http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Take Root 2007: de avond

Son Volt draait Take Root de nek om.
06 oktober 2007,

Tekst: Ronald Besemer, Bart Breman en Maurice Dielemans

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 07 oktober 2007

Er gaat niets boven de ongezellige ijshal De Smelt van Assen. Take Root 2007 vindt echter plaats in de comfortabele Groningse Oosterpoort. Zonder de Assense sfeer van gefiguurzaagde, houten indianen en de penetrante lucht van geroosterd koeienvlees. Toch verloopt Take Root voorspoedig, totdat Son Volt een aanslag op het festival pleegt.

Als de bezoekers´s avonds hun smakelijke Mexicaanse chili met waterig Heineken hebben weggespoeld, presenteren Chuck Prophet & The Mission Express in de grote zaal ‘Something Stupid’ van Prophets achtste cd Soap and Water. Net als die plaat heeft dit eigenzinnige, funky popnummer weinig raakvlak met Amerikaanse oermuziek, waardoor Prophet zich steeds minder op zijn gemak lijkt te voelen op een festival als Take Root. Dat geldt ook voor menig bezoeker die het daarna probeert bij Jeffrey Foucault. Diens veilige countryrock werkt danig op de gaapspieren.

Een unieke vangst van Take Root dit jaar is legende P.F. Sloan (foto links), die begeleid wordt door de bekwame huurling Duane Jarvis. De man van ‘Eve of Destruction’ ziet er kek uit voor iemand die al eeuwen hits (voor anderen) schrijft. Hij speelt een gedreven set en zijn onvaste gitaarspel past prima in het plaatje van een onrustige man die veel te vertellen heeft in de weinige tijd die hem gegeven is. Sloan zingt als een protestzanger, maar hij ligt met te veel dingen in de wereld overhoop om zijn liedjes politiek te noemen. Een pareltje op het festival dit jaar.

En dan gaat het mis. Headliner Son Volt (foto rechts) heeft maar één optreden in Nederland, dus stroomt de grote zaal snel vol. Van de vijf leden van Son Volt staan er vier op het podium. De drummer is naar verluidt van een fiets gevallen en hij wordt niet vervangen. Vol ornaat staat er een drumstel achter de band opgesteld. Bizar hoe Jay Farrar stoïcijns zijn programma afwerkt alsof er wel iemand achter die kit zit. Het optreden gaat gruwelijk de mist in.

De rammende powerchords van Farrar en zijn gitarist komen lachwekkend over zonder benodigde boem-boem. Na bijna een uur doet Chuck Prophets drummer nog even mee en zuchten de laatste overgeblevenen in de ijselijk lege festivalhal van verlichting. Wat bezielt Farrar om zó een optreden af te werken?

In de foyer speelt Rench slappe country met quasi-hip gedoe van een scratcher. Helemaal niet grappig ook. Wel leuk is het hoe Southside Johnny (foto boven) de plichtmatige aankondigingen van Take Root resoluut afbreekt door met één vingertje naar zijn vierkoppige blazerssectie te wijzen die de inleider direct van het podium blaast. Anderhalf uur lang werkt en zweet de tijdgenoot en soulmate van Bruce Springsteen zich als afsluiter door zijn materiaal. Een paar honderd man vinden het leuk en dansen mee in de beste Blues Brothers-traditie. De rest heeft al lang geen zin meer in een feestje en praat na over hoe het festival na Son Volt als een nachtkaars uitging.