• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Rufus Wainwright

Paradiso bukt voor de Homoseksuele Verlosser.
18 april 2005, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Ernst-Jan Hamel

Beeld: Gerald Van Waes

Publicatiedatum: 22 april 2005

Aan populariteit ontbreekt het de 32-jarige Canadees Rufus Wainwright niet. Poptempel Paradiso was tot aan het hoogste balkon volgeladen. Het was alweer de derde keer het laatste halfjaar dat Wainwright op een Nederlands podium stond. In november 2004 trad hij op op Crossing Border in Den Haag en op 23 maart dit jaar was hij voorprogramma van Keane in de Heineken Music Hall. Na een akoestisch solo-optreden in de kleine zaal van Paradiso anderhalf jaar geleden kwam Wainwright ditmaal naar de grote zaal met een zeskoppige begeleidingsband.

De familie Wainwright staat dit jaar volop in de belangstelling. NRC Handelsblad wijdde onlangs nog een paginagroot artikel aan dit muzikale geslacht. Zus Martha debuteerde dit jaar, vader Loudon Wainwright III komt over een paar weken naar Nederland om zijn nieuwe plaat te promoten en moeder Kate McGarrigle is ook nog steeds muzikaal actief. En Rufus? Rufus is inmiddels de succesvolste van het stel en bracht onlangs nog Want Two, album nummer vier, in Nederland uit. Rufus’ uitbundige en flamboyante mix van opera, folk en pop, aangevuld met zijn imago als de Homoseksuele Verlosser is hier uitermate populair, getuige het bomvolle Paradiso.

Het materiaal van het tweeluik Want One en Want Two stond in Paradiso centraal. In tegenstelling tot zijn muzikale familieleden, die wat soberder klinken, kiest Rufus Wainwright voor een weelderige, georkestreerde aanpak. Als iemand soms het predikaat ‘over-the-top’ verdient, dan is het Rufus wel. Dat was meteen te horen bij opener ‘Agnus Dei’, toen hij zich tussen zwaar aangezette pianoklanken en violen vocaal helemaal liet gaan. De gehele zaal vulde zich met zijn musicalachtige stem, die qua volume en bereik geen grenzen lijkt te kennen. Het is een medisch wonder hoe lang Rufus Wainwright kan zingen zonder adem te halen.

Rufus speelde een nummer over zijn moeder (‘Beauty Mark’), over zus Martha (‘Little Sister’), en over zijn vader Loudon (‘Dinner at Eight’). En om de lofzang op Rufus Wainwright nog maar te continueren: wat een geweldige teksten! Een greep uit Wainwrights prachtige zinnen:

“Pinocchio’s now a boy who wants to turn back into a toy.” (‘Vibrate’)

Of:

“Wouldn’t it be a lovely headline: ‘Life is beautiful’, on the New York Times.” (‘Oh What a World’)

De niet-muzikale omlijsting was verder ook dik in orde. Wainwright vertelde warrige, maar wel komische verhalen. En tijdens een van de vele toegiften verkleedde de gehele band zich in achtereenvolgens halfnaakte travestieten en heksen, om het concert in ochtendjassen te beëindigen. Het was een afwisselend optreden met covers (The Beatles’ ‘Across the Universe’ en Leonard Cohens ‘Hallelujah’), rustige momenten met Rufus alleen achter de piano, en energieke momenten waarin de zaal zich vulde met een opera-achtige galm. Op plaat is het nog wel eens moeilijk omgaan met alle kitscherige pracht en praal, maar live is Rufus Wainwright topentertainment.

http://www.kindamuzik.net/live/rufus-wainwright/rufus-wainwright-9269/9269/
Meer Rufus Wainwright op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rufus-wainwright