• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Noorderslag 2015

Een bontje, branieschoppers en softporno.
17 januari 2015, De Oosterpoort, Groningen

Tekst: Bart Breman en André Rozendaal

Beeld: Oscar Anjewierden

Publicatiedatum: 18 januari 2015

Onder de noemer Hollandse Meesters brengen Guus Meeuwis & New Cool Collective Big Band Nederpopklassiekers. Hoewel de zeer sympathieke Meeuwis zijn beste beentje voorzet en het enthousiaste publiek meekrijgt, blijkt hoe vocaal beperkt hij eigenlijk is wanneer hij zich waagt aan nummers van Doe Maar, Boudewijn de Groot of Marco Borsato. New Cool Collective verzaakt nooit en giet op voortreffelijke wijze de nummers in een orkestraal jasje. Toch vraag je je af waarom er voor de veilige, voorspelbare songs gekozen is: er zijn meer Nederpopklassiekers dan bijvoorbeeld die van De Dijk. (AR)

"Het volgende liedje heet 'Spijt'", vertelt zanger Bas Schröder zijn publiek. "En het gaat over dertigers met kinderen." Met de humor zit het goed bij Swinder, de Groningstalige folkpopband. En met de liedjes trouwens ook wel, want die klinken zeker niet slecht. Vooral als het wat meer uptempo gaat, komen de ongedwongen en humoristische nummers goed uit de verf. Een beetje gewoontjes is het allemaal wel. De semi-akoestische folkpop kleurt, buiten het Gronings, iets te netjes binnen de lijntjes. (BB)

In een stampvolle Bovenzaal kiest Yuko Yuko uit Dokkum met gitaar, beats en keyboard nadrukkelijk voor newwavepop. Soms iets te veel, want de nummers lijken op elkaar. Maar schijn bedriegt, want de jonge band trakteert het publiek op verrukkelijke melodielijnen die wel wat weghebben van het oosterse van Siouxie and the Banshees. Twee gitaristen stuiteren als sprinkhanen over het podium en de jongen-meisjeszang is prima. Yuko Yuko bulkt van talent en eigenwijsheid.

Een andere talentvolle Friese band is Sväva. Het viertal is live enorm gegroeid; het al te introverte is eraf. De groep speelt dreampop met waverandjes en doet dat zeer vakkundig. De nummers zitten uitstekend in elkaar en met name gitarist Olivier Copini blinkt uit in vindingrijke gitaarweefsels. Sväva is Zweeds voor zwevend en die naam past uitstekend bij de sfeervolle geluidswaas, die de groep nog eens extra versterkt met effectapparatuur. Hulde! (AR)

The Indien uit Den Haag zou psychedelische pop moeten maken en dankzij de stem van zangeres Rianne Walther zou je denken aan Jefferson Airplane. In de praktijk valt dat behoorlijk mee. De galmende gitaarpop is wel heel braaf en Walther klinkt meer als een r&b-zangeresje dan als Grace Slick. The Indien mist vooralsnog het karakter en de dwarsheid om muzikaal interessant te zijn.

Het eerste echte feestje van de avond ontstaat tegen tienen in de Bovenzaal, waar nieuw Gronings garagetalent komt bovendrijven. De snotterige garagepunk van The Black Cult staat natuurlijk veel te vroeg geprogrammeerd, maar het jonge drietal doet er alles aan om het wat lauwe publiek op te naaien. Dat lukt behoorlijk, want tegen het einde ontstaat er zowaar een moshpitje en zanger Douwe duikt er maar eens tussen. Zo ontstaat er toch nog een lekker garagefeest. Waar het geluid misschien wel wat te netjes staat afgesteld voor de punkers - het is allemaal keurig verstaanbaar - valt wel op hoe makkelijk het energieke drietal stomende gitaarliedjes produceert. De band laat niet alleen zien dat het een feestje kan bouwen, maar ook dat het prima, hypermelodieuze liedjes van twee minuten kan schrijven. (BB) Een dag eerder speelden de Helmonders van Nouveau Vélo, tijdens de showcase van het label Subroutine, café Kult volledig plat voor een uitzinnig publiek. Wanneer je de dreinende, melodieuze gitaarpop op hun uitstekende plaat beluistert, dan is stilzitten al moeilijk. Live is de band helemaal niet te houden. Topgitarist Niek Leenders produceert, wild bewegend als een gitaarmarionet, geweldige gitaarkronkels. Zijn vele effectpedalen bedient hij alsof hij vliegen doodtrapt. Hoewel het geluid niet volledig lijkt te landen in de doffe Kelderzaal, geeft Nouveau Vélo een van de beste optredens van Noorderslag. Wanneer volgen de grotere zalen?

