http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Dodos | No Color

Niet beter of boeiender, wel nog steeds erg fijn.
CD, Wichita/Coop/V2

Tekst: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 27 maart 2011

Een kleurloze hoes en een titel die ook al niets anders aankondigt dan zwart en wit. Belooft dat wel iets goeds voor de nieuwe plaat van The Dodos? Je kan toch immers niet zeggen dat je hier met bleke, dertien-in-een-dozijnmuzikanten van doen hebt. Om je uit de waan te helpen: dat verandert allerminst op No Color.

Het typerende stempel dat The Dodos drukken op hun muziek is nog steeds ruimschoots aanwezig. De ingrediënten bestaan nog steeds uit betoverende, bedwelmende ritmes met de typerende fingerpickinggitaarstijl, de fraaie, ritmische drums van Logan Kroeber en de aangename vocalen van Meric Long. Wat er nieuw is, is dat vibrafonist Keaton Snyder geen vast onderdeel meer uitmaakt van de band. Omdat Long en Kroeber de opwinding groter vonden zónder dat instrument. Daarvoor in de plaats komt nu een grotere rol voor de elektrische gitaar, inclusief allerlei bijbehorende effecten.

Dat betekent dan ook dat het originele duo meer werk naar zich toe trekt. Maar tegelijkertijd ook wat meer pit en felheid in de plaat stopt, zonder de subtiliteit te overwoekeren. De tempoversnellingen zijn frequenter, heviger en intenser dan op voorganger Time to Die. Dat werkt door in de plaat, die een levendiger en vooral onrustiger sfeertje neerzet. Er is een constante spanning en energie voelbaar. En daar komt nog een extraatje bij voor de liefhebber: zangeres Neko Case zingt mee op No Color.

Wat is gebleven is de fraaie en zeer herkenbare ritmische tegendraadsheid die het Californische duo altijd voor het voetlicht brengt. Vol eigen(wijzig)heid. Net zoals op het boeiende Visiter, maar dan weer met net wat andere nuances in de virtuositeit van het goed ingespeelde tweetal. Niet per se beter, niet per se boeiender, maar nog steeds boordevol aanstekelijke, fijne, bijzondere en intrigerende indiepop. En die verveelt nog steeds niet. Oh, en in weerwil van de plaattitel ook gewoon lekker kleurrijk en verfijnd. Een plaat om opnieuw bij weg te dromen.