• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Noorderslag 2016

Surinaamse all-stars, ingetogen Amsterdammers en een vreemde prijsuitreiking.
16 januari 2016, De Oosterpoort, Groningen

Tekst: Bart Breman en André Rozendaal

Beeld: Renate Beense en Joséphine Kurvers

Publicatiedatum: 17 januari 2016

Buiten valt een pak sneeuw, maar in de Groningse Oosterpoort is het lekker warm en droog. In de chaos van het binnenstromende publiek speelt de jonge Max Meser in de foyer. Met zijn band brengt hij sixties-pop, afgemaakt met kekke kleertjes en een mondharmonica om zijn nek. Best leuk, maar echt niet spannend of karaktervol.

Dat is Naive Set [onderste foto] wel. Sterker nog, de Amsterdammers zijn direct het muzikale hoogtepunt van de avond. In de kelder staat het geluid niet hard afgesteld en zijn er zijn weinig mensen aanwezig. Het is wel tekenend voor de bijna bescheiden, ingehouden gitaarpop van het viertal. In de lijn van een band als The Feelies zoeken ze in het minimale; met wrakke gitaartjes en kleine drums met houtblokjes. Dat geeft alle ruimte aan de uitgekiende gitaarpop, die wordt gedragen door de mooie zanglijnen van zanger Mikey. De groep speelt prachtig melancholische popliedjes, met single 'Rabbits' als uitschieter. Bescheidenheid siert de mens, maar het siert deze ontroerend mooie gitaarpop al evenzeer.

In de Marathonzaal doet Amber Arcades aan dreampop, met kleine gitaarliedjes, bakken galm en zachte meisjeszang. De band rond Annelotte de Graaf heeft een paar mooie, dromerige nummers in huis. Maar niet alles is even sterk en dan wordt het een beetje eenvormig. Ook prettig wegdromen is het bij The Great Communicators in het bovenzaaltje. Ze koppelen suikerzoete popmelodieën aan harde gitaren en dat werkt best. Het gaat richting shoegaze en de duozang van Gaia Slotboom en Arend Dijkstra klinkt er prima bij. (BB)

Misschien krijgen we weer een traditie op Noorderslag: all-starformaties met eerbetonen. Waren het vorig jaar Nederpopklassiekers, dit jaar is het Surinaamse muziek. Onder de naam Surinaams Goud - op z'n Surinaams: Sranan Gowtu [foto hieronder] - brengt het label Top Notch Surinaamse muziek opnieuw uit. Onder de bezielende muzikale leiding van Edgar 'Trafassi' Burgos ontstaat een fraai feestje met onder anderen Oscar Harris, Kenny B, Patrick Tevreden en Sabrina Starke. Hoogtepunten zijn Surinaamse dancehall met een vurig rappende Ronnie Flex, en Keizer met 'Je Bent Nog Niet Gelukkig met een Mooie Vrouw' van Max Woiski jr. uit 1963. Toch is het Burgos zelf die, in een prachtig rood pak, de show steelt met 'Wasmasjien' en het publiek uit zijn hand laat eten.

Het gaat goed met Pauw [vierde foto]. Zo goed zelfs dat de Tukkers hun psychedelische rock met een stadiongeluid brengen. Drummer Rens Ottink hamert met gebogen hoofd onverstoorbaar door en zeker naarmate het optreden vordert, komen er steeds fraaiere gitaar- en toetsmelodielijnen bovendrijven. Zanger Brian Pots buit zijn androgyne uitstraling zowel qua zang als voorkomen prima uit. Hoewel niet elke song even sterk is, komt in de laatste nummers alles samen in prachtige psychedelische grooves die uitmonden in een instrumentale versie van Bowies 'Space Oddity'. (AR)

The Homesick uit Dokkum is een van de leukste Nederlandse bandjes net onder de radar. De band rond de veelschrijvende Elias Elgersma jaagt er in het hoogste tempo opgefokte gitaarliedjes door heen. Punk is het in essentie, maar met alle galm en springerige bas is het eigenlijk een soort van opgenaaide wave. The Homesick heeft prima liedjes, die nooit netjes moeten worden, maar slordig hoeven ze ook niet te zijn. En zo klinkt het wel een beetje, vanavond.

