http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Rakes / Glenister

Missie geslaagd.
26 oktober 2005, Effenaar, Eindhoven (NL)

Publicatiedatum: 29 oktober 2005

Optreden in Eindhoven, dat is nog eens wat anders dan een willekeurige kroeg vol New Musical Express-lezers in Londen platspelen. Voor het postpunkgezelschap The Rakes voelde deze avond dan ook aan alsof het hun eerste show was, zo geven gitarist Matthew Swinnerton en drummer Lasse Petersen naderhand toe, ondertussen genietend van een welverdiend biertje. Het publiek was afwachtend en moest nog worden overtuigd, maar erg vonden de bandleden het niet. Weer eens wat anders dan die gekte in eigen land, zie je ze denken.

Voor het zover was, mocht het Utrechtse Glenister de halfvolle zaal opwarmen met een aardige show, waarmee ze meteen bewezen dat de jaren ’80 ook langzaam maar zeker door Nederlandse muzikanten worden herontdekt. Hopelijk niet te laat, want op dit moment is de mix tussen de luchtigheid van The Killers en de scherpheid van Bloc Party nog niet voldoende uitgebalanceerd.
Slecht was het allerminst, maar spijtig genoeg voor Glenister verbleekte hun optreden bij dat van The Rakes [foto's], die het viertal op alle fronten overklasten. Vier rechtopstaande TL-buizen die steeds van kleur veranderden en enkele visuele effecten op de achtergrond gaven het optreden de benodigde sfeer; de band maakte het verder handig en doeltreffend af.

Als een razende gingen de Britten van start en meteen lieten ze horen wat het voorprogramma miste: venijn, kracht en een charismatische zanger. Het geluid was niet altijd optimaal, waardoor zanger Alan Donohue soms moeilijk boven de strakke begeleiding uitkwam, maar zijn Ian Curtis-eerbetoon maakte veel goed. De holle blik in zijn ogen en de wat voorzichtige spastische bewegingen werden afgewisseld met slapstickachtige bedankjes die hij de aanwezigen gaf na elk nummer.
Ondertussen kwam het sterke debuutalbum Capture/Release in een opgevoerde versie voorbij en klonk de band soms meer als een stelletje furieuze punkrockers dan als subtiele, doemdenkende postpunkers. Het viertal mocht terugkomen voor een door het publiek gevraagde toegift, die werd afgesloten met een agressieve uitvoering van '22 Grand Job'. Inderdaad, missie geslaagd. Waarna de band, zoals gezegd, aan een welverdiend biertje kon beginnen.