http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Dodos / Megafaun

Bijna extase.
22 november 2009, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 25 november 2009

Een stel ontwapenende baardmansen uit North Carolina genaamd Megafaun [foto rechts] is het voorprogramma. In 2006 verliet Justin Vernon dit gezelschap om als Bon Iver verder te gaan. Het overgebleven drietal verzorgt een boeiend halfuurtje, met van experiment en improvisatie doordrenkte traditionele Amerikaanse folk.

De uitstekende muzikanten draaien hun hand niet om voor een banjonummer dat in een psychedelisch elektronicastuk eindigt. De humoristische feelgoodtalk tussen de nummers door gaat er bij het enthousiaste publiek in als koek. Soms slaat de wijzer hierbij misschien iets te ver door naar een EO-sfeertje, maar oprecht en gemeend is het wel wat de mannen van Megafaun te melden hebben.

The Dodos [eerste foto] eindigde vorig jaar bovenaan in de Verapoll in de categorie beste concert. Enigszins onverwacht, maar wel volledig terecht. Want hun onstuimige, unieke en opmerkelijke folkpop met tribale ritmes verdient een plaats in de prijzenkast van de eigenzinnigheid.

Hun onweerstaanbare ritmes, zowel op gitaar als op drums, geven het publiek vanaf het begin een energiestoot die de eerste rijen aanzet tot bewegen. Meric Long danst als een gitaarmarionet, Logan Kroeber demonstreert zijn duizelingwekkende drumtechniek. Keaton Snyder vult de gaten met zijn creative ingevingen op drums en vibrafoon.

Een ander sterk wapen van The Dodos - het prettige stemgeluid van Meric Long - staat matig afgesteld in de geluidsmix. Zijn zang lijkt ergens boven het geluid te zweven, zodat er toch een bepaalde afstand tussen band en publiek komt. Waardoor net geen extase ontstaat.

Het lichtgebruik is weinig verrassend. Dit compenseren ze door 'Small Deaths' van het meer gestroomlijnde tweede album 'Time To Die' bijna in het donker te spelen. Met om Kroeber en Snyders drumstokken en Longs vingers kleine lampjes gebonden. Dit zorgt voor een dynamisch en visueel opwindend Orbital-effect.

Een in moordend tempo en daardoor zeer opzwepend gespeeld 'Jodi' is een muzikaal hoogtepunt. Net als een mooie psychedelische versie van 'Fools'. Snyder bewijst hierin zijn meerwaarde als derde bandlid door strijkstokken los te laten op zijn vibrafoon, wat zorgt voor een boeiend krautrockeffect.

Tijdens de toegift komen de leden van Megafaun nogmaals op het podium, en luiden ze met zijn zessen het optreden al jammend uit. Een optreden dat met een betere afstelling van het zanggeluid van goed naar uitstekend was gegaan.

Foto's door Vera huisfotograaf Peer.