Het publiek in de Grote Zaal heeft vast dorst, want al meer dan een half uur van tevoren is de ruimte drooggelegd. Er mag namelijk niet meer met bier naar de winnaar van de Popprijs worden gegooid. Dat zou volgens de organisatie en Giel Beelen respectloos zijn. Goed, met bier gooien is lomp, maar door er tijdens een uitreiking zo'n punt van te maken roep je alleen maar weerstand op. Veel weerstand. Giel Beelen, de vaste presentator van de uitreiking, wordt bij opkomst dan ook collectief van het podium afgefloten en is nauwelijks verstaanbaar door het boegroep. Nog gênanter wordt het als Beelen zijn praatje onder druk daarvan heel snel afraffelt, nog niet eens in de helft van de tijd die er normaliter voor staat. Dan zakt er een gordijn en vallen er wat ballonnen naar beneden. Dat was het dan.

Dat die ballonnen op New Wave [foto hierboven] vallen maakt de situatie er niet minder vreemd op. Er klinkt geen applaus, geen gejuich en de verwarring is tastbaar. Praktisch niemand kent de winnaars. Dat kun je een generatiekloof noemen, want mensen onder de twintig weten het wel. Die zijn alleen niet in de Oosterpoort aanwezig. Het hiphopcollectief, met onder anderen Ronnie Flex, maakte vorig jaar een plaat die slechts online te horen en te zien viel. En dat deden alle jonge fans massaal en oudere luisteraars niet. Of het kwalitatief overhoudt is niet zo relevant, dat is het bij de Popprijs nooit. De beats mogen standaard zijn en de raps niet heel vindingrijk, maar de prijs is voor minder uitgereikt. De keuze voor New Wave valt best te begrijpen als je kijkt naar het succes van het collectief. Maar belangrijker is dat elke winnaar, of je het er nu mee eens bent of niet, een leukere prijsuitreiking verdient dan dit.

Goed, niets zo ontnuchterend als een bak herrie en dat kun je gerust aan Iguana Death Cult overlaten. De Rotterdammers klappen er in de kelder vol op, met opgenaaide psychedelische punk in de lijn van Thee Oh Sees. Snel, dwingend en hard: het feestje in de kelder is ernaar. (BB)

Zanger Nick Klein en producer Ferdous Dehzad vormen Klyne en maken, samen met een drummer, elektronische soulpop. De single 'Paralyzed' deed in Nederland en Engeland al wat stof opwaaien. Op het podium zijn de beats stroperig en neigen de duistere keyboardlijnen soms zelfs naar minimal wave. De combinatie met de nachtelijke soulzang van Klein is een zeer boeiende en het levert zwoele muziek op. Hoewel het de jonge bandleden nog wat aan uitstraling ontbreekt, staat het muzikale talent van Klyne buiten kijf.

De dansbare blues zonder oogkleppen van My Baby doet het in veel landen goed. Toch is in de eerste nummers nog niet duidelijk waarom, want de band speelt obligate bluesrock met hier en daar een groot gebaar. Maar naarmate het optreden vordert, gaan zelfs de grootste azijnzeikers overstag. De vocaal op Suzi Quatro lijkende Cato van Dyck en haar uitstekende band spelen met allerlei invloeden. Buiten sneeuwt het, maar band en publiek bouwen een zomers dansfeest. My Baby koppelt blues aan hitgevoeligheid en uitbundigheid en dat is razend knap. (AR)

Die Douwe Bob, je zou de hem moeten redden uit de klauwen van de producers die hem zo'n glad geluid hebben aangemeten. Want onder dat enorm gelikte geluid zitten behoorlijke countrypopliedjes. Ja, het is middle of the road, maar dat waren bands als The Eagles en Creedence Clearwater Revival ook. Douwe Bob en zijn band klinken alleen nog meer middle of the roader, waarmee elke eigenheid of spanning er wel vanaf is. En dat is jammer van die echt niet zo slechte liedjes. (BB)

