• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Black Keys

De Rihanna van de rockwereld.
03 december 2012, Ziggo Dome, Amsterdam

Tekst: Dylan Ligtvoet

Beeld: Renate Beense

Publicatiedatum: 06 december 2012

Ziggo Dome, het kleine broertje van de Arena en de grote broer van de HMH, is vanavond gevuld met fans van The Black Keys. Velen komen voor hun nieuwe werk, sommigen voor het oude. Waar de band hitjes uit de grond stampt als een Rihanna van de rockwereld, weten The Maccabees in het voorprogramma minder te overtuigen. Niet dat de jongens uit Brighton een slechte set spelen, integendeel. Het ligt aan het koude Ziggo Dome dat immers door iemand opgewarmd moet worden. Met de jassen nog aan aanschouwt het publiek de Engelse band en constateert het al snel dat deze zaal veel te groot is voor een inhoudelijk voorprogramma. The Maccabees doen wat ze gevraagd wordt en vullen drie kwartier van de avond met het volume op driekwart, zodat The Black Keys op vol geluid kunnen.

The Black Keys [foto's] komen à la Raymond van Barneveld het podium op onder begeleiding van het nummer 'Liquid Swords', wat een directe knipoog naar de laatste samenwerking met RZA is: het nummer 'Baddest Man Alive'. Verveeld en gehaast passeren de eerste hitjes als 'Howlin' for You' de revue en even lijkt het alsof de viermansformatie, waarvan de helft achter het drumstel in de schaduw wordt verstopt, hun Rihannahits in een rockjasje beu zijn. Het tempo schommelt hier en daar en het is alsof vanavond de Beneluxtrein al plaats heeft gemaakt voor de Fyra, want dit zijn niet de snelheden die we kennen van The Black Keys. Maar bij dit kritiekpunt blijft het want de mannen overtuigen en geven, naarmate de tijd vordert, alle energie die ze hebben. Dan Auerbach klinkt met regelmaat als Jimi Hendrix op de gitaar, waar drummer Patrick Carney vervolgens als een woeste Joey Castillo doorheen beukt.

Oude nummers als 'Your Touch' worden met meer plezier gespeeld, en de genialiteit van deze simplistische nummers, zoals we die ook van The White Stripes kennen, worden zonder de twee man extra begeleiding gespeeld; The Black Keys zoals ze ooit begonnen. Met het nummer 'Little Black Submarines' geschiedt dan eindelijk het wonder in de Ziggo Dome en verandert de reusachtige zaal in een klein verlaten gospelkerkje uit Ohio. Een moment van rust in de immens grote zaal doet het publiek goed en begeleidt het direct naar de finale.

Als toegift wordt het nummer 'Everlasting Light' gespeeld. Er verschijnen twee grote discoballen die met weerkaatst licht de zaal omtoveren tot de filmset van Saturday Night Fever. Een leuke afsluiter die wordt gevolgd door het laatste nummer 'I Got Mine' waarbij de laatste liters bier, waarvoor je in de Ziggo Dome per liter tien euro betaalt, de lucht in gaan. Epke Zonderland, ook aanwezig vanavond, is niet de enige kampioen in de Ziggo Dome. The Black Keys bewijzen over een eigen rekstok te beschikken, waar ze met gemak nog jarenlang op hoog niveau aan rondzwaaien.

http://www.kindamuzik.net/live/the-black-keys/the-black-keys-4412/23480/
Meer The Black Keys op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-black-keys