http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Dears / LPG

Heel hard zwijmelen.
06 mei 2005, De Oosterpoort, Groningen (NL)

Tekst: Bart Breman

Publicatiedatum: 10 mei 2005

Vooraf leek het optreden van The Dears de perfecte soundtrack voor een avondje lekker zwijmelen. De muziek waar je je afspraakje mee naar toe wil nemen, om in de juiste stemming te komen. Van de verwachte kaarslichtromantiek komt echter niet heel veel terecht; een stortvloed aan decibels staat de sfeer behoorlijk in de weg.

Aan het voorprogramma, de Groningers van LPG, ligt het niet. Hun sympathieke popliedjes klinken best aardig en vooral de vierstemmige samenzang is leuk. Helaas staat het geluid ze behoorlijk in de weg. Elke snaar die de bassist aanslaat lijkt tot in je verstandskiezen door te dreunen. En dat is jammer, want het subtiele bandgeluid komt zo niet goed tot zijn recht.

Dan is het hopen dat Murray Lightburn en de zijnen meer succes hebben met het zaalgeluid. Maar helaas, de basgitarist slaagt er wederom in je verstandskiezen los te drillen en het geluid van de slaggitaar giert op onaangename wijze in je oren. En dan moet Murray Lightburn erg hard zingen om nog enigszins verstaanbaar te zijn, gaat de drummer extra hard op zijn drumkit meppen en krijg je een band die zichzelf moet overschreeuwen om er nog iets van te maken. Weg romantiek.

Het lukt The Dears dan ook niet om je mee te voeren in de dramatiek van hun liedjes. Waar de zwaar aangezette melancholie van de Canadezen op plaat aangenaam meeslepend klinkt, is er live nauwelijks nuance of subtiliteit te bespeuren. Het is een direct gevolg van het slechte geluid, maar ook van de band zelf. The Dears werken zich op routine door hun set heen. Natuurlijk heeft Murray Lightburn een mooie stem en refereert de muziek op prettige wijze aan The Smiths. Maar de Canadezen gaan weinig afwisselend te werk. Ze klinken te eenvormig en te plichtmatig om een goede indruk achter te laten. En veel te hard, bovendien.