http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Trentemøller (Live)

Trentemøller herhaalt zichzelf.
10 april 2008, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Lennaert Rooijakkers

Publicatiedatum: 11 april 2008

Anders Trentemøller heeft iets uit te leggen. Was hij het niet die zich kritisch uitsprak over de voorspelbaarheid van dj-sets en vervolgens zijn turntables voor een liveband verruilde om in een breder kader te kunnen musiceren? Vertel dan maar eens waarom je voor de vierde keer in tien maanden met nagenoeg dezelfde geregisseerde set in Nederland optreedt.

Voorafgaand aan het concert bestaat nog de hoop dat hij wellicht nieuw materiaal zal presenteren. Het eind 2007 uitgebrachte Chronicles zou slechts een teaser zijn voor het nieuwe album waar de Deen momenteel aan werkt. Maar vanaf het moment dat de eerste beelden op de backdrop verschijnen en het intro van 'Take Me into Your Skin' langzaam op gang komt, lijkt het optreden zich tot een kopie van eerdere sets te ontwikkelen.

Dat blijkt zowel muzikaal als visueel ook zo te zijn. Volgens vast recept dompelt de Deen zijn publiek eerst onder in een traag, experimenteel bad van een grote diversiteit aan geluiden. Als de psychedelica haar uitwerking zo goed als heeft gehad, verschuift de nadruk steeds meer naar de dance. Terwijl op de achtergrond een scala aan oud filmmateriaal, variërend van zieke kinderen tot dansende ballerina's vertoond wordt.

Door middel van deze bedwelmende aanpak weet de band moeiteloos zijn publiek voor de bijl te laten gaan. Wie de Denen eerder zag, bijvoorbeeld tijdens het ijzersterke optreden op het STRP Festival in november, weet op welke overweldigende manier deze opbouw kan uitpakken.

Ook over de kwaliteit van dit optreden geen slecht woord. De Scandinaviërs hebben zich in het afgelopen jaar razendsnel ontwikkeld tot een geoliede livemachine. Maar juist op het moment dat de effectiviteit van hun setopbouw in Paradiso tot een eruptie zou moeten komen, verlaten de heren na slechts zeventig minuten al het podium.

Hiermee wordt de vibe in één klap in de kiem gesmoord en eindigt de avond zonder echte climax. Terwijl de opbouw er naar toe met 'Always Something Better' (waarbij het publiek zich met grote witte ballonnen vermaakt) nog zo veelbelovend is. Een gemiste kans, die bovendien voor een wrange nasmaak zorgt. Want dit was toch een kunstje dat al veel vaker is vertoond?

Foto's uit het KindaMuzik archief, door Martijn de Laat