http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Dodos / The Luyas

Strak en sober.
12 mei 2011, Doornroosje, Nijmegen

Tekst: Niels Steeghs

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 14 mei 2011

De veruit meest uitbundige toeschouwer van deze avond begint in Doornroosje door zelf op het podium een show neer te zetten. Dat is namelijk zangeres Jessie Stein van The Luyas [bovenste foto]. De band uit het Canadese Montréal (een van de belangrijkste hedendaagse toevluchtsoorden voor indierock van het bijzondere soort) zet een bevlogen en energieke set neer. Dat doet ze inclusief het gebruik van een hoorn en met een door de Nederlander Yuri Landman uitgevonden onalledaags snaarinstrument, de zogenaamde moodswinger. Het optreden leidt tot een opzwepend en enthousiasmerend sfeertje in de Nijmeegse popzaal.

Ook wanneer de dartele Stein gewoon met haar bandleden als toeschouwer in de zaal staat, probeert ze die voortrekkersrol te vervullen. Pal in het midden vooraan het podium acteert ze bijna als ware ze een cheerleader voor hoofdmoot The Dodos [foto links]. Niet dat het buitengewoon ritmische ensemble uit San Francisco daar nou bijster door wordt opgezweept. Van meet af aan spelen zanger Meric Long en drummer Logan Kroeber hun set strak doch ook tamelijk sober. Dat gevoel straalt al helemaal van het voor de liveshows ingehuurde derde bandlid af. Die staat op de achtergrond met zijn gitaar overduidelijk het derde rad aan een tweewieler te zijn.

Dat neemt niet weg dat het nog steeds bijzonder aangenaam luisteren is naar die mooie ritmes van The Dodos. Om betoverd te worden door de dromerige deuntjes van de Amerikanen. Ook hun nieuwe plaat staat daar gewoon weer vol mee. De nieuwe nummers en de bekendere oude nummers, zoals het prachtig sfeervolle 'Winter', klinken geraffineerd mooi. Zonder bas, maar met heel mooie gitaar- en drumgeluiden, creëert het duo en kleurrijk en inventief palet. Toch mist het optreden in Doornroosje het heilige vuur. Long en Kroeber musiceren schitterend, maar lijken dat vooral binnen de muren van een eigen universum te doen. De bijna clichématig klinkende complimenten aan de zaal ten spijt, springt de vonk niet echt over deze avond. Daar kan helaas ook de dolenthousiaste Jessie Stein niets aan veranderen.