogtepunt komt. Welkom in een wereld met een zwart randje.
Christophers zegt met een kinderlijke blik tegen de wereld aan te kijken maar dat moet dan wel een heel bijzonder ontwikkeld kind zijn. Dromen over zwarte stemmen uit andere werelden maken zelfs ondergetekende nog bang. Maar het gaat om die blik. Zijn visie is misschien een versimpelde weergave van de werkelijkheid maar is van een haast poëtische schoonheid. “Rip out time from the clock / No one keeps up with the hands anyway”.
U mag nu hier het album al bestellen of afhalen bij de platenboer maar als u nog even wacht wordt het nog mooier. Christophers berust in zijn donkere verwondering en heeft besloten zich niet meer te laten vellen door de misère. Hij moet gedacht hebben dat vrolijke noten best hand in hand kunnen gaan met verontrustende teksten als “I faced myself and saw no one”. En warempel dat kan, fabuleuze meezingers als ‘Good Day for the Hopeless’ en ‘Everybody Stood To See Us’ bewijzen het.
Natuurlijk, echt nieuw is zo’n tegenstelling niet maar het lijkt op The Spaces In Between een muzikale vorm van zelfrelativering (in plaats van een gezochte tegenstelling). Dat Christophers er daarnaast in slaagt met spaarzame instrumentatie een warm geluid te versieren, mag helemaal knap heten. Faultine’s David Kosten is helemaal niet meer nodig om echt indruk te maken, het heerschap kan het geheel alleen af. Hoe pijn, berusting en troost in popmuziek bijeenkomen hoort u op The Spaces In Between.
Zie Ben Christophers live:
30/10 in Ekko te Utrecht
02/11 tijdens het Music In Mind Festival (29/10 t/m 06/11) te Brugge (met oa. Adem)
http://www.kindamuzik.net/recensie/ben-christophers/the-spaces-in-between/7320/
Meer Ben Christophers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ben-christophers
Deel dit artikel: