http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Swans / James Blackshaw
Swans Are Not Dead.
25 november 2010, AB, Brussel
Tekst: Geertje Cools
Beeld: Rob Funcken
Publicatiedatum: 29 november 2010
Het regent reünies tegenwoordig. Toch zijn er enkele waar meer naar wordt uitgekeken dan naar andere, bijvoorbeeld die van de Amerikaanse postpunkband Swans, actief tussen 1982 en 1997. Begin dit jaar verschijnt plotseling de zin Swans Are Not Dead op hun MySpacepagina en in september brengt frontman, stichter en bezieler Michael Gira een nieuwe plaat uit onder de noemer Swans, My Father Will Guide Me Up a Rope to the Sky, die ze deze herfst presenteren tijdens een uitgebreide tour.
In Brussel mag de Britse gitarist James Blackshaw het publiek opwarmen. Blackshaw heeft onderdak bij het door Gira geleide Young God Records. Hij speelt solo op zijn akoestische gitaar met twaalf snaren en brengt rustige, sfeervolle instrumentale nummers in de zogenaamde fingerpicking-stijl. Wat hij speelt lijkt erg ingewikkeld, en dat is het ook, maar de emotie primeert op techniciteit. De nummers zijn traag, uitgezonderd een versnelling in het laatste nummer, waardoor Blackshaw nét niet vergeleken kan worden met wijlen Jack Rose. Het concert biedt troost en warmte in deze donkere, druilerige dagen, en het sonische geweld van de hoofdact blijft onze oren nog even bespaard.
Gira wil trouwens niets weten van het woord 'reünie'. Na 1997 blijft hij muziek maken en brengt hij vanuit het project Angels of Light regelmatig platen uit. De nummers die hij de laatste jaren schrijft vindt hij te agressief, die passen eerder in de traditie van Swans. Vandaar. My Father Will Guide Me Up a Rope to the Sky klinkt inderdaad als iets tussen Angels of Light en Swans in, maar live grijpen Gira en de zijnen terug naar het indrukwekkende, dreunende no-wavegeluid waar Swans om bekendstond in de jaren tachtig en negentig.
Het begin van de show bestaat uit een elektronische loop van de synthesizer, die na een kwartier wordt aangevuld met xylofoon en percussie. Alle muzikanten komen er stilaan bij en na ongeveer een half uur staan ze met zijn allen op het podium: Christoph Hahn, Chris Pradvica, Phil Puleo, Thor Harris (ook bekend als drummer van Shearwater), Norman Westberg als enige originele bandlid en uiteraard als laatste Michael Gira, duidelijk de leider van het geheel. Een beetje een tegendraads begin, maar Swans heeft nooit bekendgestaan als een sympathieke, vriendelijke band.
Het geluid van Swans live is nog steeds erg hard. De stevige ritmes, de zanglijnen en schaarse melodieën zijn repetitief, en de basstem van Gira is zeer kenmerkend. Het lijkt wel alsof ze nooit zijn weggeweest, ook al dateert de laatste doortocht van Swans in Brussel uit maart 1997. Nieuwe nummers, waaronder 'No Words/No Thoughts', 'Jim', afsluiter 'Eden Prison' en bis 'Little Mouth' worden afgewisseld met ouder werk als 'Your Property' en 'Sex God Sex', maar eigenlijk is het algemene, dreigende geluid belangrijker dan de individuele nummers. Na dit intense, indrukwekkende concert is het wachten op de lente en zomer, want Swans keert terug naar Europa voor de festivals!
http://www.kindamuzik.net/live/swans/swans-james-blackshaw/20962/
Meer Swans op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/swans
Deel dit artikel: