http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Battles | Mirrored

Sprankelend langspeeldebuut doet mooie toekomst verhopen.
CD, Warp/Rough Trade

Tekst: Vincent Romain

Publicatiedatum: 22 mei 2007

Battles heeft zowat alles mee. Allereerst de referenties: leden van Don Caballero, Tomahawk, Helmet en Storm and Stress, Tyondai Braxton is de zoon van jazzcomponist Anthony en innige banden met het multimedia-, kunst- en avantgardemilieu. Ten tweede het feit dat ze als moeilijke act van top indielabel Warp hun thuis hebben gemaakt en tot slot de tijdsgeest, die artrock welgezind is.

Als de eerste langspeler dan een muzikaal succes wordt, is het viertal wel voor een paar jaar binnen. Laten we meteen met de deur in huis vallen: dat is dubbeldik het geval.

Wat vooral opvalt op Mirrored is dat de groep voor zogenaamd moeilijke jongens swingt als een tiet. Het ritme zit dankzij drummer John Stanier (ex-Helmet, Tomahawk) immer strak en daarover kunnen de overige leden zich lekker fantasievol laten gaan.

Muzikaal gaat het dan ook alle kanten uit. Gedeconstrueerde vocoderpop op single ‘Atlas’ en ‘Tij’, spannende industriële funk (‘Leyendecker’), metal, prog, de tempowisselingen van jazz en andere vrije muziek, gewone pop (in elk nummer zit wel een pakkend stuk), post-rock, Oosterse melodieën… je kan het zo gek niet bedenken of Battles heeft er een handje van weg.

Met zoveel invloeden zouden vele anderen in verwarring met het hoofd tegen de muur aanlopen. Deze groep gaat er enorm speels mee om en zorgt ervoor dat verveling geen seconde de kans krijgt om de kop op te steken. Als ze het tempo naar omlaag halen voor een industrieel ambientstuk, kan je er zeker van zijn dat ze een minuut daarna alweer vrolijke onzin uit de vocoder laten vloeien.

Gekke effecten en vreemde geluiden staan nooit op zichzelf maar worden samengevlochten tot schijnbaar ingewikkelde structuren, die niettemin altijd uitlopen op retestrakke en stevig funkende stukken dansmuziek voor gevorderden.

Wat zou het mooi zijn als je in de toekomst volgende dialoog zou kunnen opvangen: “Nog een kopje slappe indiepop?”
“Nee, doe mij maar een glaasje sprankelende Battles.”