• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Black Keys / Broken Records / Liam Finn

Vertrouwd ongepolijste gitaartrip.
21 november 2008, Tivoli, Utrecht

Tekst: Lennart van der Burg

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 23 november 2008

Dat het Schotse zevental van Broken Records plotseling óók voorprogramma is, is waarschijnlijk te danken aan Crossing Border. Daar zullen de twee overige acts van vanavond - net als de Edinburghse band - een dag later optreden. Broken Records heeft de pretentie om indie met een folktintje te spelen. Maar ondanks een viool, een trompet en ukelele, overschaduwt een soort stadionmelancholie, die Editorsvergelijkingen oproept, dit streven. Pas als er aan dat rijtje instrumenten een accordeon wordt toegevoegd, komt het Schotse feestje een beetje los. Of mensen willen dansen, vraagt de zanger. Dat is, voor het een kwartier geleden koud gesneeuwd publiek, net iets te veel gevraagd.

Enthousiast worden de bezoekers wél van Liam Finn. Zijn muziek is het resultaat van een hyperactieve jongen die mooie gitaarpop wil maken. Hij zet de meeste nummers klein en breekbaar in, maar als Finn een gitaarrif en een basloopje begint te loopen, en uiteindelijk ook nog eens achter het drumstel kruipt, komt er een enorme dosis pit en agressie vrij. Dan klinkt het alsof er opeens een complete band op het podium staat, terwijl Liam 'slechts' hulp krijgt van tweede stem Eliza-Jane Barnes. De Nieuw-Zeelander blijft al spelend schakelen met tempo en volume, en pakt daarmee Tivoli op een bijzonder overtuigende manier in.

The Black Keys [foto's] doen niet aan 'valsspelen'. Geen loops, geen gekke effecten; what you see is what you get bij de drummer en gitarist uit Ohio. Het orgel en de piano die op hun nieuwste plaat Attack & Release zijn te horen, zijn live nergens te bekennen, al is de muur van geluid is er niet minder om. Zanger en gitarist Dan Auerbach komt op met een bescheiden "We're gonna play a couple of songs for you", maar legt vanaf de eerste noot zijn complete ziel in zijn werk. Alsof iedere vezel in zijn lichaam deel uitmaakt van zijn muziek, kronkelt Auerbach mee op de bluesrock. Hij weet wanneer hij zich door zijn knieën kan laten vallen en wanneer hij de pijn van de teksten door zijn lichaam kan laten schieten.

Live komen The Black Keys onder een vergrootglas te liggen. Hoewel producer Danger Mouse met Attack & Release het duo voor Black Keysbegrippen vrij gepolijst deed klinken, is het op het podium weer een stuk rauwer en harder. De variatie in de muziek is subtiel. Slechts één keer valt die afwisseling op, als The Black Keys eerst vlammen met 'Strange Times' en 'Your Touch', om vervolgens gas terug te nemen met 'The Breaks'. Verder vloeien de hardere en zachtere gedeeltes naadloos in elkaar over. Vaak beseft het publiek zich pas in wat voor wilde gitaartrip het wordt meegesleept, als Dan Auerbach en drummer Patrick Carney hun harde samenspel plotseling laten stilvallen.

Dat bluesrock Tivoli kan vullen met een zoveel jong publiek, is al opvallend. Maar dat The Black Keys na de show een applaus krijgen alsof ze de nieuwe Arctic Monkeys zijn, is ronduit hartverwarmend. Na een braaf knikkebollend begin - de overgang met de verfrissende Liam Finn was groot - krijgen The Black Keys toch het feest dat ze verdienen.

http://www.kindamuzik.net/live/the-black-keys/the-black-keys-broken-records-liam-finn/17761/
Meer The Black Keys op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-black-keys