Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Lightburn wordt in verscheidene media afgeschilderd als een verloren romanticus. Een man die de snelheid van de maatschappij per definitie niet bij wil benen. Een buitenstaander pur sang. Het leven in een succesvolle band is dan misschien niet de beste keus. “Dat klopt. We worden de hele wereld overgestuurd, terwijl ik nu ook thuis in de tuin zou kunnen zitten. Ik zou nu gezellig met vrienden kunnen barbecuen onder het genot van een lekker glaasje.”
“Ik zit echter in Nederland de hele dag interviews te doen”, vervolgt Lightburn. “Niet dat ik dat erg vind. Het kan erg leerzaam zijn. Maar dat je het zelf amper in de hand hebt, vind ik vervelend. Toen ik na onze bijna twee jaar durende tournee voor No Cities Left weer in Canada terugkwam, was ik helemaal op. Er waren te veel strubbelingen binnen de band. We moesten echt snel afstand nemen en iets anders gaan doen. Het bekende verhaal natuurlijk. Na een paar weken rust ben je al weer bezig met nieuw materiaal. Zo gaat dat nu eenmaal.”
De ziel op tafel
The Dears wordt midden jaren negentig opgericht in Montreal. De band slijt een arsenaal aan bandleden. Van invloed is het nauwelijks. De strak omlijnde visie van Lightburn is de stuwende kracht achter The Dears. Zijn wens om muziek te maken waarin alleen de oprechte en ware emotie telt, is het uitgangspunt. Ieder bandlid die daar in zijn ogen niet aan voldoet vliegt eruit.
De band debuteert in 2000 met End of a Hollywood Bedtime Story. Een loodzwaar album waarop Lightburn zijn ziel zonder problemen op tafel legt. Het album bezwijkt helaas onder zijn eigen gewicht. Een klaagzang omlijst met net te weinig memorabele composities. Op het volgende plaat No Cities Left weet Lightburn zijn gedachten beter te kanaliseren en ze om te toveren tot een serie muzikale hoogtepunten. Hier begint de professionele carrière van de Canadezen. Na jaren in de luwte te hebben vertoefd kan The Dears in 2004 ineens overal terecht.
Last van de aandacht
“Er was nooit echt interesse in de Canadese underground. Dat is best vreemd, want er zijn vanaf mijn jeugdjaren ontzettend veel mensen bezig met muziek en kunst. Veel mensen kennen elkaar en werken samen. Waar die plotselinge stroom van aandacht dan ineens vandaan komt, is mij een raadsel. De pers zal wel genoeg hebben van New York en Engeland kennen ze inmiddels ook wel. Dan gaan ze op zoek naar iets nieuws. Naar mijn idee zijn ze zo in Canada terechtgekomen.”
En Lightburn heeft last ondervonden van die aandacht: “Wij hebben altijd vrij geïsoleerd aan onze kunstvormen kunnen werken. Een absoluut voordeel. Dat is jammer genoeg verleden tijd. Je maakt toch andersoortige werken als de halve wereld met je meekijkt. Ik heb mij volledig van de buitenwereld afgesloten toen ik aan Gang of Losers ging werken. De emoties die het hectische leven van de laatste paar jaar hebben losgemaakt, vonden hun weg naar het papier moeiteloos, want ik neem nooit een blad voor de mond.”
Verliezers
Gang of Losers, waar verwijst Lightburn met deze albumtitel naar? Naar zijn eigen band? Naar zijn collega’s? Bij Lightburn weet je het maar nooit. “Veel luisteraars denken dat het een politiek statement is. Een sneer naar de regering van ons buurland. Zo kan het uitgelegd worden en daar heb ik geen problemen mee, maar het concept graaft dieper. Het gaat over de ‘loser’ in ons allen. Ieder mens is een aantal keren in zijn leven de verliezer. Dat kan gevoelsmatig zijn, maar ook feitelijk. Als je verliest met voetballen, heb je dat gevoel ook. Je kan niet altijd de winnaar zijn. Hoe goed je ook in je vel zit. Hoe goed je ook presteert. Dat is het mooie van deze wereld. Uiteindelijk zijn we allemaal dezelfde verliezers.”.
http://www.kindamuzik.net/interview/the-dears/the-dears-we-zijn-allemaal-verliezers/13799/
Meer The Dears op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-dears
Deel dit artikel: