http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Swans / Okkyung Lee

De ijzeren greep van Gira.
14 mei 2015, Doornroosje, Nijmegen

Publicatiedatum: 16 mei 2015

Swans ontstond begin jaren tachtig, maar de band is allesbehalve een schaduw uit het verleden. Sinds de groep na zo'n vijftien jaar stilte begin dit decennium een comeback maakte, beleeft ze een soort tweede jeugd. The Seer (2012) en To Be Kind (2014) schitteren in allerlei toplijsten en dat is te zien aan het voor een groot deel jonge publiek.

Terwijl de zaal voldruppelt klinkt Nina Simone op de achtergrond - wellicht als tegenhanger voor de muur van herrie die dadelijk opgetrokken zal worden. Maar voor dat zover is, loopt de Zuid-Koreaanse Okkyung Lee [bovenste foto] met haar cello het podium op en begint, zonder verdere groet of aankondiging, te spelen. Haar experimentele cellospel is op zijn minst intrigerend en soms boeiend, maar vaak ook zodanig abstract dat de vraag of de snaren het gaan houden je meer bezighoudt dan de muziek zelf.

Swans Daarna moeten de oordopjes toch echt tevoorschijn gehaald worden en kan het monster dat Swans [overige foto's] heet ontketend worden. Hoewel, ontketend... Frontman Michael Gira houdt de geconcentreerd spelende band met een ijzeren vuist in de hand. Hij dirigeert wanneer het volume moet oplaaien en laat het duidelijk merken wanneer iets hem niet bevalt. Vanavond is het lapsteelgitarist Christoph Hahn die het moet ontgelden: hij krijgt de ene na de andere geïrriteerde blik van Gira toegeworpen als het niet hard genoeg gaat of niet goed klinkt. "No vacation, please!" roept laatstgenoemde zelfs tot twee keer toe in de richting van Hahn.

Gira is dus een perfectionist, maar het resultaat is er wel naar. De uitgesponnen, logge grooves die de zeskoppige band op je loslaat slokken je simpelweg op. Je hebt geen keuze: zelfs als je niet mee zou willen gaan met de muziek, sta ja na vijf seconden niet nadenken alweer met je hele lichaam mee te bewegen. Door het enorme volume wordt het bovendien haast een fysieke ervaring: de daverende bassen trillen door heel je lijf. De ijzeren greep van Gira omvat nu heel de zaal.

Swans Nadat we in tweeënhalf uur door zes nummers murw zijn gebeukt, mag het monster uiteindelijk zijn kooi weer in. Michael Gira, bij wie er nu zelfs een lachje af kan, spreekt zijn dank uit richting het publiek en heeft bovendien uitstekend nieuws: deze september zal de band de studio induiken voor een nieuw album, dat begin volgend jaar uit moet komen. "Dus, tot volgend jaar dan maar", voegt hij eraan toe. Deal!