Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Over sommige artiesten moet eigenlijk weinig geschreven worden. Sommige artiesten kunnen nauwelijks gerecenseerd worden omdat woorden altijd te kort schieten. Ben Christophers is zo’n artiest. Een timide man, alleen op het podium, omringd door instrumenten. Een man wiens verschijning niets anders opwekt dan het boy-next-door-gevoel. Een man die je op straat voorbij zou lopen zonder ook maar even om te kijken.
Totdat hij zijn mond opendoet en begint te zingen. Dan valt iedereen stil. Compleet stil. Want al snel is duidelijk dat dit helemaal niet die eenvoudige man is die je op straat niet ziet staan. Dit is een man die zingt alsof hij bezeten is. Bezeten door engelen, welteverstaan. Engelen die vertellen wat er omgaat in het hoofd van deze Ben Christophers. En meestal is de boodschap er een van droefheid, angst en pijn. Maar soms klinkt er ook een gevoel van blijdschap door in de woorden van de engelen. Niet vaak, maar soms lijkt het alsof meneer Christophers toch nog wat hoop heeft weten te vinden in alle ellende.
Maar die zang…. Oh, oh, oh, wat een ervaring. Om in dezelfde ruimte te mogen verblijven. De ruimte die galmt van bloedmooie klanken. De ruimte waarin het publiek elkaar aankijkt en waarin mensen zien dat ze niet de enigen zijn die kippenvel hebben. Rillingen lopen over diverse ruggen.
Een doorgaans nuchtere schrijfster zou bijna weer in God gaan geloven.
http://www.kindamuzik.net/live/ben-christophers/ben-christophers-7788/7788/
Meer Ben Christophers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ben-christophers
Deel dit artikel: