• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Noorderslag 2012

Met taalvernieuwers, heel langzame rock en eightiesrevivalisten.
14 januari 2012, De Oosterpoort, Groningen

Tekst: Bart Breman, Maurice Dielemans en André Rozendaal

Beeld: Remco Brinkhuis

Publicatiedatum: 15 januari 2012

Na Eurosonic is er Noorderslag, met louter bands uit Nederland en de uitreiking van de Popprijs. Zoals ieder jaar stroomt De Oosterpoort in een mum van tijd vol. In de vroege avond lijkt dit feestje meer op een nieuwjaarsreceptie van muziekbobo's. Koffie en een droog plakje cake ontbreken nog. Op de achtergrond speelt singer-songwriter Gerhardt. Samen met band bedient hij zich van zoete en Beatlesachtige popsongs die niemand kwaad doen. Het wachten is op de eerste artiesten die leven in de brouwerij brengen.

Van Wooden Saints komt dat niet. Belletjes en lichtjes doen sterk vermoeden dat dit gezelschap is blijven hangen in kerstsferen. De enige ontregeling in dit brave kerkkoortje komt in de vorm van niet helemaal zuivere harmoniezang. Vroeger had gospel tenminste nog iets onheilspellends en niet dat kleffe. (MD)

In de Patio vertelt Case Mayfield (foto hieronder) dat hij vier jaar op een akoestische gitaar heeft gespeeld en moet wennen aan zijn elektrische. De Volendammer heeft een band meegenomen en daar profiteert zijn op Ray Lamontagne geënte countrysoul behoorlijk van. Bij momenten maakt de singer-songwriter indruk, met goede zang en een band die zijn liedjes een mooi jarenzeventiggevoel meegeven. Maar het mag gerust wat rauwer en sneller. Het is vaak net te netjes.

Volle bak in de foyer als spreekstalmeester van dienst Dave von Raven zijn eigen bandje aankondigt. The Kik uit Rotterdam speelt – net als voorloper The Madd – louter sixtiesbeat. Innemende, leuke liedjes die doen denken aan The Beatles. Verschil is wel dat The Kik het in het Nederlands doet. Omdat de band verder niets eigens doet, blijven ze hangen in het naspelen van ouwe Merseybeatbandjes, maar dan wel aangelengd met een vervelende Hollandse truttigheid en de vermoeiende vrolijkheid van Von Raven. (BB)

Precies op het moment dat de geur van de erwtensoep van gisteren de sfeer gaat bepalen, lijkt Wolfendale aanstalten te maken om een meer gruizige koers te gaan varen. The Cramps is het niet, maar gelukkig ook niet The Baseballs. Houd het er maar op dat je het ergens daartussenin moet zoeken. (MD)

De folky singer-songwriterliedjes van Djurre de Haan, frontman van Awkward I, gaan er aardig in. Met hulp van een violiste houdt hij het luchtig en als die dame even niet meedoet, neigt het voorzichtig naar soul. Heel spannend of intrigerend wordt het nergens, maar sympathiek en ontwapenend is het wel. (BB)

Een ontmoeting tussen electropunkers zZz en folk-noirduo Sealors leverde Light Light (foto hieronder) op. Wave overheerst, met kale synth- en casiotonen en gitaarlijnen. Light Light heeft amper tien optredens gedaan en lijkt nog zoekende. Toch heeft de groep de potentie om internationaal aan te sluiten bij de hippe combinaties van wave, shoegaze, dreampop en psychedelica. De prima zangkwaliteiten van de mysterieuze Alexandra Duvekot onderstrepen dit. (AR)

Hospital Bombers is wellicht de meest ervaren band van Noorderslag 2012. Ze staan zelfverzekerd op het podium, met rammelige folksongs. Je zou ze kunnen omschrijven als een robuuste versie van Flogging Molly. In werkelijk ligt hun oorsprong meer bij de obscure en eigenzinnige folkcountry van The Mountain Goats, waaraan ze ook hun naam ontlenen. (MD)

