• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Rewire re-cap dag 2

Rewire-huwelijk van experimentele concerten en volbloed clubshows.
08 november 2014, Diverse lokaties, Den Haag

Tekst: Tom Leistra en Sven Schlijper

Publicatiedatum: 13 november 2014

Van Steve Reich-achtige minimale piano tot industrial en dwingende beats, van fabriekshal tot kapel en van ronkende dancedecibellen tot akoestische luit: Rewire 2014 is een weekend vol contrasten, dat bewees de eerste dag alleen al KindaMuzik brengt verslag uit van dag twee, waarop de frontale botsing tussen saxofoon en modulaire synthesizer vorm krijgt in het typische Rewire-huwelijk van experimentele concerten en volbloed clubshows.

Ook de zaterdag kent een optreden in de E.ON Elektriciteitsfabriek, alleen houdt de stroomvoorziening zich vandaag wel taai. Waar gisteren aan één zijde van het gebouw ruimte was gemaakt voor een podium staan de instrumenten nu midden in de grauwe fabriekshal. Verre van ideaal, want behalve voor het lage plankiertje is het geluid crap, zo vertelt een medewerker die met megafoon instructies geeft. En dan ziet een groot deel van het publiek dus niks. (SS)

Killerrecept uitgeprobeerd
De bofkonten die op deze speciale locatie mogen optreden zijn de Denen van Efterklang [bovenste foto], inmiddels aangevuld met de Finse drummer Tatu Rönkkö. Zij zijn begonnen aan een tweede jeugd, nadat ze het oude Efterklang afgelopen februari ten grave hebben gedragen. Tijdens een weekje in Berlijn heeft het viertal nieuw materiaal in elkaar geknutseld, dat zij na een eerste vuurdoop gisteravond in Ankara nu als een soort test aan het Haagse publiek laten horen.

Het is al meteen duidelijk dat percussionist Rönkkö zijn stempel nadrukkelijk op de muziek drukt. Gewapend met drumkit en op twee strijkplanken uitgestalde potjes en pannetjes tikt en ramt de Fin er ritmisch onnavolgbare beats uit. Die klinken alsof Atoms for Peace op xtc popcorn aan het poppen is, en dan onder een flinke laag echo. De opzwepende percussie gaat vergezeld van ijle sci-fi-synths en warme keyboardakkoorden die doen denken aan In Rainbows. Voeg daar de bezielende en galmende zang van Casper Clausen - die om een onbekende reden een hangslot om zijn nek heeft - aan toe en je hebt een killerrecept in handen. Als het zichzelf heruitgevonden Efterklang op deze voet verder gaat, ligt in de nabije toekomst een erg mooi album in het verschiet. (TL)

Heftig
Contrasten dus op Rewire, want de andere recensent van dienst loopt hoofdschuddend van zoveel eighties-galm en Chris Rea-gekweel weg om op tijd zijn heil te vinden bij de furieuze set die DNMF serveert. Dead Neanderthals leggen met drums en sax de ene kant van het substraat neer, Machinefabriek kleurt nader in en meer dan gebruikelijk drukt hij zelfs een nadrukkelijk stempel op de zaak. Zo vaak zie je Rutger Zuydervelt niet zodanig 'los' gaan dat de apparatuur van zijn tafel kukelt. Een heftige performance die de plaat - een voor de jaarlijstjes - van extra glans voorziet. (SS)

Opengevallen
Verbazing alom al bij de abstracte tonen van DNMF, maar Colin Stetson laat de monden pas echt openvallen. Het trucje is inmiddels bekend en toch wordt het geen cliché. De meest verbijsterende klanken komen uit zijn saxofoons. Tegelijk zorgt hij voor melodie, textuur en ritme. Dansbaar zelfs dus, bij vlagen. De laatste plaat mag dan ietsje minder zijn, live gaat zelfs een wat verkouden Stetson tekeer als een beest en de imposante saxofoonmachine ronkt op indrukwekkend vermogen. (SS)

Sprookjesbos?
Na het Scripted & Prepared-optreden van gister en de testcaseshow van Efterklang eerder op de dag heeft Rewire nog een primeur in petto: in het Prins27-theater van het tegenover Het Paard van Troje gelegen Koorenhuis geeft het Zweedse Hydras Dream zijn eerste optreden. Het samenwerkingsproject tussen zangeres Anna von Hauswolff, die twee jaar geleden het bijzondere Ceremony uitbracht, en filmmaker Matti Bye wordt live bijgestaan door progrockveteraan Reine Fiske en drummer Christopher Cantillo.