Waarom worden optredens met livetechno steeds vaker door het publiek gebruikt om het maar eens flink op een kletsen te zetten? Zelfs vooraan in de sfeerloze Bovenzaal ontkom je er niet aan. Het weerhoudt het Haarlemse duo Polynation er niet van om met livedrums, knoppen en een stapel keyboards een van de beste optredens van Noorderslag te geven. De warmbloedige techno met een tribale ondertoon zit uitermate subtiel in elkaar en zet zowel aan tot dansen als tot wegdromen. Invloeden uit ambient en jarenzestigpsychedelica maken het af. Helaas heeft het duo maar een halfuurtje en dat is veel te kort.

Net als op Eurosonic is ook op Noorderslag de hardere muziek nogal ondervertegenwoordigd, maar gelukkig speelt Terzij de Horde in de Kelderzaal. De groep komt uit Utrecht en put uit black metal, emo en hardcorepunk. Live ligt de nadruk op het eerste en dat betekent razendsnelle riffs, drums, en zang die tussen schreeuwen en grunten in zit. Knap gespeeld met zelfs nog wat ruimte voor melodie. Geen beschilderde gezichten of teksten over hel en verdoemenis. Nee, de band ontleent de teksten aan de Nederlandse literatuur, zoals bijvoorbeeld Hendrik Marsman. Tegen het eind gaat de zanger het publiek in en ontstaat een moshpit. En zo hoort het. (AR)

Een nare bijgedachte: zou Fresku nu in de Grote Zaal mogen spelen, zodat medialand kan bewijzen dat ze echt niet aan de white privilege doen? Hij stelde het zo mooi aan de kaak met de single 'Zo Doe Je Dat'. Laten we daar niet vanuit gaan. De rapper uit Eindhoven heeft trouwens meer dan voldoende in huis om zijn plek in de Grote Zaal waar te maken. In no time windt hij iedereen om zijn vinger. Het knappe is dat hij daar geen lompe beukraps en dancebeats voor nodig heeft. Naast de draaitafel staat er ook een volledige band op het podium, die hem uitstekend ondersteunt en de muziek spannend en divers houdt. Maar bepalend zijn rasentertainer Fresku's flow en ijzersterke teksten. Een kerel die een zaal aan het feesten krijgt met teksten over twijfel en bang zijn. Dat is mooi. (BB)

Uit Den Haag komt het duo Tears and Marble, dat duistere elektronische muziek maakt die laveert tussen The Knife en Portishead. Zangeres Bella Hay oogt als een rockchick, compleet met tattoos. Toch gooit ze, bloedmooi zingend en met gesloten ogen, al haar gevoel in de strijd. Die afstandelijkheid, het lege podium en de sfeerloze Marathonzaal maken dat band en publiek niet nader tot elkaar komen. Toch zorgt de zalvende elektronica van Chris Kuhlen voor een gelaagd en boeiend geluid. Met als hoogtepunt een prachtig dromerige cover van 'What Is Love' van Haddaway.

Aan Umeme Afrorave de eer om het licht uit te doen op Noorderslag en dat is wel aan het trio besteed. Een drumstel en percussie-instrumenten nemen het op tegen analoge elektronica, zoals een synthesizer en (vocale) samples. Zo ontstaat een sterk en vooral stuwend optreden dat raakt aan afrobeat, house en pop. Je valt van het ene ritme in het andere en dansen is dan ook een must. De zaal loopt vol voor deze uitstekende en feestelijke band. Ver na middernacht is Umeme Afrorave een verrassend sterke festivalafsluiter. (AR)

Foto's Popprijs, Surinaams Goud, New Wave en Pauw door Joséphine Kurvers. Foto Naive Set door Renate Beense

http://www.kindamuzik.net/live/noorderslag/noorderslag-2016/26492/
Meer Noorderslag op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noorderslag