• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Sonic Youth / Afri Rampo

Iedereen wil een kaartje voor een avondje rare meisjes op blote voeten en gitaargegil.
30 augustus 2004, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Yorick Buwalda

Beeld: Cor Jabaaij

Publicatiedatum: 04 september 2004

Met landgenoten The 5678’s en Electric Eel Shock in het achterhoofd noteert uw recensent volkomen bevooroordeeld ‘Gestoorde Japanners’, voor ook maar één noot van het Japanse duo gehoord te hebben. Afri Rampo bestaat uit twee dames op blote voetjes. De één speelt gitaar en zingt, terwijl de ander drumt. Die laatste heeft een microfoontje dat zit aangesloten op een effectenbak. Zij doet dan ook de hele show haar best om het publiek te imponeren met allerlei onheilspellende klanken. Deze eerste ontmoeting met Afri Rampo riekt naar een chronisch geval van aanstelleritis. Op het moment dat er structuur in de muziek lijkt te zitten, werpen de dames zich naar de grond om daar vervolgens vijf minuten te blijven liggen. Verwarrend en over the top.

Zoals de bitches, de ho’s en de fucks bij Eminem horen, horen de ellenlange soundscapes bij Sonic Youth. Net als de met videocamera’s bewapende bootleggers die tegen het podium aan staan overigens, want dat mag nou eenmaal van de band. Paradiso is vanavond compleet uitverkocht en buiten schooien de ongelukkige liefhebbers om een kaartje.

Met name zanger/gitarist Thurston Moore laat zich in het eerste gedeelte van de set van zijn beste kant zien. Tijdens de eerste gitaargilpartij, aansluitend op ‘Pattern Recognition’, probeert Moore zijn gitaar aan het publiek op het balkon te overhandigen. Met succes. Moore klimt vervolgens achterop een van de speakers en goochelt nog wat meer met de gitaar die krampachtig aan de hals wordt vastgehouden door een balkonzitter. Zo vroeg in de set belooft dit veel spektakel voor de rest van de avond. Even later heeft Moore zich nog niet geëxcuseerd om even zijn neus te snuiten, of hij krijgt al een pakje papieren zakdoekjes toegeworpen. Maar na ‘Teenage Riot’ gaat het tempo, en daarmee het enthousiasme van het publiek, toch wat omlaag. Doordat de band de overwegend rustige nummers van nieuwe plaat Sonic Nurse met bijna eindeloos gitaargegil combineert, is het even lastig om de aandacht volledig bij het concert te houden.

Op het einde wordt er dan toch nog wat oud materiaal uit de kast gehaald in de vorm van ‘Brother James’ en ‘Expressway to Yr Skull’. Heerlijk. Sonic Youth blijft Sonic Youth en zal op de rimpels en het grijze haar na nooit veranderen. Gelukkig maar, want zo blijft elk concert een bijna legendarische belevenis.

http://www.kindamuzik.net/live/sonic-youth/sonic-youth-afri-rampo/7074/
Meer Sonic Youth op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sonic-youth