• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Patrick Watson

Prachtige kakofonische speeltuin.
24 mei 2009, Mezz, Breda

Tekst: Harm-Jan Zondag

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 25 mei 2009

Na zijn wereldwijde zegetocht met doorbraakalbum Close to Paradise, staat Patrick Watson op deze zwoele lenteavond met zijn band in een bloedhete en stampvolle Mezz om opvolger Wooden Arms te promoten. Een prachtige avond, die alleen maar bezoedeld wordt door enkele luidruchtig leuterende mensen die het zelfs op de intiemste momenten van de show belangrijker vinden om hun belevenissen uit te wisselen dan om te luisteren.

Wooden Arms is meer instrumentaal en zo mogelijk nog atmosferischer dan Close to Paradise. In de eerste helft van de avond komt vrijwel alleen maar nieuw materiaal aan de orde en op het podium experimenteert Watson er onder een smaakvolle lichtshow lustig op los. Felle percussie, fanatiek gedraai aan het distortionpedaal en dissonant gebeuk op zijn piano breken de dromerige liedjes soms tot de bodem toe af, om ze opnieuw op te bouwen als wanordelijke uitbarstingen van lawaai.

Dit getuigt van lef en Watson heeft er zelf het grootste plezier in. Schaterlachend zit hij achter de piano mee te stampen met de kakofonie die hij zelf initieert maar vervolgens door de band groots uit de hand laat lopen. Als een kind dat zichzelf terugvindt in een muzikaal speelparadijs en niet weet waar het moet beginnen om alles uit te proberen. Daarom pakt hij alles maar tegelijk aan: leeglopende ballonnen, een megafoon, vogelfluitjes en als klap op de vuurpijl een zelfgebouwde installatie met luidsprekers op zijn rug. Hiermee paradeert hij, met de band achter hem aan, als een futuristisch insect door het publiek terwijl ze een uitgeklede en onversterkte versie van 'The Storm' spelen.

Na een tijdje wordt het experimentele gefreak echter wel een beetje vermoeiend en wil je weer gewoon die filmische harmonieën horen waar Watson zo'n meester in is. Gelukkig wordt de Mezz hier tegen het einde ook nog ruimschoots op getrakteerd, met epische uitvoeringen van nummers als 'Luscious Life' en afsluiter 'Bright Shiny Lights'. Bij de uitvoering van dit laatste niemendalletje lijkt zelfs Watson zelf verrast door zijn eigen gitarist die er bruut op los begint te improviseren. En al snel laat hij zich met een brede grijns weer meevoeren in de chaotische, maar prachtige klankenbrij.

Een kunstenaar en performer pur sang; daar mogen de vertrouwde albumversies soms best iets onder lijden. "Je moet niet teveel buigen naar het publiek", zo vertelde hij KindaMuzik laatst. Het publiek buigt vanavond in ieder geval diep voor Patrick Watson.

http://www.kindamuzik.net/live/patrick-watson/patrick-watson-7200/18667/
Meer Patrick Watson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/patrick-watson