De meest eigenwijze band is Rats on Rafts (onderste foto), met gortdroge postpunk en messcherp gitaarspel. Wat de Rotterdammers onderscheidt van hedendaagse bands, is dat ze klinken zoals in pakweg 1979. Met een dun maar kraakhelder geluid, scherp galmende zang en twinkelende gitaarkronkels combineren ze op magistrale wijze het nerveuze van The Tapes met het dwingende van Kiem. Frontman David Fagan is brutaal en vol bravoure ("You are boring!"), maar lijkt tegelijkertijd verveeld. Ook dat maakt Rats on Rafts tot ongrijpbaarste en interessantste Nederlandse band van nu. (AR)

Waar er vorig jaar geen twijfel was over wie de Popprijs zou gaan krijgen, is het dit jaar een stuk lastiger. Mensen die niet bezig zijn met biersmijten naar Giel Beelen speculeren letterlijk tot op het moment dat juryvoorzitter Hans Kosterman begint over drie taalvernieuwende rappers. Het succes van de De Jeugd van Tegenwoordig (bovenste foto) in de afgelopen jaren maakt de uitverkiezing volledig terecht. (BB)

Als driekwart van de aanwezigen bij de uitreiking van de Popprijs is, speelt het veelbelovende LUIK in de Patio. Al snel is duidelijk dat men te maken heeft met de intrigerendste band van het festival. "Saai", roept een enkeling in het publiek na twee minuten, om vervolgens de zaal te verlaten. Voor Luik moet je ook geduld hebben. Wie niet voor vervoering openstaat, haakt snel af. De muzikanten volharden in rustige klanken die onder je huid kruipen. Dit is duidelijk geen setlist met liedjes, maar een hele ervaring waarin je vroeg of laat raakt ondergedompeld. (MD)

Johannes Sigmond oftewel Blaudzun is alweer aan zijn derde plaat toe. Hierop pakt de niet-alledaagse maar altijd verzorgd uitziende singer-songwriter grootser uit dan ooit. Op het podium omringt hij zich met twee trompettisten, een violist en een accordeonist. Zo lukt het hem om, in de eerste plaats door zijn eigen gedragen en dramatische zang, het pompeuze geluid van Heavy Flowers op het publiek over te brengen. Sommigen zijn tot tranen toe geroerd. Alles blijft keurig binnen de lijnen, zodat een doorbraak naar een groter publiek slechts een kwestie van tijd lijkt. (AR)

Laat op de avond is er genoeg bier gedronken om los te gaan op Vanderbuyst. Wie nog een beetje nuchter is, kijkt zijn ogen uit bij dit gezelschap dat rechtstreeks uit de jaren tachtig is komen binnenwandelen. Het is oldschool hardrock, inclusief wapperende haren, strakke broeken en spijkervestjes. Deze Mötley Crüe-revivalband lijkt het allemaal nog serieus te menen ook. Dat maakt het nog ietsje onwerkelijker. (BB)

Nog later mogen de afzonderlijke leden van de Jeugd van Tegenwoordig hun soloprojecten laten zien. Met de Popprijs in de binnenzak van zijn nette jasje en een zonnebril op zijn neus ziet Faberyayo, als frontman van Le Le, eruit als een gladjakker. Hoogtepunt is 'Neen', waarin Faberyayo het spitsvondig opneemt tegen middelmatigheid (''Fleecejack, lihanboutje, Goudkuipje: la maar zitte joh!''). Met op de achtergrond beeldprojecties met schuine illustraties van Piet Parra, maakt Le Le er een opwindend halfuurtje van.

Coevorduh bestaat uit Vjezze Fur (De Jeugd van Tegenwoordig) en Bastiaan Bosma (Aux Raus). Ze maken muziek tussen hiphop en gabberhouse. Het publiek in de overvolle bovenzaal wil nog wel een keer uit zijn dak gaan en springt enthousiast mee. Bosma speelt gitaar en laat natuurlijk zijn blote reet zien. Maar na een lange avond is de scherpte er bij Vjezze Fur vanaf. Hij oogt vermoeid en rapt futloos. Zodat de vlam uiteindelijk toch niet in de pan slaat. (AR)

http://www.kindamuzik.net/live/noorderslag/noorderslag-2012/22466/
Meer Noorderslag op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noorderslag