• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Antony & The Johnsons | The Crying Light

Melancholisch meesterwerk.
CD, Rough Trade/Konkurrent

Tekst: Harm-Jan Zondag

Publicatiedatum: 15 januari 2009

Het was sinds het met de Mercury-prijs bekroonde I Am a Bird Now bijna vier jaar wachten op de nieuwe plaat van Antony & The Johnsons. Maar eindelijk is hier dan het langverwachte derde album: The Crying Light. En die is het lange wachten meer dan waard.

Antony Hegarty is altijd al een love it or hate it-verschijning geweest, met zijn kenmerkende hoge stem, theatrale muziek en transseksuele complexen. Wie dit niet trekt kan direct stoppen met lezen, maar voor de liefhebbers van de intieme, weemoedige en goudeerlijke muziek van Antony & The Johnsons is The Crying Light weer een schot in de roos, waarop nagenoeg alle vertrouwde elementen weer terug zijn te vinden.

Waar I Am a Bird Now meer traditionele liedjes bevat, grijpt dit album terug op de titelloze debuutplaat met eigenzinnige songstructuren en het meeslepende drama van nummers als 'Cripple and the Starfish'. Wel is er een minder nadrukkelijke rol weggelegd voor de piano, ten faveure van de gitaar en een heel orkest. Het geheel klinkt hierdoor wat academischer, mede door de jazzinvloeden die er in zijn geslopen. Dit gaat echter nergens ten koste van de aangrijpende intensiteit van de muziek.

Het album is opgedragen aan de Japanse butoh-danser Kazuo Ohno, die ook de hoes siert. Het is niet verrassend dat Antony zich aangesproken voelt door deze duistere dansvorm die taboes expliciet niet schuwt. Licht en duisternis vormen ook een terugkerend thema op The Crying Light.

"Now I cry for daylight / Daylight and the sun", zingt Antony in 'Daylight And The Sun'. Hij legt zijn droefgeestige ziel schaamteloos bloot met zo'n kwetsbare puurheid dat het soms haast pijnlijk gênant wordt. Maar als je je eenmaal laat meeslepen, is er niets heerlijker dan verdrinken in de zeeën van melancholie die door zijn hemelse stem opgeroepen worden.

The Crying Light is een artistiek meesterwerk over de dood, het verlangen naar andere werelden, maar uiteindelijk ook klein intens geluk: "'I'm home', my heart sobs in my veins / But brains they play the softest games."

http://www.kindamuzik.net/recensie/antony-the-johnsons/the-crying-light
Meer Antony & The Johnsons op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/antony-the-johnsons