• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Noorderslag 2007

Een twijfelfestival, met onder andere Johan, Spinvis, Alamo Race Track en Denvis.
13 januari 2007, Groningen, Oosterpoort

Tekst: Rik Annema, Bart Breman en Rob van Leeuwen

Beeld: Ewoud Rooks

Publicatiedatum: 15 januari 2007

De laatste dag van het Noorderslag Weekend staat in het teken van Noorderslag, met dé Nederlandse acts van de afgelopen en de komende tijd. Daarnaast is het de dag waarop traditioneel de winnaar van de Popprijs wordt bekend gemaakt. Voor de start van het weekend gaan geruchten dat Jan Smit de prijs wint, maar op de avond zelf sijpelt langzaam maar zeker door dat een popknutselaar uit Nieuwegein de grote winnaar wordt.

Met de woorden "eigenzinnig en origineel" en de man "die tekstdichten in de Nederlandse taal naar een hoger plan heeft getrokken" wordt Spinvis [foto 1] bejubeld als winnaar van de Popprijs 2006. En dat is geheel terecht. Als één van de weinigen heeft Erik de Jong het afgelopen jaar laten zien dat Nederlandse popmuziek niet uit algemeenheden hoeft te bestaan en dat creativiteit en inventiviteit een prima combinatie kunnen vormen met wonderschone popliedjes. Een traditionele bierdouche en warm applaus later mag De Jong samen met zijn band nog eens laten horen waarom hij de onomstreden winnaar is. Natuurlijk speelt Spinvis van meet af aan een gewonnen wedstrijd. Bij Spinvis gaan spelplezier en een eigenzinnige insteek hand in hand. (BB)

De hoogtepunten
Hospital Bombers is een nieuwe act op het Excelsior-label, begin dit jaar wordt het debuutalbum van de band verwacht. Vanaf de eerste minuut staat het geluid van het viertal, met oud-Seedling-violiste Susanne Linssen in de gelederen, als een huis. De schurende indierock is lekker ruig en vliegt soms uit de bocht, de begeleiding van Linssen zorgt voor de vreemde twist en de gedreven presentatie van frontman Jan Schenk maakt het plaatje compleet. “Dit is het beste wat ik vandaag heb gezien”, zegt een bezoeker tegen zijn gezelschap en zo is het maar net. (RvL)

Een beetje uit de hand gelopen grap, de kattengejankpunk van Malle Pietje and the Bimbos. En alleen in de kelder konden de twee Courtney Love look-alikes op bas en gitaar, en de mannelijke drummer (op het podium Pietje, maar Bram voor zijn ouders) niet echt beklijven. De hoofdstedelijke grap was duidelijk niet aan iedereen besteed.

Dan hadden ze meer succes samen met de gabberpunkers van Aux Raus , die eerder die avond letterlijk het dak van de kelder naar beneden beukten. Het samenwerkingsproject tussen Aux Raus en de Bimbos in de 3voor12-zaal springt in de leegte die Atari Teenage Riot heeft achtergelaten. En het publiek springt vol overgave mee. Moshen, hakken, lachen of hoofdschuddend weglopen, de reacties zijn net zo heftig als de muziek zelf (en net zo herkenbaar als bij Alec Empire en co. van Atari Teenage Riot). Het stof mag weer van de vergeten term Digital Hardcore worden afgeblazen. Als ze hiermee doorgaan tenminste. De basis voor een vruchtbare samenwerking is in ieder geval gelegd.

Nina [foto 3] is hot. Ze is net getekend bij Top Notch en deze stevige dame uit Amsterdam zuid-oost beschikt over een flow die zijn gelijke niet kent in Nederland. Op haar dooie gemakje werkt ze zich behoorlijk virtuoos door ellenlange lyrics heen. Haar humor en enthousiasme werken zeer aanstekelijk en als ze haar live-act de komende tijd nog wat uit kan bouwen (een strakke band zou wonderen doen) wordt Nina een hele grote. Prima geschikt voor de grote festivals.

