• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Eurosonic 2010: dag 1

Leuke rockabilly en blackjazz.
14 januari 2010, Diverse locaties, Groningen

Tekst: Wouter de Boer, Bart Breman en Hans Vrijmoed

Beeld: Frederik Noordhuis

Publicatiedatum: 16 januari 2010

Ondanks de toevoeging van een aantal nieuwe locaties blijkt al aan het begin van de eerste dag dat Eurosonic definitief uit zijn jasje is gegroeid. Vrijwel iedere festivalbezoeker lijkt zich voor de Stadsschouwburg te hebben geposteerd om The xx, de hype van vorig jaar, met eigen ogen te bekijken. De rij is idioot lang en officials adviseren om maar ergens anders heen te gaan omdat er niet genoeg plaats is. Het zal niet de laatste keer zijn deze avond.

Wie er een uurtje wachten voor over heeft, ziet de ideale soundtrack voor een vrijpartij bij de open haard. Het Britse drietal maakt zwoele wavepop. De uitgeklede nummers drijven op diepe bastonen en zompige elektronica en worden afgemaakt door galmgitaren, met jarentachtiggeluiden aan alle kanten. Het is iets te eentonig om écht enthousiast van te worden, maar The xx blijkt toch het lange wachten waard. (BB)

Rustiger is het bij Wadruna: een vijftal bleke Noormannen en een zwartharige dame, die met hun zelfgefabriceerde oerinstrumenten een bezwerende laag heidense, ritualistische muziek over de zaal uitstrooien. Metalliefhebbers staan vertwijfeld en tevergeefs te wachten op een flinke uithaal van bandleden Kvitrafn of Gaahl, voorheen van Gorgoroth. Hoewel prettig om naar te luisteren, komt Wadruna voornamelijk over als een gimmick. (WdB)

Het Noorse I Was a King lijdt een beetje aan het 'The Pains of Being Pure at Heart-syndroom': pakkende shoegazepop die het op plaat geweldig doet, maar daar live toch wat bij achter blijft. Wat een domper na al die draaibeurten van het titelloze tweede album. Het helpt sowieso niet echt om je pianist thuis te laten. En waar is de "explosieve liveshow" die de bandbio op de festivalwebsite belooft? Gemiste kans. (HV)

In Huize Maas doet Marina, van Marina & the Diamonds, ondertussen mee aan de liveshow van 'Op zoek naar Kate Bush'. Ze probeert haar publiek te verleiden met theatrale pianopop die sterk doet denken aan Amanda Palmer of Kate Nash. De versiertruc lukt maar half. De alledaagse liedjes laten nog te veel te wensen over om overstag te gaan voor de, dat wel, zeer charmante Britse dame. (BB)

Groot gemengd gezelschap? Check. Bevlogen en theatrale voordracht? Check. Orkestrale en bij vlagen hemelbestormende pop? Check. We hebben het niet over die ene Canadese band, maar over Pony the Pirate, uit Noorwegen. De aanblik op het podium is nog meer dan de muziek een enorm Arcade Fire-déjà vu, maar het sterke songmateriaal en de grappen van zanger Joakim Johannesen krijgen de zaal al snel om. (HV)

Dat de jaren vijftig nog steeds hip zijn bewijst Imelda May. Getooid met imposante vetkuif trakteert de Ierse Huize Maas op een uurtje retestrakke rockabilly. Met speels plezier swingen zangeres en band moeiteloos door de Amerikaanse muziekgeschiedenis. Toefjes blues, country, een vrolijke trompet en bovenal een geweldig zingende May zorgen voor ongecompliceerd vermaak op bijzonder hoog niveau. (BB)

In de wat afgelegen Machinefabriek staat het Noorse Shining [foto] op het podium.Blackjazz noemen ze het zelf, een kruising tussen freejazz en black metal. De nadruk ligt vanavond op het eerste, met af en toe meer groovende passages. Metal met sax, het lijkt onwaarschijnlijk maar het werkt echt. Volgende keer graag voor een minder passief publiek, en dan wordt het vast net zo memorabel als vorig jaar tijdens het SPOT-festival . (HV)

Rond middernacht is het ineens verdacht simpel om Huis de Beurs binnen te wandelen, waar de Duitse jongens van Long Distance Calling uitgebreid hun materialen aan het afstemmen zijn. Tot op de laatste seconde wordt er nog aan knoppen gedraaid, maar als de spreekwoordelijke klok kwart over twaalf slaat, beginnen de heren volstrekt gefocust aan een heerlijke sessie ongekend gevarieerde rauwe postrock. Ze maken met hun strakke geluid een verpletterende indruk en bewijzen dat postrock niet saai of eentonig hoeft te zijn. (WdB)

Wel saai is Joensuu 1685, vooraf nog getipt als een van de topbands. De Finnen willen refereren aan de betere shoegaze, maar missen elke vorm van spanning. De stuurloze bak herrie is een jammerlijk besluit van de eerste dag. (BB)

http://www.kindamuzik.net/live/noorderslag/eurosonic-dag-1-844/19679/
Meer Noorderslag op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noorderslag