• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Noorderslag 2011

Diva's, bitches en meisjes met bloemen in hun haar.
15 januari 2011, De Oosterpoort, Groningen

Tekst: Bart Breman en André Rozendaal

Beeld: Oscar Anjewierden

Publicatiedatum: 17 januari 2011

Voor veertienjarige meisjes is Only Seven Left een leuke band. De liedjes kun je zo meezingen en de stoer gestylede bandleden passen prima op een poster in een tienerkamer. Dat de aalgladde punkpop - met piano - muzikaal helemaal niets om het lijf heeft zal elke puber worst wezen. Gevoel voor humor hebben ze gelukkig wel, gezien de vooraf door hen zelf geschreven recensie.

Even later zorgt Goslink [foto links] voor een memorabel optreden. De ex-banjospeler van El Pino & the Volunteers steelt de show met zelfgebouwde instrumenten: de gitaar is gemaakt van een sinaasappelkistje en de contrabas bestaat uit meerdere violen. Ook de muziek maakt indruk. De in het Nederlands gezongen liedjes raken aan vooroorlogse country en zwalken als een dronken zeeman. Een mooi nummer over het voeren van je overleden lichaam aan de krokodillen doet je bijna vergeten hoe godvergeten irritant de doordreunende bassen uit de naastgelegen zaal zijn. (BB)

Nog meer El Pino & the Volunteers: Job Roggeveen wil met het project Happy Camper invloeden uit de Europese muziek tot compacte, melodieuze popliedjes smeden. Met bevriende muzikanten en een hele trits aan vocalisten zoals Blaudzun en Ricky Koole. Op het podium blijkt vooral de invloed van volksmuziek een meerwaarde te zijn voor de energieke muziek. Op een prettig ontspannen manier bouwt Happy Camper een feestje.

Om half negen is de festivaldiva bekend. Haar naam is Lilian Hak [foto rechts] en zoals het een echte diva betaamt kijkt ze niet op een bandlid meer of minder. Een complete bigband staat haar bij om de op oude filmsoundtracks gebaseerde en groots aangezette liedjes neer te zetten. Markante Lilian fladdert in catsuit over het podium en probeert het publiek wakker te schudden met haar bombastische muziek. Maar dat heeft meer oog voor de show dan voor de muziek. Hoe dan ook: apart is het zeker.

Skip & Die heeft eveneens een opmerkelijke frontvrouw, die zo achter het raam vandaan lijkt te komen. Ze speelt geile spelletjes met het publiek door erotische poses aan te nemen en schuine taal uit te slaan. Met op de achtergrond een tombola van beats, dubstep, synthpop en tropische klanken in energieke tempowisselingen. Na verloop van tijd wordt haar geschreeuw potsierlijk, maar het optreden is allerminst saai. Ook de festivalbitch is meteen bekend. (AR)

Eefje is geen diva en al helemaal geen bitch. De vrolijke Utrechtse heeft zichtbaar schik in haar optreden en haar begeleidingsband zorgt voor genoeg afwisseling om haar akoestische popliedjes ook muzikaal interessant te houden. Wat dat betreft sluit haar muziek perfect aan bij haar uitstraling van schattige girl next door: ietwat alledaags, maar erg leuk en innemend.

Schattig willen de meisjes van The Secret Love Parade [foto links] niet worden genoemd. Met excentrieke glitterjasjes hebben ze hun best gedaan om er zo uitbundig mogelijk uit te zien. Muzikaal is het minder opvallend. Het drietal - twee op keyboard en eentje met gitaar - maakt synthpop met wave-invloeden. Dat kan leuk zijn, maar deze liedjes zijn wel erg braaf. Het klinkt nogal geforceerd en - zoals ze zelf zeggen terwijl een recensie uit de krant wordt aangehaald - behoorlijk naïef.

Bij Eins Zwei Orchestra komen de tot dan toe nutteloze oordoppen eindelijk van pas. De band zorgt voor pit met een volume dat de veiligheidsgrens voor gehoorschade lekker ver overschrijdt. Shoegaze zoals het hoort: dromerige pop verstopt onder wagonladingen feedback en keyboardbliepjes. De melodieuze zanglijnen van zanger Stefan en zangeres Lydia zijn nauwelijks te verstaan tussen al dat gitaargeweld. Fijn optreden van een band die je met een beetje goede wil als 's lands eigen Pains of Being Pure at Heart zou kunnen typeren. (BB)

De Binnenzaal is sinds jaar en dag thuishaven van de elektronische muziek op Noorderslag. Daarom is het onbegrijpelijk dat elk jaar weer het veel te luid afgestelde basgeluid diverse optredens naar de kloten helpt. Ook Lola Kite heeft er problemen mee. De springerige synthpop met eightiesrandjes komt laat op gang met een prachtig gitaargericht nummer. Een aantal aanstekelijke dansnummers volgen en alsnog barst het feest los. Lola Kite is een beloftevolle jongehondenband. (AR)

Het traditionele biersmijten bij de uitreiking van de Popprijs wordt elk jaar enthousiaster uitgevoerd. Onder het publiek breken, nog voordat er iemand op het podium staat, al inleidende beschietingen uit. Als Giel Beelen crowdsurfend het podium wil bereiken, worden die schermutselingen gestaakt en krijgt de 3FM-dj de volle laag. Druipend staat hij even later op het podium om de zaal nog verder op te warmen. Zijn suggesties over mogelijke winnaars zijn aan niemand besteed: het is vrij duidelijk wie de prijs mag ophalen.

Logische winnares Caro Emerald [bovenste foto] blijkt goed voorbereid op de bierdouche: ze verschuilt zich achter haar bandleden, die de grootste hoeveelheden met meegebrachte paraplu's opvangen. Het is terecht dat de Amsterdamse de prijs krijgt toebedeeld: met slim in elkaar gedraaide liedjes en een herkenbaar geluid is in binnen- en buitenland een enorm marktaandeel veroverd. Gelukkig is dat waar de prijs om draait, want als de geprefabriceerde Vivalezeressenpop van Caro Emerald kwaliteitsmuziek moet benaderen, is het wel treurig gesteld met de creatieve standaard in de vaderlandse pop. (BB)

De ingetogen indiefolk van het Groningse The Black Atlantic maakt ook in vele landen indruk. Op onder meer trommels, piano en gitaar speelt de band geen noot te veel, zodat hij de verstilde pracht extra benadrukt. Hoewel er weinig sfeer is, zorgt de akoestiek in de veredelde bouwkeet voor een naar lofi neigende galm, zodat de prachtige samenzang kan uitblinken en het optreden naar een hoog niveau tilt.

Ver na twaalven is het dansen geblazen op de muziek van Sinas [foto rechts]. De 'global dancefloor music' van het achttal verwerkt onder andere dub, afro beat, jazz, ska en Arabische muziek tot een uiterst effectieve swingpotpourri. Hoofdrollen zijn weggelegd voor Moog-synthesizer, saxofoon en trompet, die de slagroom op de taart van het dansfeestje zijn.

Over Krach doen veel goede verhalen de ronde. Als een van de laatst optredende bands spelen ze vlakbij de sfeerloze uitgang. Het geluid klinkt overstuurd en mist elke nuance, en de songs van Krach lopen niet over van originaliteit. Waar De Raggende Manne ver na drieën ooit een legendarisch optreden gaven op Noorderslag, gaat dit als een nachtkaars uit. Ondanks alle goedbedoelde fratsen van de zanger. (AR)

http://www.kindamuzik.net/live/noorderslag/noorderslag-2011/21143/
Meer Noorderslag op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noorderslag