Sevdaliza steekt haar verlangens niet onder stoelen of banken. De bevallige zangeres met Iraanse roots danst sensueel en als een slangenmens over het podium, terwijl ze uitstekend zingt over relationele zaken. Het rode licht werkt sfeerverhogend voor haar combinatie van hiphop, soul en dance. Toch weet ze de aandacht niet vast te houden; daarvoor zijn de nummers te wisselvallig. En hoewel de bassen diep zijn, komt de muzikale begeleiding te veel uit een doosje. Jammer dat ze geen volledige liveband heeft meegenomen. (AR)

Natuurlijk is het wat onnozel om met bier te gooien naar de winnaar van de Popprijs, iets waar overigens in 1995 mee werd begonnen toen het publiek het er niet mee eens was dat de prijs naar 2 Unlimited ging. Het zelfgenoegzame en prekerige toontje waarop dj Giel Beelen het publiek tijdens zijn introductiepraatje vertelt dat ze nu maar eens met die 'respectloze' traditie moeten stoppen, wekt echter nog veel meer weerzin op. Nee, dan liever Ilse DeLange, die heldhaftig naar voren stapt, breed lachend een enorme hoeveelheid bier vol in haar gezicht incasseert en het nog lekker zegt te vinden ook.

Natuurlijk kon er ook niemand anders winnen dan The Common Linnets, na het enorme succesverhaal van het afgelopen jaar. En, toegegeven, de muziek klinkt als een klok en het spelplezier straalt van de bandleden af. De behoorlijk authentieke countrypop zit uitstekend in elkaar en vooral de combinatie van DeLanges mooie snik en JB Meiers' zang werkt prima. Alleen al vanwege het simpele feit dat ze een wat belegen genre als country weer zo populair hebben gemaakt, is het toewijzen van de popprijs aan The Common Linnets terecht. De liedjes zijn wel wat oubollig, maar toch ook een heel stuk beter dan veel van de andere Nederlandse popmuziek.

Als je een poosje naar frontman Spike van The Deaf kijkt, gaat zijn uiterlijke gelijkenis met Herman Brood steeds meer opvallen. Met Broods muziek heeft The Deaf verder niet zo veel te maken; de Hagenezen zoeken het in de geschiedenis van hun thuisstad, die ooit beatstad nummer één was. In de beste Nederbeattraditie geeft The Deaf een uitstekend optreden, compleet met lekkere riffjes, orgeltjes en tamboerijnen. De liedjes van The Deaf lijken per jaar sterker te worden en Spike wordt steeds charismatischer als frontman. Het wordt een flink feest in de Foyer, waar wordt gedanst, gesprongen en met bier gegooid. Laat Giel Beelen het maar niet horen. (BB)

Met een bontje op haar hoofd betreedt Kovacs het podium; dat zien we graag in het vaak duffe Nederpopklimaat. Dat de zangeres zich met haar combinatie van soul, jazz en pop opstuwt in de muzikale vaart der volkeren, blijkt uit de overvolle zaal. Toch wordt niet helemaal duidelijk waarom. De nummers zijn inwisselbaar en de sound is bepaald niet subtiel afgesteld. Haar vocalen zweven boven het geluid en soms hoor je de andere partijen, zoals viool, nauwelijks. Zo gaan de gezwollen, dramatische uithalen van haar matige zangstem steeds meer op je zenuwen werken. Tijd om de zaal te verlaten.

