http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Pere Ubu / Gagarin

De mythe aan het woord.
21 oktober 2006, Beursschouwburg, Brussel

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 24 oktober 2006

Gagarin verzorgt een korte introductie op de avond. Het eenmansproject van Graham Dowdall is live een stuk interessanter dan op cd want op het podium is de visuele component tenminste aanwezig. Wat op ’s mans laatste, Ard Nev Ver. 2.0, eerder als saaie muziek naar voor komt, krijgt live toch enigszins vorm omdat je Gagarin met zijn digitale touchscreens de geluiden daadwerkelijk ziet maken. Maar ook al is het een vooruitgang, echt boeien doet de man allerminst.

Dit in tegenstelling tot Pere Ubu, waarvan Gagarin deze tour als geluidsman mee op de baan is. Het collectief rond de charismatische David Thomas bestaat intussen ruim dertig jaar en heeft met How I Hate Women onlangs een vijftiende plaat afgebracht waarop van sleet echter niets te merken is. Thomas is al jaar en dag een cultfiguur en figureert in die context ook in Greil Marcus’ laatste cultuurkritisch essay The Shape of Things To Come - Prophecy and the American Voice waar hij tekstueel op hetzelfde niveau als een cineast als David Lynch geplaatst wordt. Thomas’ teksten weerspiegelen immers ook een fictief Amerika vol ghost towns, merkwaardige figuren en vreemde verhaallijnen. Of zoals hij zichzelf in de loop van het concert onderscheidt van Sting en Bono: "I don’t sing about world issues but about boys, girls and bars."

Uitgedost in lange overjas en hoed zet Thomas ‘Slow Walking Daddy’ in, van het vier jaar geleden uitgebrachte St. Arkansas. Het wordt al snel duidelijk dat dit een doorleefde en doorrookte set gaat worden die een rock-’n-rollsfeer uitademt die zijn weerga niet kent. Thomas speelt daarbij uiteraard een hoofdrol en op de momenten dat hij niet aan zijn microfoon gekluisterd zit zit hij gezapig in het midden van het podium op een stoel sigaretten te roken of alcohol te nuttigen. Maar naast het filters van gekregen sigaretten scheuren weet Thomas met zijn band vooral een heel straffe set neer te zetten waarin hij voor zichzelf het uiterste uit de kan haalt. Naast een microfoon zingt hij soms ook door een versterkte telefoon en tijdens 'Love Song' haalt Thomas zelfs een mondharmonica boven.

Het meeste materiaal van de laatste release passeert de revue – als hoogtepunten dringen zich daarbij ‘Caroleen’ en ‘Flames Over Nebraska’ op - en de passie waarmee het gebracht wordt is haast adembenemend, ook al bereikt het geluid bijwijlen de pijngrens van het menselijk gehoor. Naast de mimiek van Thomas is ook Robert Wheeler, die de nummers met een soort theremin met spacey samples invult, visueel interessant.

Na een strakke set wordt de bisronde door Thomas en bassiste Michele Temple ingezet met ‘Dark’, terwijl de ander bandleden schoorvoetend terug het podium beklimmen en aan het nummer beginnen bij te dragen. Want of het nu hard of zacht is, Pere Ubu weet in beide categorieën te overtuigen en bewijst zo nog maar eens dat ze tijdens hun lange bestaan nog niets aan kracht ingeboet hebben.