De met Pietje Bell-pet getooide Bye heeft de controle over synthesizers en effectenpedalen en Fiske zit achter een mellotron, maar speelt vooral elektrische gitaar. Von Hausswolff zit in kleermakerszit ergens weggestopt achter een keyboard dat ze amper aanraakt. Wel is ze continu met de overdaad aan knoppen aan het prutsen. Ze zingt slechts op enkele nummers van het dit jaar verschenen album en haar aparte voordracht van de onverstaanbare teksten weet in combinatie met mysterieuze soundscapes te ontroeren.

Hydras Dream klinkt als een sprookjesbos, maar dan wel eentje waarin de wolf de biggetjes weet te verslinden en Sneeuwwitje het loodje legt door een vergiftigde appel. Hoe prachtig de dreigende en onheilspellende muziek soms ook is, af en toe wordt het iets te langdradig en is het niet eenvoudig de concentratie hoog te houden. (TL)

Tussen minimal en kraut
Cabaret Contemporain uit Parijs speelt hedendaagse, dansante muziek op een grotendeels akoestisch instrumentarium. Dat doen de vijf in rockbandopstelling. Geen Zeitkratzer dus met klassieke instrumenten, al gebruiken deze Fransen ook twee contrabassen. Het duurt even voordat het juk van te veel effecten op het spel wordt afgeworpen. Het heeft immers totaal geen nut met elektrische gitaar en bas te spelen als het toch als laptop en synths klinkt. Eenmaal meer puur in geluid ontspinnen zich intrigerende en complexe minimal werkstukken met meer dan een dikke knipoog richting de betere krautrock. En even vallen scherpe contrasten wat weg en merk je hoezeer minimal techno en kraut tegen elkaar aan kunnen liggen; een deel van de minimalgangers, die in zeer groten getale zijn komen opdagen om James Holden te zien, waagt zich aan een eerste dansje.

Compromisloos enigma
Inga Copeland was een helft van Hype Williams. Inga Copeland staat op eigen benen. Inga Copeland tekent voor een ijzige set. Vernietigend harde subbassen denderen door een allengs steeds leger wordende Kleine Zaal. Deze jongedame kent het woord compromis niet. Haar werk is machinaal en urbaan, maar ook intiem en zeer menselijk. Meer dan eens snijdt zij confronterend genderthema's aan. En ze staat er star, stijf en koeltjes bij. Even zwaaien kan er niet vanaf bij het weglopen als de tientallen blijvers de handen rood klappen. Zij hoorden en zagen hét hoogtepunt van Rewire: ongelofelijke en enigmatische impressies van hyperactuele dwingende, schurende, wringende en bijtende urgentie van een superbe muzikaal talent. Als artiest schrijft ze haar naam trouwens als copeland, met een kleine c dus, maar dat mogen ook louter kapitalen zijn. (SS)

Modulaire hypnose
In de Grote Zaal is het dus druk voor aanvang van het optreden van James Holden. En niet voor niets, want de tengere Brit maakte met The Inheritors een van de origineelste en meest bruisende elektronische platen van vorig jaar en de show van vanavond staat geheel in het teken van dit succesalbum. Waar Holden zijn ontregelende mengeling van krautrock, minimal techno en complexe ritmes voornamelijk in de studio in elkaar heeft gedraaid, wordt hij voor de liveuitvoering van The Inheritors vergezeld door drummer Tom Page en saxofonist Etienne Jaumet.

De niet erg spannende drumbeats maken het geluid iets meer voorspelbaar en minder chaotisch dan op plaat, al zorgt de modulaire synthesizer waar de schuchtere Holden mee aan het spelen is voor de nodige wispelturigheid. Het zelfgemaakte apparaat lijkt voor de leek op een opengeschroefde computer en door te wriemelen aan knopjes en draadjes komt Holden tot een fraaie op en neer schommelende bliepjesbrij. Geen muziek om op te dansen - in ieder geval niet op een conventionele manier - maar eerder om gehypnotiseerd in op te gaan.

Niet alles is echter even verbluffend en een groot deel van het publiek heeft grote moeite om de aandacht erbij te houden. Knappe staaltjes elektronica als 'Gone Feral' gaan daardoor jammerlijk verloren in luidruchtig gebabbel. Het tragische lot van een dj die op een clubavond geen typische dansvloermuziek draait, maar het drietal weet in de loop van de set wat meer aandacht naar zich toe te trekken met het meeslepende Seven Stars en de grandioze afsluiter, The Caterpillar’s Intervention. Voor het eerst slaat de vlam echt in de pan en gaan de armen omhoog, terwijl Etienne Jaumet met een daverende saxsolo losgaat op de stuiterende knettersynths van Holden. (TL)

Kwestie van geduld
"Wat een kutfeest", gehoord in de trein naar huis uit de monden van twee Eindhovense jongedames. Zij hadden wel willen doorstampen tot in de kleinste uurtjes. Kregen ze Holden op deze manier. "Ja hallo: je speelt op een festival, pas je dan aan!" Nou nee, tantes. Aan alle kanten was duidelijk dat Holden er geen minimaltechnoset voor droogwatertrappelaars van zou maken. Dat hij hierbij wat meer bij Jean Michel Jarre uitkomt dan je lief is, betekent niet dat hij zijn werk niet goed doet. Doe je eigen huiswerk dan liever. Of heb geduld, want The Field levert gewoon op bestelling.

Dat hebben de spijtoptanten die tijdens Holden massaal weglopen en hun hart zeker ook niet kunnen ophalen bij de lome en duistere tonen die Hyperdubs Kode9 of Cooly G serveren dus mooi verkeerd gedaan. Hij stript zijn muziek tot de basale essentialia en zo weet Axel Willner de mininaltechnovoeten zonder omhaal te beroeren, geholpen door de livedrums van Jesper Skarin. De werkstukken zijn uitgesponnen en twinkelend, maar kabbelen door de extra drumpunch nauwelijks. Knuppel erop en voorwaarts dus. Komt helemaal goed dus.

Contrasten
Terwijl Hyperdubs staltoppers dus naar het zwartste zwart buitelen, knettert de etherische technicolor van Gold Panda nog sprankelend door de Grote Zaal. Contrasten, wij spraken er al eerder van: het trefwoord voor Rewire 2014 , dat overigens in de middag ook nog een compleet programma met interviews en workshop plus concertjes in de aanbieding had voor wie vroeg uit de veren was. Contrasten tussen experiment en club. En tussen zoetgevooisd en heftig. Contrasten echter niet of nauwelijks tussen briljant en rampenplan; het programma is over de volledige linie sterk tot ijzersterk. Klein gemis is wellicht alleen dat Kontraste buiten de deur blijft. Oftewel: Stockhausen en verder - hedendaags gecomponeerd dus. Een Yannis Kyriakides of Arturas Bunsteinas, een Peter Adriaansz of Phill Niblock zou de echte kers op de slagroom van de toch al rijkelijk versierde en zeer smakelijke taart vormen. Maar dat is eigenlijk jengelen om nog meer verwennerij... (SS)

Foto's van Ed Jansen (Efterklang, Hydras Dream), Piet Kers (Cabaret Contemporain, Colin Stetson, Drvg Culture,Greg Haines, Inga Copeland, Noveller, James Holden) en Stephan Kaffa (DNMF, Gold Panda)

http://www.kindamuzik.net/live/rewire/rewire-re-cap-dag-2-4117/25481/
Meer Rewire Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rewire