• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Antony & The Johnsons

Paradiso houdt de adem in voor een intens gekwelde ziel.
12 juni 2005, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Atze de Vrieze

Beeld: Cor Jabaaij

Publicatiedatum: 17 juni 2005

Het album I Am a Bird Now van Antony & the Johnsons kan ogenschijnlijk maar twee reacties oproepen: liefde en haat. Voor de een is het de perfecte weergave van de gekwelde ziel. De man die diep van binnen graag vrouw wil zijn, intens tot op het bot. De ander hoort niet meer dan een pathetische en mislukte travestiet. Het is daarom misschien ook niet zo verwonderlijk dat Antony’s optreden op Motel Mozaïque, eerder dit jaar, behoorlijk te lijden had onder langsreizend festivalpubliek. Dat is vanavond wel anders: Paradiso is al weken stijf uitverkocht, en kennelijk alleen gevuld met liefhebbers. Een groot deel van de zaal is voor de gelegenheid gevuld met stoelen.
Direct vanaf openingsnummer ‘My Lady Story’ heerst een haast devote stilte, steevast gevolgd door een daverend applaus. Voor wie wil is er dan ook genoeg fascinerends te zien en te horen: het rijzige, hoekige lijf van Antony. Het lange sluike haar van zijn pruik dat rommelig en onverzorgd over zijn schouders en zijn androgyne gezicht hangt. En vooral: zijn bizarre stem. Niet mannelijk, niet vrouwelijk, zelfs niet iets daar tussenin.

Als Antony zingt, oogt hij door en door ongelukkig, kwetsbaar, wanhopig in strijd met zichzelf en de wereld. Op het punt om in tranen uit te barsten. Als hij spreekt zien we iemand anders. Zonder de concentratie te laten verslappen, babbelt Antony tussen de nummers door schijnbaar ontspannen over van alles en nog wat. Over de grachten, over de Amsterdamse Gerrit van der Veenstraat, waar hij in zijn jeugd enige tijd woonde. En terwijl het publiek de adem inhoudt als Antony zingt, onderbreekt hij zelf abrupt een nummer voor een plotseling ingevallen herinnering aan Zwarte Piet. Ook over zijn geaardheid mag lollig gedaan worden: Antony stelt zijn bassist grappend voor als 'my husband’. Deze luchtige momenten zijn belangrijke onderbrekingen van de intense kommer die de nummers tekent.

Natuurlijk horen we vooral Antony’s eigen werk, grotendeels afkomstig van zijn nieuwe album. We horen ‘Man Is the Baby’, ‘For Today I Am a Boy’ en ‘You Are My Sister’, maar ook prachtige covers van onder andere Donny Hathaway en Leonard Cohen. De begeleiding is spaarzaam: piano, accordeon, gitaar en stijlvolle strijkers. Bijzonder hoogtepunt is ‘Dust and Water, Water and Dust’, waarop Antony begeleid wordt door het zachte gebrom van het complete publiek: een ongekend staaltje publieksparticipatie. Uiteraard wordt de avond afgesloten met het mooie ‘Hope There’s Someone’, en met cover ‘Candy Says’ van Antony’s beschermheer Lou Reed. In Rotterdam mag zijn optreden misschien niet optimaal uit de verf gekomen zijn, veel beter dan vanavond in Amsterdam wordt het niet.

Foto's uit het KindaMuzik archief.

http://www.kindamuzik.net/live/antony-the-johnsons/antony-the-johnsons-9819/9819/
Meer Antony & The Johnsons op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/antony-the-johnsons