In de foyer mag Denvis samen met begeleidingsband The Real Deal zijn nieuwe geluid laten horen. De rauwe ramrock die hij met zijn band The Spades produceert is hier ver te zoeken. Met dit soloproject zoekt Denvis het in het diepe zuiden van Amerika, in het gebied waar Engels en Spaans elkaar ontmoeten. De Eindhovenaar begeeft zich in het zelfde vaarwater als Calexico en, vooral, Willy DeVille. En het nieuwe jasje past de kersverse vader - zijn zoontje kwam drie uur voor aanvang van het optreden ter wereld - uitstekend. Met schallende trompetten, twangy gitaarspel en een stevige ritmesectie wordt een overtuigend amalgaam van soul, rock en twang neergezet. Denvis heeft de dag van zijn leven: hij verzorgt één van de betere optredens op Noorderslag en is bovenal een dolgelukkige en trotse vader. (BB)

De Grote Zaal, voor de gelegenheid omgedoopt tot Buma/Stemra-zaal, is propvol gelopen voor de terugkeer van Johan [foto 2] op Noorderslag. En net als de band eerder dit jaar overtuigde met de cd THX JHN doet ze dat nu met dit optreden. De knappe gitaarpopliedjes roepen bewondering op, evenals het gedreven en verzorgde spel. De liedjes van Johan volgen weliswaar vaak hetzelfde principe, maar toch verveelt het optreden geen moment. Dat is ook niet zo gek, want Johan is één van de weinige Nederlandse bands die niet alleen gedreven klinkt, maar deze passie ook weet te vatten in kwalitatief hoogstaande composities. (BB)

De dieptepunten
De Nieuwe Vrolijkheid heeft in elk geval zijn best gedaan om, in de beste punktraditie, zo nonchalant mogelijk over te komen. Het verschil is echter dat de gemiddelde punker nog wel iets te melden heeft. De Nieuwe Vrolijkheid heeft dat helaas niet. Er zit geen enkel idee achter de rammelende rock die de band probeert te maken en wat je hoort is niet meer dan een bak stuurloze en structuurloze herrie. De Nieuwe Vrolijkheid heeft nog het meeste van een stelletje pubers die hun best doen om zo alternatief mogelijk te zijn, maar werkelijk geen enkel idee hebben waar ze mee bezig zijn. (BB)

Delain vertegenwoordigt op Noorderslag het grootste muzikale exportproduct van Nederland; gothic-metal. Een genre waar al jaren goed sleet op zit. Delain doet er niks aan om dat tij te keren, want deze langharige groep komt met niets nieuws aandraven. Geijkte keyboardlijnen, matige gitaarpartijen en als toetje de alom bekende vrouwelijke vocalen (en ja, we weten dat het niet een standaard sopraantje is). Fantasieloos en vervelend. (RA)

Adept overrompelt vervolgens met een hoop herrie. Of beter gezegd: surrogaat herrie. Deze Groningers hebben namelijk een flinke dosis talent, maar ze hebben zich te opzichtig gespiegeld aan hun über-voorbeeld Liars. De maniakale uitbarstingen die bij Angus Andrew (frontman Liars) door merg en been gaan voelen bij Adept vooral gemaakt aan. Zo ook de gezamenlijke percussie; Liars doet dat op een bezwerende en precieze manier, bij Adept zit er geen vorm in. Aan de slag dus met die eigen sound en attitude! (RA)

Ook weinig verfrissend is Matik, een viertal uit Amsterdam dat als zoveelste band het dansbare postpunkkunstje probeert te herhalen. Helaas blijft de band steken in afgezaagde beats en zanglijnen die wel erg aan Radio 4 doen denken, waardoor we al snel de zaal verlaten op zoek naar een bevlogen show die wél authentiek klinkt. (RvL)

De twijfelgevallen
Aan het begin van de avond betreedt in de Binnenzaal een compleet orkest het podium, het Ricciotti Ensemble, onder de naam C64 Orchestra. Zij brengen een klassieke bewerking van de muziek uit de spellen van de Commodore 64 computer, die in de jaren tachtig populair waren. Fascinerend, zeker met de visuals uit computerspellen op de achtergrond, maar wel een vreemd buitenbeentje op de vroege avond en na twee nummers genoeg klassiek voor de popliefhebber. (RvL)

