http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Dears

Bombastische gitaarrock.
16 april 2011, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Jeannine Brand

Publicatiedatum: 20 april 2011

Het had niet veel gescheeld. Bijna hadden The Dears hun tour moeten afzeggen. "Een ongelukje", legt zanger Murray Lightburn uit. Hij wijst op zijn knie, waar een stevig verband om zit. "But the show must go on", lacht Lightburn. "We hebben niet voor niets ons nieuwe album, Degeneration Street, gemaakt." Dus toch maar in het vliegtuig. En nu staan The Dears dan in de oude zaal van de Melkweg.

De Canadese band uit Montreal gaat al even mee. Zestien jaar om precies te zijn. In die jaren kwamen en gingen bandleden en vormden zanger Lightburn en toetseniste Nathalie Yancan de vaste kern. Terug van weggeweest zijn bandleden Patrick Krief, Rob Benvie en Roberto Arquila. Misschien dat hun nieuwe album daarom meer rockt dan de ietwat langdradige voorganger, Missiles. Het predicaat 'indieband' wuift de band in interviews hardhandig weg. En van de eeuwige vergelijking met Britpopbandjes worden ze ook erg moe. Na zestien jaar hebben ze een eigen stijl ontwikkeld. Hebben de heren critici dat nog steeds niet door?

Die eigen stijl is er zeker. Op het podium barst bombastisch muziekgeweld los met breed uitgemeten intro's, lange gitaarsolo's, stevige baslijnen en strakke drumsolo's. Lightburns stem houdt volgens muziekjournalisten het midden tussen die van Marvin Gaye en Smithszanger Morrissey. De leadzanger beschikt inderdaad over een krachtige en lenige stem, in 'Omega Dog' een hoge falset en in 'Galaxy Tunes' weer duister en donker. De heren en dame hebben er zin in en hun schare fans ook. Als het ijzersterke 'Blood' wordt ingezet, gaan zowel publiek als band helemaal los.

Minpuntje is dat de band het begrip 'over the top' niet in het woordenboek heeft staan. De lang uitgesponnen intro's, de gitaarbombast met de huilende stem van Lightburn, het wordt soms net iets te veel. Zeker als Lightburn net voor de toegift uitschreeuwt dat hij het zo fantastisch vindt om hier te staan. Hij bedankt en bedankt het publiek en slikt even, naar eigen zeggen door overweldigende emoties. Tsja... een popconcert is geen Oscaruitreiking.

Hun optreden is iets te overdonderend. Minder is soms meer. Maar toch laat dit optreden zien dat The Dears veel in huis hebben. Een zanger met een krachtige en unieke stem, uiterst veelzijdige liedjes die zich niet onder een noemer laten vangen en een meer dan enthousiaste podiumuitstraling. En dat is niet weinig.

Foto uit het KindaMuzik archief door Cor Jabaaij