PHOS verkent de grenzen tussen dreampop en beats. Ze is een uitstekende zangeres die een goed nummer kan schrijven. Maar ondanks zwoele zang, beats, effecten en livedrums lukt het niet om echt indruk te maken. En waar dat nou aan ligt? Aan de sfeerloze Patiotent misschien, of aan het feit dat ze haar yogakleren nog aanheeft, of aan de kaboutermutsen van haar muzikale begeleiders? Giechelkont Eveline Vroonland blijft binnen de lijntjes, zodat het een iets te braaf optreden is. (AR) Zo tegen een uur of één zijn de meeste bezoekers al aardig dronken en begint het festival een klein beetje in te kakken. Het is aan de Utrechters van John Coffey om de boel weer wakker te schudden en dat gaat ze prima af. In de Foyer zetten ze het voetje op de versterker en laten ze een flinke bak gitaarherrie op het volop toegestroomde publiek los. Er ontstaat al snel een grote moshpit en de crowdsurfers zijn niet aan te slepen. Noem de muziek punk, noem het rock-'n-roll; de gitaarrock van John Coffey is lekker lomp en energiek en de groep treedt ermee in de zweterige, met bier doordrenkte voetsporen van een band als Peter Pan Speedrock.

Het beste wordt voor het laatst bewaard. In de entreehal zwaaien de Limburgse branieschoppers van Afterpartees het al huiswaarts kerende publiek uit. Wie blijft staan - en dat gebeurt gelukkig genoeg - ziet het leukste optreden van de avond. De band laveert zo'n beetje tussen pop en punk en het valt op hoe enorm veel beter Afterpartees zijn geworden in vergelijking met hun optreden van een jaar geleden. De band laat een stroom aan smakelijke, bijzonder goed in elkaar stekende powerpopliedjes los op het publiek en frontman Niek Nellen doet er alles aan om het sfeertje nog wat verder op te stoken. Terwijl het publiek losgaat, duikt Nellen het publiek in, gooit hij met bier en rolt hij over het podium, dat inmiddels ook wordt beklommen door de bezoekers. Een gekke bende, met die vrolijke Limburgers. Nog een hoogtepuntje? De prima uitgevoerde cover van Taylor Swifts 'Shake It Off', waamee het feest compleet is. (BB)

En dan is het tijd voor SKIP&DIE. De band toerde met zijn vindingrijke mengeling van tropical bass, electro en rock uitermate succesvol over de hele wereld. De halfvolle zaal lijkt zich in het begin niet te beseffen dat het hier met een internationale topact van doen heeft wanneer zangeres Cata.Pirata in een prachtig excentriek kostuum het podium op wandelt en professioneel haar ding doet. Toch stroomt de zaal langzaam vol en ontstaat er gaandeweg een feestje, zeker wanneer Cata het publiek in gaat en de tribunes beklimt. Het tempo van de sterk percussieve ritmes gaat langzaam omhoog. En wie niet springt, die is een boer!

Het duurde een tijdje voordat zZz weer iets van zich liet horen, maar de nieuwe plaat is in de maak. En daarvan horen we in het korte optreden een aantal snapshots, want het duo speelt maar een halfuurtje. De vuige orgelrock lijkt in die nieuwe nummers meer richting psychedelica te gaan, en dat is goed nieuws. Oké, het is bijna drie uur 's nachts en iedereen is dronken, maar zZz oogt vermoeid en kan beter dan dit veel te slordige optreden.

Aan Falco Benz de schone taak om Noorderslag af te sluiten. Dat die taak wel aan hem besteed is, blijkt uit de uitbundig dansende menigte in de overvolle Binnenzaal. Disco, electro maar vooral veel Kraftwerk uit eind jaren zeventig en begin jaren tachtig, dat is wat je krijgt bij de stijlvol geklede synthmeester en knoppendraaier. Een softpornosfeer is niet ver weg en het is fraai om te zien dat hij de minimalistische toetstonen gewoon live speelt. Tegen half vier is het dan toch echt over, maar niet voordat het publiek nog één keer losgaat, met prijsnummer 'Hat Tricks'. (AR)

http://www.kindamuzik.net/live/noorderslag/noorderslag-2015/25636/
Meer Noorderslag op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noorderslag