• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Zita Swoon

Gekte, maar wel van de geniale soort.
20 februari 2005, LVC, Leiden (NL)

Tekst: Manuel Aalbers

Beeld: Ramon Mangold

Publicatiedatum: 20 februari 2005

Een concert van Zita Swoon is sprankelend, verrassend en altijd anders dan verwacht. Ik herinner me een concert in Tivoli waar de heren lang na de tweede toegift via de zijdeur de bijna geheel donkere zaal inkwamen en vervolgens temidden van het publiek – met mijnwerkerslampen op hun hoofd – nog twee nummers speelden. Gekte, maar wel van de geniale soort.

Deze avond in LVC was anders. De gekte ontbrak niet in zijn geheel, maar leek wel wat aan banden gelegd. Zita Swoon ging redelijk rustig van slag met veel nummers van het laatste album. De drie achtergrondzangeressen vormden een duidelijke toevoeging op de zes muzikanten. Het ondersteunde de swingende en soulvolle kant van Zita prima; ook als de dames iets meer op de voorgrond traden. Behalve een nieuw eerbetoon van Stef Kamil Carlens aan muze Jozie waren er ook twee Franstalige nummers. Allemaal geen slecht werk, maar de scherpe kantjes waren ervan af. Waar was het sprankelende, fonkelende Zita van weleer? Was het geleidelijk verdwenen met de laatste twee ook wat minder sprankelende platen?

Gelukkig kwam de tinteling terug tijdens het eerbetoon aan een andere inspirator, het voor Jeff Buckley geschreven ‘Song for a Dead Singer’. Helaas viel het begin deels weg doordat veel Nederlandse concertgangers nog steeds niet begrijpen dat een zacht intro niet is bedoeld om volop en voluit te gaan praten. Want de opbouw van ‘Song for a Dead Singer’ klopte helemaal: de voorzichtigheid aan het begin, de uithalen later en de typische Stef Kamil Carlens-emotie. De nieuwe arrangementen deden het minstens zo goed als de versie op de plaat. Een hoogtepunt.

Daarna bleef het beter gaan met Zita. De fonkeling was terug en het publiek leek gewonnen. Met ‘Bombo’, ‘Jintro & the Great Luna’ (beide Moondog Jr.) en ‘My Bond With You And Your Planet: DISCO!’ gaf Zita het publiek wat het wilde: niet alleen nieuw werk, maar ook oud werk. Soms met nieuwe arrangementen – ‘My Bond With You And Your Planet: DISCO!’ was de eerste minuut nauwelijks te herkennen – maar allemaal duidelijk sterke nummers.

De sterke tweede helft van het concert zorgde voor een overweldigend applaus na de laatste tonen van ‘Jintro & the Great Luna’ en een toegift bleef dan ook niet uit. Een enkeling riep om ‘Maria’, maar daar had Zita’s frontman duidelijk geen zin in.

Kort schudde hij van ‘nee’ en zette vervolgens nog een eerbetoon aan Jozie in. Na twee nummers vertrok de band weer om gelijk terug te komen. Stef Kamil Carlens zette een bijna a-capella intro in – aan het begin werd het slechts zeer minimaal door de piano begeleid. Hij ging op in zijn ‘rol’ zoals maar weinigen dat kunnen; haalde uit waar dat nodig was en hield in waar het nummer daar om vroeg.

Opvallend blijft dat het concert werd gedragen door het oudere werk. Op zich is het natuurlijk geen verrassing dat het publiek beter reageert op oude nummers: deze kennen het vaak beter dus daar reageert het beter op. De wisselwerking hiervan kan zijn dat ook de band beter de schwung te pakken krijgt. Maar in het geval van Zita was er meer aan de hand. We kunnen als Zita-liefhebbers toch bijna niet om de conclusie heen dat het nieuwere werk gewoon minder goed is dan veel van het oudere werk. En dat we daarom niet alleen uit herkenning de oudere nummers (al dan niet in een nieuw jasje) liever horen.

http://www.kindamuzik.net/live/zita-swoon/zita-swoon-8733/8733/
Meer Zita Swoon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zita-swoon