• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Eurosonic 2010: dag 2

Van hard naar zacht en weer terug.
15 januari 2010, Diverse locaties, Groningen

Tekst: Wouter de Boer, Bart Breman en Hans Vrijmoed

Beeld: Frederik Noordhuis

Publicatiedatum: 17 januari 2010

Op de tweede dag is het aan Orka om af te trappen in het Grand Theatre. Het gezelschap, afkomstig van de Faeröer Eilanden, zorgt letterlijk voor een set waar de vonken vanaf vliegen. Ze spelen met zelfgemaakte instrumenten en hebben het podium volgebouwd met olievaten en slijptollen, waar dreunende volumes mee worden gehaald. De industriële bak herrie sluit keurig aan op het werk van de Einstürzende Neubauten en net als de Duitsers weet ook Orka mooie melodieën en catchy liedjes te verstoppen in schurend experiment. Een zeer welkome verrassing. (BB)

Het zal voor veel Scandinavische bands een bekend gegeven zijn: in eigen land uitzinnige thuiswedstrijden en dan in Nederland voor een nieuw, onwennig en vooral statisch publiek van voren af aan beginnen. Na de euforische taferelen bij Lucy Love op de festivals van SPOT- en Roskilde, zijn de omstandigheden in de Opera van hele andere orde. Nog uitbuikend van de avondmaaltijd en met hun jas aan, staan de bezoekers in een ongezellig verlichte en iets te koude feesttent naar de enthousiaste rapster en blits aangeklede dansers te kijken. Later op de avond en in een zaal als het naastgelegen Simplon zou dat een stuk overtuigender zijn geweest. (HV)

"The next song is about our country. We are from the moon", grapt Sophie Hunger halverwege haar optreden. Op dat moment heeft ze het selecte gezelschap dat naar Het Paleis is getogen allang overtuigd met haar buitenaards mooie voordracht. De Zwitserse rechtvaardigt haar terugkomst naar Groningen met een van de beste optredens van het festival. Met een blik alsof ze zelf ook niet helemaal begrijpt waar ze het vandaan haalt, brengt ze ingetogen folk die je rechtstreeks in je ziel raakt. (WdB)

In studentensociëteit Vindicat gaat Creature with the Atom Brain aan de haal met logge psychedelica van ver voor het paddoverbod. De Vlamingen raggen zich met een gortdroog geluid en riffs waar Queens of the Stone Age-adepten van gaan kwijlen door hun set heen. Helaas klinkt de band net iets te mat en te eentonig om zijn overduidelijke potentie echt waar te maken. (BB)

In een propvol Vera raast The Hickey Underworld [foto] met felle, noisy rock over het podium. De Antwerpenaren maken er geen geheim van verzot op de jaren negentig te zijn. Nostalgische referenties aan grungebandjes liggen er duimendik bovenop en zanger Younes Faltakh klinkt stiekem net als Kurt Cobain. The Hickey Underworld onderscheidt zich met een ongepolijst en schurend geluid, maar meer nog door de oerdrift en geldingsdrang die uit het optreden spreekt. Van grote klasse. (BB)

Eén man, twee gitaren, een keyboard en een paar pedaaltjes. Veel lijkt het niet, maar Bernhoft weet met dit beperkte instrumentarium het geluid van een volledige band op te roepen. Moeiteloos vouwt hij diverse muzieklagen op, over en in elkaar. De Noorse zanger weet met zijn funky muziek de bovenzaal van het Grand Theatre moeiteloos in te pakken. Hoogtepunt is als een geknapte snaar leidt tot een spontane improvisatie waar Bernhoft zelf haast nog meer van lijkt te genieten dan de ademloze toeschouwers. (WdB)

Na de dood van gitarist Robert Burås en het daarmee beëindigde Madrugada kiest zanger Sivert Höyem definitief voor het solopad. In de Stadsschouwburg blijkt dat de Noorse zanger nog altijd over een geweldige stem beschikt, maar ook dat hij voor een muzikaal makkelijkere route heeft gekozen. Samen met band produceert hij geolied klinkende 'working man's rock', die weinig verrast en niet geheel van grote gebaren gespeend is. Het is dat Höyem nog steeds die bedwelmende stem heeft, anders was zijn optreden volstrekt verloren gegaan in alledaagsheid. (BB)

Terwijl de meeste verslaggevers en andere kenners na de aanstekelijk soulvolle pop en reggae van Rox de Machinefabriek verlaten, verdient Serena Maneesh net zo goed de aandacht als de namen in dit voorgekauwde lijstje. Waar de meeste shoegaze-acts vooral het gruizige en de vernietigende kracht van My Bloody Valentine willen evenaren, mengen deze Noren juist de melodische kant van hun inspirator met gejaagde waveritmes en psychedelische rock. Het resultaat is harde, spannende en bij vlagen hypnotiserende noise. Hoogtepunt tot nu toe. (HV)

Wie na Serena Maneesh nog niet genoeg lekkere herrie heeft gehad, kan Eurosonic met een gerust hart afsluiten in Vera bij The Low Frequency in Stereo. In de vele vormen die onder het kopje postrock vallen, kiezen deze Noren vooral voor een geluid dat heen en weer golft tussen liedjes en dansbare rock vol effecten en toetsen waar je van in trance raakt... totdat je opschrikt als de dames en heren hun stem gebruiken. Volgende keer iets vaker de microfoon uit en het is helemaal af. (HV)

http://www.kindamuzik.net/live/noorderslag/eurosonic-2010-dag-2/19680/
Meer Noorderslag op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noorderslag