• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Welcome to the Village 2014: De zondag

Circle pits in het water, Australisch mysterie en oerhardrock.
20 juli 2014, De Groene Ster, Leeuwarden

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 22 juli 2014

Ook vandaag valt alles op zijn plaats op Welcome to the Village. Zware onweersbuien scheren net langs Leeuwarden, maar het blijft droog op het fraaie festivalterrein. KindaMuzik doet verslag van dag drie.

Jamaican Jazz Orchestra pakt flink uit op het podium, onder andere met een vijfkoppige blazerssectie. De leden komen gewoon uit Vlaanderen maar scheppen onder de hete zomerzon een relaxte sfeer met een prima combinatie van ska, reggae en jazz, waarbij de laatstgenoemde stijl de interessantste is. Maar het belangrijkst bij dergelijke bands is dat ze het publiek vermaken en daarin slaagt Jamaican Jazz Orchestra cum laude. Gelukkig is de echt tropische hitte verdwenen, zodat het gezellig druk is voor het podium, waar het publiek ontspannen meedeint.

Ook de volgende tropische verrassing komt gewoon uit de Benelux. Zitakula noemt de eigen muziek afro-dub-soul, wat de lading aardig dekt. Met de nadruk op percussie neemt het Amsterdamse collectief het publiek mee op een swingende muzikale trip langs de Cariben, Brazilië en Afrika. De blazerssectie zorgt voor extra cachet, boven op de sambaritmes. Niet alles is even goed en straf gespeeld, maar daar maalt het enthousiaste publiek niet om. En terecht, want in een zonnige en mooie omgeving is dit de juiste band op de juiste plek.

Het contrast met de ingetogen klanken van het Friese Sväva kan bijna niet groter zijn. Het liefst zouden de bandleden wellicht achter het podium willen spelen, zo terughoudend en timide ogen ze. Maar het gaat om de muziek bij Sväva en die is prima: de dreampop met waveranden zit prima in elkaar en door de lichte galm heen hoor je een uitstekende zangeres. Twinkelende gitaarspinsels wisselen stuivertje met ijle toetsentonen en melancholieke zang. Hoewel niet alle songs hetzelfde niveau hebben, zijn de uitschieters zeer boeiend. Met Sväva heeft Friesland er alweer een uitstekende band bij die sterk op het gemoed werkt. Er gebeuren weer interessante muzikale dingen in die provincie en dat is een prettige constatering.

Vrijwel iedereen bij het idyllische Ravenswoudpodium is alvast gaan zitten voor Rue Royale. Het past uitstekend bij de kwetsbare klanken van het Amerikaans-Britse echtpaar, dat verstilde indiefolkliedjes voor het voetlicht brengt. Het tweetal is constant onderweg van optreden naar optreden en dat hoor je terug in de repetitieve klanken, die prima dienst kunnen doen als soundtrack voor een roadmovie. De sterke troef is het repetitieve vocale karakter van de met gitaren en drums begeleide nummers. Rue Royale weet ook af en toe van wanten met elektrische gitaar en uptemposongs. Toch blijft het creëren van een intieme sfeer de troefkaart van Rue Royale en die spelen de twee dan ook goed uit.

Het is tijd voor wat hardere gitaarmuziek met DZ Deathrays uit Australië. Dit duo op gitaar en drums gooit de knuppel in het hoenderhok met stroperige gitaarlijnen in de beste jarenzeventighardrocksfeer. Een tweede gitarist die af en toe komt opdraven, draagt dan ook een T-shirt van AC/DC. Zijn collega heeft een fraai gefiguurzaagde hardrockgitaar, wat het plaatje compleet maakt. DZ Deathrays geven een fraai staaltje zweterige, ouderwetse hardrock met grungerandjes ten beste, niets meer en niet minder.

Tim Knol [bovenste foto] is al het hele weekend op het festival aanwezig en zit derhalve in de geschikte vibe om een goed optreden te geven. Samen met de bovengemiddelde kwaliteit van de nummers en de uitstekende bandleden lukt hem dat met gemak. Een uitgebalanceerde setlist doet de rest. Naast een goede songschrijver is hij ook een echte liefhebber, zoals blijkt wanneer hij een vurige cover doet van een Drivin' n' Cryin'-nummer. De sterke ritmesectie legt een solide basis voor golvende gitaarstukken die ervoor zorgen dat je aandacht erbij blijft. Tim Knol zegt weer blij te zijn om met een band te spelen, nadat hij solo langs de theaters trok. Met dit gloedvolle optreden laat hij horen waarom.

Een aangename verrassing is Vadoinmessico uit Londen, dat helaas voor een veel te lege tent speelt. De podiumuitstraling is nul komma nul, maar muzikaal is het des te interessanter wat het jonge vijftal laat horen. Uit een mistige synthlaag doemen prachtige gitaargeluiden met wave- of shoegazerandjes op, zodat de ritmisch sterke indiepop bij momenten richting soundscapes gaat. De geknepen zang komt er nog maar net bovenuit, wat het psychedelische karakter van de muziek versterkt. Voeg daarbij prima songs en je hebt een ijzersterk optreden.

En dan nu Afterpartees [foto hierboven] uit Horst, Limburg. Vanaf de eerst tonen van de felle punkrock in de lijn van The Saints is het bal op het Ravenswoudpodium. De jonge honden zijn absoluut niet van plan om er een saai optreden van te maken. De zanger is allerminst verlegen en laat geen kans onbenut om met opruiende praatjes het publiek wakker te schudden, waarna zijn maten alweer een prima en onversneden rock-'n-rollnummer inzetten. Ook zet hij een aantal zwemmers in het naastgelegen beekje aan tot een circle pit in het water en hij daagt het publiek uit om de door hem in het water gegooide tamboerijn op te duiken. Op het laatst duikt hij er met gevaar voor eigen ledematen ook zelf in, om vervolgens doorweekt en met een bloedende hand afscheid te nemen van het enthousiaste publiek. De combinatie adrenalinerock en podiumidioot maken dit tot het opwindendste optreden van Welcome to the Village.

Bij de Amsterdam Klezmer Band [foto hierboven] komt het publiek ook in beweging, alleen dan op een veel veiligere manier. De formule van de sympathieke band is bekend: veel nummers op polkatempo, begeleid door onder andere klarinet voor dat karakteristieke klezmergeluid. De zanger weet met gevatte woorden (''Er staat hier een grote Fries naast het podium, dus doen we toch nog maar een nummer'') het ijs nog meer te breken, zodat een zeer aangenaam feestje ontstaat.

The Jezabells komen uit Australië en maken door piano en synths gedragen wavepop met een stevige gitaarrand. Zo ontstaat een spannend en dansbaar geheel vol dramatiek, met teksten over onvervulde verlangens. De uitstekende zangeres heeft voldoende mysterieus charisma om de tent te kunnen bespelen met grote gebaren en hoge vocale uithalen die niet storend zijn. Bovendien geeft de gitarist het geheel extra body met gierende geluiden in de lijn van de vroege Editors. Er ontbreekt vaak wel iets aan optredens van dergelijke bands, meestal in vocaal opzicht. Maar The Jezabells overtuigen van begin tot eind met hun uitstekende, theatrale nummers en ze zijn dan ook een kleine ontdekking.

Een festival afsluiten is vaak een moeilijke taak, want velen verwachten nog één uitsmijter voordat alles weer voorbij is. Band of Skulls [foto hierboven] uit Southampton mag het dit keer doen en heeft aanvankelijk wat moeite om de aandacht echt vast te houden wanneer ze meer de bluesrockkant van hun oeuvre benadrukken. De riffs zijn goed maar ze klinken nogal dun omdat de fuzzkraan lang gesloten blijft. Daarnaast halen de vele tempowisselingen de angel uit hun muziek. Op een gegeven moment krijgt Band of Skulls toch de geest. Het drietal draait de fuzzkraan open en gaat meer richting geoliede stonerrock. Dan is daar alsnog de langverwachte opwinding, maar het is te laat om een blijvende indruk achter te laten.

Voor de tweede keer is Welcome to the Village een groot succes. Met vijfduizend bezoekers is het aantal van vorig jaar meer dan verdubbeld. De hiervoor noodzakelijke uitbreiding van het festivalterrein blijkt een schot in de roos met een veel logischere indeling en het meertje vlakbij het Grootegastpodium, dat voor het publiek toegankelijk is. Niet alleen bezoekers nemen er een frisse duik, ook artiesten sluiten er hun optreden af. Het maakt het bos- en waterrijke terrein tot een van de mooiste van Nederland. Het festival speelt met kleinere bezoekersaantallen opnieuw treffend in op de trend van totaalbeleving bij festivals. Welcome to the Village lijkt een formule te hebben gevonden waarmee het zeker de eerstkomende jaren verder kan. Met een programmering van relatief onbekende namen die het wel in zich hebben, wordt het aanbod zowel interessant als onderscheidend. Als de mond-tot-mondreclame over dit prachtige weekend wederom haar werk doet, zou het festival volgend jaar wel eens van tevoren kunnen uitverkopen.

Foto's van Nick Helderman (Tim Knol), Ruben van Vliet (Amsterdam Klezmer Band, Band of Skulls) en uit het door Oscar Anjewierden (Afterpartees).

http://www.kindamuzik.net/live/welcome-to-the-village/welcome-to-the-village-2014-de-zondag/25169/
Meer Welcome to the Village op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/welcome-to-the-village