Coparck [foto 4] is hot de laatste weken. Na een jaar of tien ploegen verdient de band met hun net uitgebrachte The 3rd Album eindelijk zijn plaatsje in top van de Nederlandse popscene. Op het podium wil het nog niet helemaal lukken. Kwaliteit is er genoeg, maar daar staat wel een flinke dosis onzekerheid tegenover. Vooral zanger en liedjeschrijver Odilo Girod lijkt zich niet helemaal thuis te voelen op het grote podium van de Oosterpoort. De nieuwe nummers worden foutloos gebracht, maar Coparck scheert geen hoge toppen in Groningen. (RA)

El Pino & the Volunteers probeer later die avond sfeer in de zaal te brengen met hun rustig voortkabbelende countryrock. Vorig jaar stonden ze nog in de kelder, zo vertelt zanger David Pino, nu staan ze een verdieping hoger en volgend jaar misschien wel op het dak. Zo ver zal het waarschijnlijk niet komen, daarvoor is het gezelschap nog net wat te degelijk. Soms neigen de nummers van het gezelschap naar doorsnee popliedjes en dan ontbreekt de spanning, pas als de twang erin komt bewijst de band een blijvertje te kunnen zijn. Het mooie duet dat de band doet met Room Eleven-zangeres Janne Schra is een mooie uitbreiding van het repertoire, nu in de rest van het materiaal nog wat meer pit en misschien komt het dan nog goed. (RvL)

Alamo Race Track wordt geïntroduceerd met een verwijzing naar het YouTube-succes. Het nummer 'Black Cat John Brown' werd talloze malen bekeken. En al snel komt het succesnummer voorbij tijdens het optreden in de 3FM-zaal. Maar alle aandacht ten spijt valt het optreden toch wat tegen. Alamo Race Track doet zijn best om muzikaal zoveel mogelijk mensen te vriend te houden. En dan krijg je veilige en algemene rock die iedereen ‘wel aardig’ vindt, maar die nooit écht spannend of uitdagend zal worden. (BB)

Ondertussen gaat een deel van het Noorderslag-publiek uit zijn dak bij de X-Stage, waar rap en hiphop een hoofdrol spelen. Zo laten de dames van The Mighty 8 om de beurt zien wat ze in huis hebben. De act is een project van het Nationaal Pop Instituut en dat is eigenlijk verre van dope, weet je wel, maar daar maalt het publiek niet om.

Later die avond staat eerst Blaxter [foto 5] en later Kempi met diverse vrienden op hetzelfde podium, om de gangstarap in Nederland te introduceren. Letterlijk, want Kempi tekende een contract bij Topnotch terwijl hij in de gevangenis zat. Zijn optreden is veel uiterlijk vertoon en een gezellige boel, maar kabbelt wat teveel voort om een echte indruk achter te laten. (RvL)

Do-the-Undo is de nieuwste muzikale incarnatie van Anne Soldaat. En onder welke naam hij ook speelt; de muzikale aanpak verschilt niet wezenlijk van het geluid van Darryl-Ann. Do-the-Undo brengt het typische Excelsior-geluid dat je eigenlijk een beetje van ze verwacht. De band brengt mooie popliedjes die sterk door de muziek uit de jaren '70 zijn bepaald. Maar wat voor een goede songschrijver Soldaat ook is, hij kan niet verhullen dat het soms nét een beetje te belegen klinkt. Pas als de gitaarversterkers worden opengetrokken en de band met meer power gaat spelen wordt het interessant. Dan pas klinkt Do-the-Undo naast verzorgd en goed ook gewoon leuk. Maar eerlijk is eerlijk: muzikaal staat het als een huis en Soldaat verdient het voordeel van de twijfel. (BB)

Conclusie
Twijfel is hoe dan ook het toverwoord tijdens Noorderslag 2007. Twijfel over de Nederlandse popmuziek, die nog steeds niet altijd even overtuigend, bevlogen, opzienbarend of vernieuwend is. Tenminste, als je uitgaat van de optredens op deze editie van Noorderslag. En dan hebben we de optredens van Ilse de Lange en Boris niet eens genoemd. Kort gezegd: op enkele lichtpuntjes na is Noorderslag 2007 een flauwe belevenis, na twee spannende dagen Eurosonic.

http://www.kindamuzik.net/live/noorderslag/noorderslag-2007/14712/
Meer Noorderslag op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noorderslag