Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In 2007 meent KindaMuzik dat de heren van Battles vooral moeilijk doen op hun debuutplaat. Inmiddels zijn we vier jaar verder en het altijd zo makkelijk te vellen oordeel 'moeilijk' is inmiddels veel te mager geworden. Op Gloss Drop heeft zich namelijk een vrolijke genialiteit van de band meester gemaakt.
Opener 'Africastle' ruikt in eerste instantie naar het Wilde Westen, alsof de New Yorkers een nieuwe soundtrack voor een Clint Eastwoodfilm hebben willen maken. Daarna volgt het vrolijke, maar gefreakte 'Ice Cream'. Kort na het intro van dat nummer wordt duidelijk dat je met psychedelische drugs in je mik maar beter een andere plaat op kunt zetten. Wie echter nuchter is, voelt op zijn klompen aan dat dit een uurtje vol fysieke en mentale gymnastiek wordt. Wat een psychologische dansplaat is dit!
De belangrijkste ingrediënten van Gloss Drop zijn een hectisch orgeltje en flink wat gitaargepluk in tropische stijl (wellicht afgekeken van Californische bands als Health en Abe Vigoda). Net als op mooie jazzplaten laat Battles verschillende melodieën op onverwachte momenten terugkomen. Je zou kunnen zeggen dat Battles de schijnbaar gecontroleerde nonchalance van John Coltrane en Pharoah Sanders naar de eigen hectische mathrock vertaalt.
Je voelt hem al aankomen, Gloss Drop gaat de geschiedenisboeken in. Instrumentale tracks als 'Futura', 'Inchworm', en 'Wall Street' slaan in als een bom en geven de mens energie. Daar hebben deze heren de gastvocalen van ene Gary Numan helemaal niet voor nodig, want de muziek van Battles is net een broodje pindakaas. Je krijgt er zoveel bewegingsdrang van dat je met geen mogelijkheid meer kunt stilzitten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/battles/gloss-drop/21975/
Meer Battles op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/battles
Deel dit artikel: