Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op het begin dit jaar verschenen What The Toll Tells klinkt het Amerikaanse duo Two Gallants even direct als gepassioneerd. De plaat is een mix van weidse en rauwe Americana, met de impact van een rechtse directe. Ook live oogt Two Gallants uiterst gepassioneerd, volledig opgaand in de muziek.
Zanger/gitarist Adam Stephens en drummer Tyson Vogel worden zelfs zó door hun muziek in beslag genomen, dat het lijkt alsof ze zich er in willen verstoppen. De drummer gaat verscholen achter een waas van rondvliegend haar en druk rondmaaiende armen. Zijn gezicht wordt slechts zichtbaar als hij zich naar de microfoon buigt om enkele woorden mee te brullen. Stephens kijkt met een woeste blik de zaal in en het lijkt alsof hij zijn innerlijke demonen maar nauwelijks de baas kan.
Het geluid staat loeihard en de twee heren trekken stevig van leer. In de eerste paar nummers gaat dat ten koste van de nuance en klinkt de band behoorlijk rommelig. Het geluid is ook nog eens niet bijzonder goed afgesteld. De stevig op zijn drumkit meppende Vogel overstemt het gitaarspel van Stephens. Hierdoor rammelt de muziek nét iets meer dan goed en mooi is. Maar als het felle ‘Long Summer Day’ wordt ingezet blijken de problemen verholpen. Het geluid van drums en de gitaar zijn beter in balans en de raspende, emotionele zang van Stephens krijgt hierdoor meer de ruimte. Dat is niet onbelangrijk, want zijn verhalende teksten hebben een prominente rol in het totaalgeluid. Gedurende het concert, dat nog geen anderhalf uur bestrijkt, gaat Two Gallants steeds beter spelen. De in zichzelf gekeerde zanger ontspant zichtbaar en tegen het einde kan er zelfs een glimlachje van af.
Het meeslepende en prachtig opgebouwde ‘Waves of Grain’ is het hoogtepunt van de avond. De twee heren zorgen voor onafgebroken kippenvel in de tien minuten die het nummer bestrijkt. Hier valt alles op zijn plaats. Het nummer begint ingetogen, met droevig mondharmonicaspel, terwijl langzaamaan het volume toeneemt en het tempo omhoog gaat. Het eindigt met een brullende Stephens en de drummer die zijn trommels aan stukken probeert te slaan.
Dit duo benadert de muziek op een manier die aan 16 Horsepower doet denken, hoewel het totaalgeluid een stuk rauwer en ook minimaler is. Het is de weidse benadering en de prominente focus op dynamiek en voordracht die de muziek van Two Gallants zo mooi maakt. En hoewel deze heren soms wat rommelig te werk gaat, maakt de spookachtige gedrevenheid dit concert tot een bijzondere ervaring.
Foto's uit het KindaMuzik archief.
http://www.kindamuzik.net/live/two-gallants/two-gallants/13294/
Meer Two Gallants op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/two-gallants
Deel dit artikel: