• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Noorderslag 2014

Over reünies, polderhiphop en uithijgen op de gang.
18 januari 2014, De Oosterpoort, Groningen

Tekst: Bart Breman en André Rozendaal

Beeld: Oscar Anjewierden

Publicatiedatum: 19 januari 2014

De Marathonzaal is de leukste zaal in de Oosterpoort, zegt spreekstalmeester en Veraprogrammeur Peter Weening, want in het kleine zaaltje heersen de sixties en de rock-'n-roll. Om zijn punt kracht bij te zetten wijst hij nog even naar het plafond, dat vorig jaar door de heren van traumahelikopter werd gesloopt. De eerste band van de avond, Adam & the Relevants, is niet zo destructief als de mannen uit Groningen Noord, maar hun liedjes gaan er prima in. De jonge band rond de Iers-Nederlandse Adam Quann laveert tussen Britpop en garage en dat levert niet alleen puntige, melodieuze gitaarliedjes op, maar ook geinige teksten over werken bij de Hema. (BB)

Er kwam een cd-box met het complete oeuvre, alle oud zeer werd vergeven en vergeten en dus kwam Daryll-Ann [bovenste foto] weer bij elkaar. Als verrassingsact staat een van Neerlands beste gitaarbands ooit op Noorderslag. En de vijf spelen alsof ze nooit uit elkaar geweest zijn. Sterker nog: het klinkt harder en hechter dan in de nadagen van hun eerste periode. Jelle Paulusma, in zijn onafscheidelijke trainingsbroek, is goedgeluimd en trekt de andere bandleden mee in een prachtige maalstroom van twinkelende gitaarlijnen en sublieme samenzang met broer Coen en Anne Soldaat. De prachtsongs van Daryll-Ann laten de zon achter het wolkendek schijnen.

Boudewijn de Groot is zeventig geworden en een groep Nederlandse musici onder naam Door de Overlevenden eert het icoon uit de jaren zestig met vertolkingen van zijn composities. Ruben Hein en New Cool Collective kiezen voor een gespierde vertolking van 'Annabel', de hit van Hans de Booij die De Groot schreef. Uiteraard zijn jarenzestigadepten The Kik ook van de partij en tijdens het tweede nummer komt De Groot zelf al het podium op om samen met beroepsouwehoer Dave von Raven te zingen. Hoogtepunt is de intieme pianoversie van 'Als de Rook om Je Hoofd is Verdwenen' door Roos Rebergen. (AR)

De Marathonzaal loopt ondertussen al weer aardig vol voor Afterpartees [foto rechts], een jongehondenbandje waar een kleine hype rond is ontstaan. Ze spelen innemende powerpop waar de hitpotentie vanaf straalt. Vooral de Strokes-achtige single 'First/Last' is een uitstekend nummer. Het klinkt alsof je het al eeuwen kent, niet als een liedje dat geschreven is door een clubje jonge Limburgers met het babyvet nog op de wangen. De verslavend leuke gitaarpop van de Afterpartees doet je breeduit glimlachen, net als de branieachtige presentatie van zanger Niek Nellen. (BB)

Kuenta i Tambu maakt al vroeg op de avond een dansfeest van de wereld met een explosieve cocktail van dance, Caribische muziek en hiphop. De dansende menigte lust wel pap van de opzwepende beats en raps in het Papiamento. Een percussionist zorgt ervoor dat het niet eentonig wordt. Hoewel het publiek al uit zijn hand eet, blijft de zanger maar vragen om publieksparticipatie. Na het zoveelste verzoek wordt dit enigszins vermoeiend. Het is het enige smetje op het beste feelgoodoptreden van Noorderslag.

In de Kelder valt alles op zijn plek voor de furieuze grungerock van BlackboxRed [foto hierboven]. Het is er benauwd en zweterig en de lage tonen vibreren door de zaal. Zangeres en gitariste Eva van Netten kijkt dreigend de zaal in, alsof de duivel haar op de hielen zit. Het geeft een extra intense dimensie aan de gitaarmuren, die gecombineerd worden met de hamerdrums van Stefan Woudstra. Naast dit precisiebombardement van lawaai, laat BlackboxRed ruimte voor andere muzikale invloeden zoals new wave en electro. Het jonge Friese duo vestigt zijn naam door het behang van de muren te spelen en het enthousiaste publiek zag dat het erg goed was.

En dan is daar het altijd met veel flauwekul omgeven moment van de uitreiking van de Popprijs, die dit jaar naar de polderhiphop van The Opposites [foto hierboven] gaat. De vraag is waar dit stel de prijs aan te danken heeft. Stoere praatjes in interviews, maar de muziek en het optreden hangen van clichés aan elkaar. Het is veelzeggend dat ze met muziek van anderen de meeste respons uit de dolenthousiaste zaal krijgen, en de geregisseerde cirkel- en moshpits zijn ronduit lachwekkend. Ja, zo kunnen wij het ook. Met terreurbeats krijg je massa's altijd in beweging, The Opposites doen het met slappe gabberhouse die in 1995 al oubollig klonk. Next! (AR)

Wie genoeg heeft van de pubermuziek in de Grote Zaal weet dat er in Kelder gitaarherrie is te vinden als tegenwicht. Katadreuffe uit Amsterdam laat hun postpunkachtige geluid aangenaam hard en noisy klinken, volgepakt met opgefokte ritmes en neurotisch gitaarspel. Iets minder prettig zijn de monotone praatzang en het gevoel dat band vooral moeilijk doet om het moeilijk doen zelf. Het oogt en klinkt behoorlijk geforceerd en alle moeite ten spijt speelt Katadreuffe eigenlijk steeds hetzelfde riedeltje.

Harmen Ridderbos glundert zowat van het podium, zo blij is hij met de volgepakte foyer. Samen met zijn Town of Saints [foto links] heeft hij ongecompliceerd plezier met energieke folkrock. Een beetje in de lijn van Mumford & Sons, maar gelukkig wel wat minder flauw en met een bepalende rol voor de Heta Salkolahti's dartele vioolspel. In vergelijking met een jaar geleden, toen het trio op hetzelfde festival doorbrak, staat de band een stuk steviger op het podium. De liedjes klinken voller en worden harder gebracht. Dat moet ook wel, want de helft van het geluid verwaait in de foyer.

Het Groningse Wolvon weet de Kelder aardig leeg te krijgen met hun schurende noiserock. Enigszins te begrijpen is dat wel, want de muziek is niet heel makkelijk verteerbaar en veel te hard voor de meeste bezoekers. Maar de mensen die blijven staan worden driedubbel beloond met oorverdovend gitaarwerk, dwarse ritmes en dromerige zanglijnen. Wolvon speelt eigenlijk dreampop, maar dan wel met gitaren die klinken als een cirkelzaag. Het drietal speelt zich in een half uurtje het snot voor ogen en raast over het podium en door het publiek. Een paar tellen nadat de laatste druppel feedback uit de boxen is verdwenen, staat de volledig uitgeputte zanger-gitarist Ike de Zeeuw al uit te hijgen op de gang. Het is misschien wel het mooiste moment van de avond. (BB)

Muziek voor dromers maken, daar zijn ze in Friesland goed in de laatste tijd. De beste exponent is The Future's Dust [foto hierboven], dat een goedgevulde Patio ademloos laat luisteren naar de inventieve mix van dreampop, postrock, ambient en r&b. Het jonge vijftal is onder de indruk van de warme publieksreacties. Die zijn volkomen terecht en The Future's Dust mag de bescheidenheid gerust laten varen. Zangeres Rosan Rozema heeft meer dan genoeg mystiek charisma om overeind te blijven, en de prachtig met elkaar verweven gitaar- en toetsenklanken nemen je mee op een weidse geluidstrip. Het optreden is een uitermate sfeervol hoogtepunt van Noorderslag.

Thomas Azier [foto hierboven] verruilde de Leeuwarder Popacademie voor het hippe Berlijn om het gaan maken in de muziek. Het is de vraag wat hij oppikt uit de vooruitstrevende muziekscene aldaar, want samen met zijn synthesizercompagnon komt hij niet verder dan overdreven gezwollen synthwave die in 1985 al gemaakt werd. Het klinkt eerder gelikt dan duister en hij lijkt het drukker met zijn haar te hebben dan met zijn matige zang. Hoewel het niveau van de songs best redelijk is, hangt hij te nadrukkelijk de knappe popster uit en dat gaat irriteren. Wellicht slaat zijn muziek in Oost-Europa of desnoods in de gayscene wel aan, maar op Noorderslag loopt de zaal langzaam leeg. (AR)

Dansen kan bij de losgeslagen bende van Cairo Liberation Front [foto hierboven]. Een stel dj's uit Tilburg draait Arabische electro chaabi. Theedoeken vliegen door de zaal, aan de zijkant van De Kelder kun je een gratis döner kebab scoren en wierookstokjes doen de ronde. Twee buikdanseressen verhogen de feestvreugde, terwijl een hoge militair in uniform meedanst. Op het laatst wordt het wat al te melig als de leden gaan touwtjespringen tussen het publiek. De muziek is haast bijzaak in de unieke en opwindende zintuiglijke totaalervaring van Cairo Liberation Front.

Wat The Opposites te weinig hebben, heeft The Hard Way in overvloed: rauwe, nietsontziende breakbeats, gabberhouse, vervormde (schreeuw)vocalen en punkgitaren. The Hard Way ontketent een sonische explosie in De Kelder en iedereen komt in beweging. Compromisloos en industrieel brengt het drietal de variatie van wrede bassen terug tot een minimum. De zanger straalt gevaar uit, maar sloopt niets zoals bij het vergelijkbare Aux Raus weleens gebeurde. Is ook niet nodig, want aan de muziek heb je meer dan genoeg. The Hard Way veegt om half drie 's nachts de vloer aan met alle bands van Noorderslag. (AR)

http://www.kindamuzik.net/live/noorderslag/noorderslag-2014/24640/
Meer Noorderslag op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noorderslag